ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ three years ahead of my time...

Διάβασα στο Ε πως η Δανάη Παναγιωτοπούλου έχει καινούριο άλμπουμ. Πρόκειται για μία τραγουδοποιό που είχε κάνει αίσθηση, πριν από τρία χρόνια, με το πρώτο της CD τον "Οίκο Αντοχής" [Καθρέφτης]. Για 'κείνο το άλμπουμ είχα κάνει, τότε, ένα μικρό σημείωμα στο Jazz & Tζαζ (τεύχος 171, 6/2007), το οποίο τώρα αναρτώ, κυρίως για να θυμηθώ τι είχα γράψει· και για να διαπιστώσω, ίσως, την εξέλιξή της, ακούγοντας - όταν τη βρω - τη νέα της δουλειά. [Όλο το «κόλπο» στην περίπτωση της Δανάης Παναγιωτοπούλου είναι οι στίχοι – εξαιρετικοί, παρότι δεν αποκρυπτογραφούνται πάντα κι εντελώς. Γνωρίζοντας, προφανώς, τη δύναμή τους η τραγουδοποιός επιλέγει μία λιτή οργανική συνοδεία (πιάνο κυρίως, λίγα κρουστά εδώ, μια φυσαρμόνικα εκεί, λίγο ακορντεόν παραπέρα), ώστε να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον προκειμένου τα λόγια να μην καταπλακωθούν από το ενορχηστρωτικό βάρος, επιλέγοντας, περαιτέρω, να αποδώσει η ίδια τις συνθέσεις της (δίχως να είναι η καλύτερη φωνή του κόσμου), για να μην «πέσει» στο στόμα μιας μικρής ή μεγάλης φίρμας – που θα ενδιαφερόταν (η φίρμα) πρωτίστως για τον εαυτό της και όχι για τα τραγούδια. Την Παναγιωτοπούλου δεν φαίνεται να την ενδιαφέρει ούτε το γεγονός ότι τα κομμάτια της, παρότι έχουν όλα τα προσόντα να τραγουδηθούν, δεν τραγουδιούνται εύκολα. Έτσι λοιπόν, ενώ τα πάντα μπορεί να επιδέχονται βελτιώσεις, στρογγυλεύοντας τον «οίκο αντοχής» της, μετατρέποντάς τον σε κάτι σαν... ροτόντα, η ίδια η δημιουργός, εντελώς αδιάφορη για ’κείνον τον επαγγελματισμό που θέτει σε κίνδυνο το αμόλυντο ταλέντο και την εν τω γεννάσθαι έμπνευση, επιμένει μέσω ενός... ρετουσαρισμένου demo να μας συστηθεί ως ολοκληρωμένη τραγουδοποιός. Τη σιγουριά της, πρώτα-πρώτα, οφείλουμε ν’ ανταμείψουμε].
(η photo είναι από το www.musicheaven.gr)