ο νέος ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ είναι αφιερωμένος στον Σταμάτη Κραουνάκη

Εξαιρετικό το νέο τεύχος του Μετρονόμου – το 59 (Ιανουάριος-Μάρτιος 2016), που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και είναι αφιερωμένο στον Σταμάτη Κραουνάκη. Το λέω «εξαιρετικό» επειδή το διάβασα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αυτό δεν (μου) συμβαίνει συχνά με τα περιοδικά. Συνήθως μένουμε σε κάποια πράγματα που μας νοιάζουν περισσότερο, ρίχνοντας στα υπόλοιπα μιαν απλή ματιά. Θυμάμαι τον Ήχο, για παράδειγμα, στη δεκαετία του ’80. Διάβαζα τα μουσικά θέματα, τα άρθρα, τις κριτικές, όμως τις μπροστινές σελίδες με τα μηχανήματα τις ξεπέταγα στο άψε-σβήσε. Το ίδιο και με τις εφημερίδες. Διάβαζα κάποιες στήλες, κάποια κείμενα, όμως τις μισές σελίδες τις προσπερνούσα χωρίς πολλά-πολλά. Ακόμη και με τα πιο αγαπημένα περιοδικά δεν συμβαίνει πάντα το «τέλειο». Αποτελούν εξαιρέσεις θέλω να πω τα «αγαπημένα περιοδικά», που θα διαβαστούν από την αρχή έως το τέλος με την ίδια ένταση. Με το συγκεκριμένο τεύχος του Μετρονόμου, πάντως, συνέβη. Και ο λόγος δεν ήταν, μόνο, το αφιέρωμα…

Μ’ αρέσουν τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη. Πολλά τραγούδια του. Όχι όλα. Και ούτε εκείνα που μπορεί ν’ αρέσουν σώνει και καλά στους πολλούς – οι πολύ μεγάλες επιτυχίες του εννοώ. Έχω την άποψή μου για το έργο του (το δισκογραφικό εννοώ, που, νομίζω, πως το ξέρω καλά), παρότι δεν μου έχουν δοθεί οι ευκαιρίες να γράψω κάτι συνολικό. Υπάρχουν, μάλιστα, 2-3 δικοί του δίσκοι στην πορεία, που τους θεωρώ «σταθμούς» για το ελληνικό τραγούδι – και σίγουρα δεν θα είμαι ο μόνος. Να πω για έναν, τώρα… Το άλμπουμ «Σκουριασμένα Χείλια» [Lyra, 1981] με τη Βίκυ Μοσχολιού – εκείνο που δεν είχε τυπωμένο το όνομά του στο μπροστινό μέρος του εξωφύλλου! Μεγάλη «πατάτα» αυτή του αείμνηστου Πατσιφά, παρά την πνευματώδη απάντηση που την συνοδεύει… «αν είναι να σε μάθουν, θα σε μάθουν».

Ο Μετρονόμος τα δίνει όλα για τον Κραουνάκη, βασικά μέσω της πολυσέλιδης συνέντευξής του στον Δημήτρη Ν. Μανιάτη. Αναφερόμαστε σε 18 σελίδες(!), που διαβάζονται αν όχι απνευστί, τουλάχιστον με πολύ μικρές παύσεις. Είναι η πορεία και η καριέρα του Κραουνάκη από τα παιδικά χρόνια του μέχρι και σήμερα – με πολλές λεπτομέρειες και επεισόδια, άγνωστα εν πολλοίς σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Και δεν είναι μόνο η συνέντευξη, είναι και άλλα οκτώ κείμενα που περιγράφουν ή καταγράφουν επιμέρους όψεις του έργου και της προσωπικότητάς του, κείμενα γραμμένα από δημοσιογράφους, ποιητές, συνεργάτες του... Ένα, αληθινά, πλήρες αφιέρωμα.

Όμως η ύλη του #59 Μετρονόμου δεν σταματά εδώ, αφού το ίδιο ή και περισσότερο ενδιαφέρουσα (για κάποιους…) μπορεί να είναι και η συνέντευξη του Θοδωρή Τρύφωνα των Αγάπανθος στον τραγουδοποιό Δημήτρη Βεριώνη. Μια άγνωστη, γενικώς, προσωπικότητα του ελληνικού ροκ και φολκ-ροκ, που έχει πολλά πράγματα να πει και κυρίως να θυμηθεί. Η συνέντευξη, που διανθίζεται από ωραίες φωτογραφίες εποχής, καταλαμβάνει 9 σελίδες και κάποια στιγμή θα μας απασχολήσει και ξεχωριστά στο δισκορυχείον…

Από ’κει κάτω θα έλεγα πως το ίδιο αξιοπρόσεκτες είναι και οι κουβέντες με τον Νίκο Κυπουργό, τους τραγουδοποιούς Τατιάνα Ζωγράφου και Παντελή Σπύρου, τον τραγουδιστή του δημοτικού Παναγιώτη Σδούκο, τον πολύ καλό συνθέτη και μουσικό Χάρη Παπαδόπουλο (γνωστός από τους Χειμερινούς Κολυμβητές κ.λπ.)…

Έξοχο τεύχος, το ξαναλέω, και «μπράβο» στον Θανάση Συλιβό και τους συνεργάτες του για την προσπάθεια. 

Επαφή: www.metronomos.gr