οι TANIA ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ, ROB THORNE και STEVE GARDEN σ’ ένα θυελλώδες αρχαιοπρεπές άκουσμα, με σύγχρονη ανάλυση και επεξεργασία

Και το τρίτο άλμπουμ της πιανίστριας, συνθέτριας και αυτοσχεδιάστριας Τάνιας Γιαννούλη μάς έρχεται από την πολύ μακρινή Νέα Ζηλανδία και την εταιρεία RATTLE, που έχει κυκλοφορήσει και τα προηγούμενα δύο της – το “Forest Stories” το 2012, τη συνεργασία της δηλαδή με τον πορτογάλο χειριστή των πνευστών Paulo Chagas και το “Transcendence” το 2015, που τυπώθηκε κάτω από το όνομα Tania Giannouli Ensemble. Το “Rewa” είναι ένα ακόμη ξεχωριστό CD, που φανερώνει το προφανές εγώ θα πω… το γεγονός πως η Τάνια Γιαννούλη είναι μία συνθέτρια-αυτοσχεδιάστρια, που επεκτείνει διαρκώς τα αισθητικά όριά της, προσβλέποντας σε νέες ηχητικές κατακτήσεις. Βεβαίως εδώ, στο “Rewa”, δεν είναι μόνη της, καθώς δίπλα της στέκονται επί ίσοις όροις ο Rob Thorne που χειρίζεται ngā taonga pūoro (ας το πούμε και φλάουτο των ιθαγενών Māori) και ο Steve Garden (αφεντικό της RATTLE), που προσθέτει σε ήχους μέσω ηλεκτρονικού editing τής αυτοσχεδιαστικής πρώτης ύλης.

Το “Rewa” είναι ένα άλμπουμ απ’ αυτά που δεν τ’ ακούς παντού και κάθε μέρα. Έχει ύφος διακριτό θέλω να πω, που το κάνει να λάμπει ακόμη και μέσα στην ευρεία κατηγορία του… πού δεν ξέρω, ακριβώς, ποια είναι (world imrpov-jazz… αν υπάρχει κάτι τέτοιο και μπορούμε να το πούμε). Και αυτό το ύφος σχετίζεται, βασικά, με τη μεταφορά μιας ηχητικής αρχαιοπρέπειας στο τώρα, με όρους σύγχρονους όμως. Δεν πρόκειται, θέλω να πω, για κάποιον τύπο world music, που στοχεύει στην αναθέρμανση τού παλαιού, αλλά για κάτι που μέσα από την επικοινωνία του με το πρωτογενές θα μετατραπεί σε κάτι νέο. Μάλιστα, προς αυτή την κατεύθυνση δεν ωθούν μόνον οι ηλεκτρονικές επεξεργασίες τού Garden, αλλά και αυτή καθαυτή η αρχική ύλη – ό,τι προέρχεται από το πιάνο και το προετοιμασμένο πιάνο της Γιαννούλη και το φλάουτο του Thorne εννοώ. Εκεί, επάνω, συντελείται, η… τήξη των αιώνων, ώστε να προκύψει ένα αποτέλεσμα σημερινό.

Ένα όργανο, το ngā taonga pūoro, εντελώς μόνο του, αρχέγονο, αυτόνομο, αυτοδύναμο και βεβαίως μικροτονικό, που μεταφέρει στο στούντιο vibes από το ίδιο το φυσικό τοπίο της χώρας προφανώς (της Νέας Ζηλανδίας), και δίπλα το προετοιμασμένο πιάνο, που ακολουθεί σε «γεμίσματα», «φάλτσα», θορύβους κ.λπ. και βεβαίως το πιάνο έτσι όπως το ξέρουμε, αλλά όχι πάντα έτσι όπως το αναμένουμε – με τη Γιαννούλη να επιδίδεται σε εντυπωσιακά παιξίματα, με ξαφνικά και ιλιγγιώδη clusters, αλλαγές τέμπο, νέες παρεμβάσεις, «νηνεμίες» και πάλι… μπόρες και καταστροφές, σε μια διαρκή επικοινωνία του προμελετημένου με το αυθόρμητο.

Ο εξώκοσμος ήχος τού ngā taonga pūoro είναι βεβαίως όλα τα λεφτά σε κομμάτια όπως το “Prisma” για παράδειγμα, αλλά εκεί όπου μπορείς να μείνεις άναυδος είναι στο έσχατο 15λεπτο “Te tangi a mutu”, ένα ηχητικό ταξίδι στο άγνωστο και το αχαρτογράφητο που διατρέχεται συνεχώς από την έκπληξη και το μυστήριο.

Το κομμάτι… δεν παίζεται – όπως και όλο το άλμπουμ εξάλλου, που τοποθετείται συνολικώς κάπου πέρα, όντας τελείως «μόνο του». 

Επαφή: www.rattle.co.nz