Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

TANGO WITH LIONS – LUMIERE BROTHER

Τρία χρόνια μετά το “Verba Time” [Inner Ear] η Κατερίνα Παπαχρήστου επιστρέφει μ’ ένα καινούριο άλμπουμ και μ’ ένα καινούριο σχήμα. Tango with Lions μεν, εντελώς νέα μέλη δε (Γιάννος Παραμυθιώτης κιθάρα, φωνητικά, Νίκος Βεργέτης ντραμς, κρουστά, φωνητικά, Jim Staridas τρομπόνι, φωνητικά, Θοδωρής Ζευκιλής μπάσο, φωνητικά, με την ίδια την Παπαχρήστου να τραγουδά, παίζοντας ακουστική κιθάρα και πιάνο – υπάρχουν και oλίγοι καλεσμένοι ανά περίσταση). Αν η ολοκληρωτική αλλαγή μιας line-up υποδηλώνει και μία γενικότερη ηχητική διαφοροποίηση, τότε το A Long Walk [Inner Ear, 2013]  είναι ένα διαφορετικό, και κυρίως ένα πιο ενδιαφέρον άλμπουμ εν σχέσει με το “Verba Time”. Αυτό δεν μπορεί παρά να καταλογιστεί στα θετικά της διαδρομής, της νεαρής τραγουδοποιού.
Η Παπαχρήστου ψάχνει και ψάχνεται, διατηρώντας όμως κάποια χαρακτηριστικά της τραγουδοποιίας της αναλλοίωτα. Βασικά τις μελωδικές προσεγγίσεις, και περαιτέρω τους ερωτικούς, ερμητικούς και απεγνωσμένους ενίοτε στίχους, τους οποίους γνωρίζει να ντύνει με έμπνευση, με τις «ερημικές» κιθάρες και τα τσέλο· ο τσελίστας Σταύρος Παργινός, πρώην Tango with Lions, εδώ έχει ρόλο guest σε τρία tracks. Μάλιστα, το ένα απ’ αυτά τα τραγούδια που τιτλοφορείται “Obituary” (και είναι, όπως αντιλαμβάνεστε και από τον τίτλο του, ένα βαρύ άσμα του χαμού) είναι από τα high lights του άλμπουμ και θα μπορούσε ν’ ανήκει, και μάλιστα σε περίοπτη θέση (το λέω και το εννοώ), στο songbook τού οποιουδήποτε αναγνωρισμένου singer-songwriter. Πάντως το άλμπουμ δεν είναι folk, ούτε ιδιαιτέρως folky, όπως το “Verba Time”. Περισσότερο μου θύμισε αμερικανικό κατασκεύασμα, κινούμενο μεταξύ desert rock και dream pop, περιέχον πολλά και καλά τραγούδια (εντυπωσιακό το έσχατο “Playground”) και βεβαίως «σωστή» βινυλιακή διάρκεια.
Οι Tango with Lions βρίσκονται ένα βήμα μπροστά και κυρίως στον σωστό δρόμο.
Lumiere Brother είναι το… όνομα εργασίας του Θανάση Χριστοδούλου. Δεν είναι η πρώτη φορά που δισκογραφεί ο συγκεκριμένος μουσικός, είναι όμως η πρώτη φορά που φθάνει στ’ αυτιά μου ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ με τραγούδια του…
Ο Lumiere Brother συνθέτει σε απλές, pop φόρμες. Φαίνεται, κι έτσι είναι, πως έχει μελετήσει τις βάσεις των τραγουδιών που ενδιαφέρεται να κάνει –την pop του ’60 δηλαδή, το περισσότερο sunshine κομμάτι της, αλλά ενδεχομένως κι εκείνη την βρετανική του ’80, όσον αφορά στον τονισμό του beat και των φράσεων, στον τρόπο ερμηνείας– και συνεπικουρούμενος από την… έμπνευσή του κατορθώνει να ολοκληρώσει ένα 40λεπτο άλμπουμ με σαφή, pop διαστάσεων τραγούδια. Έχοντας, στο Twenty One [Inner Ear, 2013] το πιάνο ως βασικό όργανο (υποθέτω πως θα συνθέτει και στο πιάνο), ο Lumiere Brother ξέρει να σκαρώνει ωραίες μελωδίες, το αρμονικό αποτέλεσμα των οποίων δεν είναι κάτι που το συναντάς συχνά στην εγχώρια, αγγλόφωνη, pop πραγματικότητα. Χαρακτηριστικά κομμάτια το φερώνυμο και όγδοο στη σειρά “Twenty one”, που περικλείει κάτι από τη μαγεία των Moody Blues εποχής “On the Threshold of a Dream”, αλλά και το προτελευταίο “White walls”, που φανερώνει την άνεση και την ικανότητα του Lumiere Brother να κατακτά το μέγιστο, δουλεύοντας με τα απλούστερα των μουσικών υλικών. Αν και το up-tempo είναι αυτό που θα φέρει τα τραγούδια του Χριστοδούλου πιο κοντά στα στόματα (τι ωραία τα “A sign on your back” και “Who will guide you?”, που ανοίγουν και κλείνουν το άλμπουμ, όπως και το “Compass” εξάλλου), έχω τη βεβαιότητα πως τα αργά κομμάτια τού “Twenty One” είναι εκείνα που περικλείουν τις ολοκληρωμένες διαστάσεις του ταλέντου τού εν λόγω μουσικού.
«Ελπίδα για το μέλλον», όπως θα έγραφαν και στα eighties
Επαφή: www.inner-ear.gr

4 σχόλια:

  1. Μου αρεσε πολυ αυτοs o δισκοs.Ενα απο τα καλλιτερα τηs χρονιαs.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΝΑΙ για το Lumiere Brother & πολυ ωραιο εξωφυλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eίναι το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ του Χριστοδούλου. Μια κριτική για το πρώτο εδώ :
    http://www.mic.gr/cds.asp?id=32106
    κ.ζαφ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή