ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΡΜΠΑΣ με το Magnanimus Trio και τους Neda

Όπως διαβάζω στο σχετικό δελτίο Τύπου... «το Magnanimus Trio δημιουργήθηκε από τρεις φίλους, τον Χρήστο Μπάρμπα πιάνο, καβάλ, φωνή, τον Δημήτρη Τασούδη τύμπανα, πιάνο, φωνή και τον Παύλο Σπυρόπουλο κοντραμπάσο, φωνή, τον Σεπτέμβρη του 2010. Η γνωριμία τους γίνεται ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν ήταν συμφοιτητές στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ακολουθώντας ο καθένας το δρόμο του συνδύασαν ποικίλες και εξίσου ενδιαφέρουσες μουσικές διαδρομές και επαγγελματικές ενασχολήσεις».

Κατ’ αρχάς εκείνο που πρέπει να σημειώσω είναι πως οι Μπάρμπας και Τασούδης συμμετείχαν-συμμετέχουν και σ’ ένα άλλο γκρουπ, για το οποίο είχα γράψει καλά λόγια πριν κάποιο καιρό (2/3/2011), τους Yeden – ένα αμιγώς ακουστικό σχήμα που επιχειρούσε, χονδρικώς, στις μουσικές της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου. Το Magnanimus Trio, χωρίς να εγκαταλείπει την παράδοση ως έναν πόλο αναφοράς, είναι οπωσδήποτε μία εντελώς διαφορετική περίπτωση· πολύ ενδιαφέρουσα και όχι ευκόλως κατατάξιμη. Εκείνο που εντυπωσιάζει στο σχήμα, στο άλμπουμ του “Still Time” [Private Pressing, 2012], είναι η διάθεση και η απόφασή του να κινηθεί στο μεταίχμιο της jazz, της σύγχρονης μουσικής και βεβαίως της παράδοσης, δίχως τίποτα να υπερτερεί όχι μόνο στις συνθέσεις, αλλά και στους αυτοσχεδιασμούς. Τούτο σημαίνει πως υπάρχει ισχυρό «προσωπικό» στοιχείο, που συνίσταται όσον αφορά στην jazz στην τροπική της διάσταση –μέσα από ένα τέτοιο σκηνικό θα μπορούσε να συνομιλήσει αρτιότερα και με την παράδοση– και όσον αφορά στην πρωτοπορία σε μια minimal διαχείριση του ηχητικού υλικού, που κινείται, θα έλεγα, εντός ενός πλαισίου ακουστικής avant. Η ακρόαση δηλαδή επιφυλάσσει κάτι το αληθινά ξεχωριστό, μιας κι εκείνο που συμβαίνει προέρχεται από ένα ασυνήθιστο τρίο που δεν ακολουθεί το αναμενόμενο. Οι χαμηλοί, αλλά όχι αποχαυνωμένοι, τόνοι, οι μελωδικές γραμμές που είναι «λεπτές» και ισορροπημένες, τα ρυθμικά όργανα που «μελωδούν» κι εκείνα κατά περίπτωση, και βεβαίως η συνολική ακροαματική διάσταση, που παραμένει πηγαία και αφοπλιστική κινούμενη μέσα σ’ ένα νατουραλιστικό πλέγμα, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της μουσικής του Magnanimus Trio, που κορυφώνεται (λες και είναι αυτό το φυσικό – και είναι) στο τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, το απολαυστικό “Silence” (με τη φωνητική αρμονική επεξεργασία να ξεπερνά κάθε προηγούμενο – ο John Lennon ως μία επιρροή θα ήταν κάτι το προφανές). Στο δελτίου Τύπου διαβάζω και το ακόλουθο, που έχει τη δική του σημασία: «Ο τίτλος του άλμπουμ, όπως και διάφορες ιδέες κατά τη σύνθεση της μουσικής είναι εμπνευσμένα από το ‘Burnt Norton’ το πρώτο από τα ‘Τέσσερα Κουαρτέτα’ του T.S. Eliot». Η ποιητική διάσταση δεν κρύβεται στο “Still Time”. Απεναντίας, αναβλύζει από κάθε μέτρο.

«Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τις παραδόσεις σαν κάτι το παλιό και παρωχημένο, με σαφή ή όχι και τόσο σαφή στοιχεία συντηρητικότητας. Για μας, αντιθέτως, οι μουσικές παραδόσεις αποτελούν ένα πολύ πλούσιο και συγχρόνως δυναμικό πλαίσιο, για να εκφραστεί και να αναπτυχθεί η δημιουργική μας διάθεση. Μια κοινή αντίληψη που σμιλεύτηκε στον τόπο που γνωριστήκαμε, στο Χουδέτσι της Κρήτης, στο μουσικό εργαστήρι Λαβύρινθος». Αυτά αναγράφονται στο πρώτο φερώνυμο άλμπουμ των Neda ή Νέδα (Χρήστος Μπάρμπας νέι, τραγούδι, Βικτωρία Τάσκου ούτι, Γιώργος Παπαϊωάννου βιολί, βιολοντσέλο, Παύλος Σπυρόπουλος κοντραμπάσο), ένα γκρουπ που δημιουργήθηκε την Άνοιξη του 2012. Και λίγο πιο κάτω: «Η Νέδα είναι ένα ποτάμι της Πελοποννήσου, ένα από τα λίγα ποτάμια στην Ελλάδα με θηλυκό όνομα. Η Νέδα, στην αρχαία μυθολογία, ήταν μια από τις Νύμφες που φρόντισε τον Δία, όταν φυγαδεύτηκε για να αποφύγει τη σφαγή από τον πατέρα του. Το στοιχείο του νερού, το ποτάμι, είναι αρχαίο σύμβολο που αναφέρεται στη δύναμη και στην αντοχή, στην προσαρμοστικότητα και στη συνεχή ροή. Αυτή είναι και η σημασία που έχει η Νέδα για μας: κουβαλώντας τη δύναμη του θηλυκού στοιχείου, να αγκαλιάζει και να ενώνει τις διαφορές, όπως το νερό συνδέει και ανανεώνει φυσικά τα πάντα, ενώνοντας το παρελθόν και το μέλλον στο τώρα, όπου όλοι οι ήχοι και οι μουσικές πηγάζουν και αναδύονται μέσα σε κάθε αέναη στιγμή». Οι μουσικές των Νeda έχουν παραδοσιακή αφετηρία. Κατ’ ουσίαν είναι μία ελεύθερη (δηλαδή αυτοσχεδιαστική) περιπλάνηση πάνω στους δρόμους, τα μακάμια, η οποία, μέσω μιας ελικοειδούς διαδικασίας τους οδηγεί στην υπέρβασή των. Τούτο σημαίνει, πρακτικώς, πως υπάρχει μία παλινδρόμηση ανάμεσα στην τροπική παράδοση και τη δυτική τονικότητα, με τα τέσσερα βασικά όργανα (νέι, ούτι, βιολί, κοντραμπάσο) να εναλλάσσουν ρόλους, τόσο σε ομαδικό, όσο και σε σολιστικό επίπεδο. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Κυρίως, γιατί διατηρεί από τη μια μεριά την ουσία, την εκφραστική απλότητα και την τεχνική πολυπλοκότητα του παραδοσιακού μέλους, και από την άλλη το επικοινωνιακό χάρισμα της παλαιάς φολκλορικής παράδοσης του βενετοκρατούμενου Χάνδακα (π.χ. τις μουσικές του Φραγκίσκου Λεονταρίτη). Άψογο άλμπουμ.

Επαφή: www.magnanimustrio.com, www.nedamusic.com