Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

ΝΙΚΟΣ ΚΥΠΟΥΡΓΟΣ Strofes...

Και για να κλείσουμε αυτήν την (τρίπτυχη, όπως εξελίχθηκε), αναφορά μας στο... σκοτεινό ελληνικό folk, μετά τον Πάνο Σαββόπουλο και τον Γιώργο Μαρίνο...
Λίγοι γνωρίζουν, λιγότεροι έχουν ακούσει, κι ακόμη λιγότεροι κατέχουν, τους τρεις προσωπικούς δίσκους που κυκλοφόρησε, νεαρός ακόμη (κάτω από τα 20), ο Νίκος Κυπουργός την τριετία 1969-1971, στην εταιρία Rod Strofes, των Μ. & Κώτιας Ροδιάδου. Ψάχνω σε μαγαζιά και σε παζάρια πολλά χρόνια - από ’δω κι από ’κει. Έχω βρει, κατά καιρούς, τα πιο απίθανα πράγματα, αλλά ποτέ δεν συνάντησα μπροστά μου (σε τιμή λογική), ένα απ’ αυτά τα τρία άλμπουμ. Μια φορά είδα ένα (το πρώτο) σε μαγαζί, επί δραχμών, πριν καμμιά δεκαριά χρόνια, με τιμή περί τα 30 χιλιάρικα· και μάλιστα για μια μέτρια κόπια. Ακόμη τρέχω... Υπάρχουν όμως φίλοι και γνωστοί, που πράττουν το πρέπον. Μου γράφουν - αν και όχι πάντα με άνεση, αφού εξαρτάται αυτή από το βαθμό γνωριμίας - σε κασέτες παλαιότερα, ή σε CD-R σήμερα, πράγματα που δεν μπορώ να βρω, ούτε, βεβαίως, έχω όρεξη να τ’ αγοράσω στις υπέρογκες τιμές που δίνουν οι συλλέκτες. Αρκούμαι λοιπόν στην κασέτα – και είναι τέλεια! – με το «2» του Κυπουργού στην Rod Strofes [STXG 12004] από το 1970, που μού αντέγραψε ένας φίλος (ποιος νά’ναι; – μήπως ο Μάκης, ή μήπως ο Σπύρος;) πριν καμιά 15αριά χρόνια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Νίκος Κυπουργός – όπως γράφει και στο site του – δεν επιτρέπει την επανέκδοση αυτών των άλμπουμ. Εντάξει. Μπορεί ο ίδιος να τα θεωρεί κάπως σαν... νεανικά αμαρτήματα, όμως δεν ξέρω. Τι να πω... Εγώ, πάντως, το βλέπω αλλιώς. Τα άλμπουμ μπορεί να μην είναι από εκείνα που θα άλλαζαν τη μουσική ιστορία, έχουν όμως ενδιαφέρον και, σίγουρα, μερικές πολύ καλές στιγμές – για να μην πω απίθανες, και παρεξηγηθώ... Συγκριτικώς, το “2” είναι το «καλύτερο» από τα τρία. Είναι στηριγμένο σε ποιήματα των Γιώργου Σεφέρη, Νικηφόρου Βρεττάκου, Μίλτου Σαχτούρη, Νίκου Καρύδη, Κοραλίας Θεοτοκά και Ματθαίου Μουντέ («εικόνα» για τον Κυπουργό εκείνα τα χρόνια) και περιέχει ένα τουλάχιστον ωραίο τραγούδι, τη «Ρόδινη κυρά», σε στίχους Θεοτοκά. Ακόμη καλύτερα όμως είναι τα δύο ορχηστρικά. Το «Ταξίδι»... ταξίδι αληθινό, σε acid folk διαδρομές – είναι απίστευτο! –, καθώς και η «Υπόσχεση β’», με ωραία μέρη βιολιού. Γενικώς, τα όργανα που ακούγονται στον δίσκο είναι ελάχιστα. Μια-δυο κιθάρες, το βιολί, και τα... κόλπα στο «Ταξίδι». Έχω τη γνώμη ότι ο Νίκος Κυπουργός πρέπει να δώσει την άδεια, ώστε να κυκλοφορήσουν και πάλι αυτά τα πρώτα του τραγούδια. Δεν καταλαβαίνω τι έχει να φοβηθεί.Ακούγοντας μετά από πολλά χρόνια την 46άρα TDK θυμήθηκα και τα υπόλοιπα κομμάτια, με τα οποία είχε συμπληρωθεί η δεύτερη πλευρά. Το «Αρκεί που θά’ρθης» με τη Λήδα από ένα 45άρι του ’71, το «Φεγγάρι χάθηκε» του Γιώργου Ρωμανού από τις «Μπαλλάντες», ένα άγνωστο, αλλά καλό τραγούδι με τη Μαρίζα Κωχ υπό τον τίτλο «Στην ακροθαλασσιά» – ηχογραφημένο, σίγουρα, πριν τον «Αραμπά» –, το «Καμαρούλα shake» με τη Σούλα Κοψίνη (η γνωστή επιτυχία του Πουλόπουλου, των Πλέσσα-Παπαδόπουλου δηλαδή, σε rock εκδοχή!) και το «Το παιδί με την κιθάρα» με τον Γρηγόρη Σουρμαΐδη. Δε λέω, ενδιαφέρον υλικό...

2 σχόλια: