J.J. CALE ωσεί παρών

Για τον Βρετανό Nick Woodland έχω ξαναγράψει στο παρελθόν. Ο τύπος έχει μεγάλη... krautrock ιστορία, αφού υπήρξε μέλος των Gift, των Subject Esq, των Sahara, των Ralf Nowy Group, των Tanned Leather κ.ά. – συγκροτήματα που έγραψαν στη γερμανική σκηνή στα χρόνια του ’70.
Για σχεδόν 20 χρόνια τώρα ο Woodland οδεύει σ’ ένα δικό του μονοπάτι, που είναι οπωσδήποτε στρωμένο από blues κοτρόνες, αλλά ενίοτε και από άλλα τινά χαλίκια. Το πιο πρόσφατο (μάλλον πέμπτο) προσωπικό του άλμπουμ έχει τίτλο Cultfactory Vol.2: The Goodburn Clearing House [Enja/Blues Beacon, 2011] κι έρχεται τρία χρόνια μετά από το “Cult Factory Vol.1: Authentic Heads” [Enja/Blues Beacon, 2008]. Κι εδώ ο Woodland παρουσιάζει μια σειρά ένδεκα κομματιών, τα οποία δεν είναι ακριβώς blues, ούτε κυρίως blues. Το όλον πράγμα παραπέμπει άλλοτε στο ύφος της μπαλάντας του J.J. Cale και άλλοτε του Tony Joe White, δίχως ν’ αποφεύγονται οι prog καταστάσεις – με κομμάτια όπως το “Watching the Egyptians” να μας πηγαίνουν πίσω στις μέρες του ’70. Το αποτέλεσμα, σε κάθε περίπτωση, διατηρεί τα υψηλά στάνταρντ ενός μουσικού, που, ενώ ξεκίνησε την καριέρα πριν πολλά-πολλά χρόνια, δεν έχει ακόμη ξεθυμάνει.
Και μια και ο λόγος για τον J.J. Cale προηγουμένως, να εδώ ένα tribute στον κύριο από την Oklahoma City, υπό τον τίτλο “Oklahoma Blues” [ZOHO Music, 2010], το οποίον υπογράφεται από τους Swamp Cabbage, Rufus Huff, Dixie Tabernacle, Doug Phelps/ Larry Goad, Persuasions, Tim/ Roddy Smith’s Groove Gang, Gregg Skaff/ Darryl Johnson, Jimmy Hall with Greg Skaff, Walter Parks και Michael Powers. Οι συμμετέχοντες έχουν διαλέξει για τις διασκευές τους μερικά από τα πολύ γνωστά τραγούδια του σημαντικού τραγουδοποιού (“Don’t cry sister”, “Sensitive kind”, “Cocaine”, “Old blues”, “Crazy Mama”, “Lies”, “Money talks”…), δίχως να περάσουν από άλλα αθάνατα (“After midnight”, “Call me the breeze”, “Thirteen days”…), κατορθώνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις να δημιουργήσουν όντως αξιομνημόνευτα covers. Αναφέρομαι κυρίως στο “Sensitive kind” των Swamp Cabbage, που βγάζει κάτι από… Stevie Ray, αλλά και στο “Crazy mama” των σκληρών (είναι, δεν τους παριστάνουν) Rufus Huff, για τους οποίους έχω ξαναγράψει (http://is.gd/DVhyUi).
Το “Crazy mama” πάντως, που ακούγεται πιο κάτω, προέρχεται από το “Tribute to JJ Cale Vol. 2: The Instrumental Sessions”. Με τους Rufus Huff εννοείται…