ΘΑΝΑΣΗΣ ΞΑΝΘΑΚΟΣ o μοναχικός αστακός

Να πω από την αρχή πως «Ο Μοναχικός Αστακός» είναι ταινία, αλλά επειδή δεν την έχω δει ας αντιγράψω κάτι από το δίκτυο: «Ένας μάγειρας επιλέγει για τα γενέθλια ενός έτους τού εστιατορίου του ένα σπάνιο και ακριβό αστακό από τη Μαύρη Θάλασσα. Το αποτέλεσμα της διαφήμισης δεν αργεί να φανεί, αλλά μ’ έναν παράξενο τρόπο. Στο μαγαζί του έρχεται μια νεαρή κοπέλα, η οποία με σοβαρότητα του λέει πως ο Αστακός που έχει παραγγείλει, αρχικώς, είναι… παραισθησιογόνος και δεν τρώγεται και πως γι’ αυτές ακριβώς τις ιδιότητές του, λατρευόταν σαν θεότητα από διάφορες φυλές του Δούναβη και της Μαύρης Θάλασσας. Η ίδια ανήκει σε μια οικολογική – με τελετουργικά, θρησκευτικά, στοιχεία – οργάνωση η οποία εστιάζει την έρευνά της σ’ αυτόν τον συγκεκριμένο αστακό, που φέρει και την ονομασία, λόγω σπανιότητας, ‘Ο Μοναχικός Αστακός’. Στη συνέχεια και αφού συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα ο μάγειρας εξεγείρεται, θυμώνει και κρυφά – τον παρακολουθούν όμως – πηγαίνει στο μαγαζί μαγειρεύει τον Αστακό και τον καταβροχθίζει ολάκερο μόνος του. Από εδώ και στο εξής αναλαμβάνει τα ηνία της ιστορίας η νεαρή κοπέλα, διότι ο μάγειρας έχει υποστεί κάτι σαν εγκεφαλικό και τελεί υπό μόνιμη ακινησία και άνοια. Μέσω τελετουργικών παρεμβάσεων η νεαρή επιδιώκει να επαναφέρει το μάγειρα αναγεννημένο ξανά στον κόσμο».
Πρόκειται για ένα ψηφιακό φιλμ (άρα και χαμηλού budget), σε σκηνοθεσία Γιώργου Μπακόλα και μουσική του Θανάση Ξανθάκου. Ο Ξανθάκος, οργανίστας του garage-punk συγκροτήματος The Teardrops (τους θυμάμαι από την πρώτη συλλογή “Enjoy the Greeks!” της On Stage, το 2004) επιλέγει μία επένδυση που μου μοιάζει περιγραφική, στενά δεμένη (υποθέτω) με τα διαδραματιζόμενα (είναι κάτι που… ακούγεται δια… γυμνού οφθαλμού), χρησιμοποιώντας μία ομάδα μουσικών, στην οποίαν (ομάδα) περιλαμβάνεται το τρίο κιθάρα, μπάσο, ντραμς, αλλά από ’κει και πέρα πλείστα όσα πλήκτρα· φαρφίζες, σύνθια και εφέ. Μάλιστα, ένα εφέ (σφυρίχτρα;) στην εισαγωγή της «Τρέλας» μου θυμίζει τις πρώτες νότες του μπάσου από το “Purple haze”, με το «Θέμα» (τελευταίο track στην πρώτη πλευρά) ν’ ακούγεται στ’ αυτιά μου αρκούντως βαθύ και υποβλητικό (με κάτι από Pink Floyd της Syd Barrett-era). Στη δεύτερη πλευρά η «Σπείρα» προσανατολίζεται σε ακόμη καθαρότερα ψυχεδελικά μονοπάτια (με τη farfisa σε πρώτο πλάνο), με τα υπόλοιπα κομμάτια να διατυπώνουν ηχητικά περιθώρια, κινούμενα σε πιο abstract ή και jazz-abstract πλαίσια («Ανοίγοντας το κουτί»), με το «Πέρασμα» να ολοκληρώνει το υποχθόνιο του πράγματος. Απολύτως ενδιαφέρον long play, που κυκλοφορεί σε μόλις 250 αντίτυπα.
Επαφή: www.b-otherside.gr