NIK BÄRTSCH’S RONIN νέο έξοχο άλμπουμ μετά από έξι χρόνια

Ένα από τα καλύτερα σχήματα της σύγχρονης jazz (κι όταν λέμε «σύγχρονης» το εννοούμε στον απόλυτο βαθμό) οι Nik Bärtsch’s Ronin έχουν καινούριο άλμπουμ μετά από έξι χρόνια. Λέγεται “Awase” (2018) και κυκλοφορεί φυσικά από την ECM (AN Music). Το διάστημα είναι μεγάλο, αν αναλογιστούμε τον τρόπο και τις ταχύτητες με τις οποίες κινείται σήμερα η παραγωγή, αλλά και ικανό ώστε να μας βάλει σε κάποιες σκέψεις, όσον αφορά στον τρόπο που δρουν ορισμένοι, μουσικοί, συγκροτήματα κ.λπ. Ένα τόσο μεγάλο διάστημα, θέλω να πω, μπορεί να αγχώσει ένα σχήμα… κι αυτό το άγχος να το οδηγήσει σε κάτι αταίριαστο, σε κάτι ψευτο-εντυπωσιακό, σε κάτι προκλητικό μόνο και μόνο για την πρόκληση κ.λπ. Κινδυνεύεις δηλαδή να αυτοπαγιδευτείς από την επιθυμία σου να καλύψεις το χρονικό κενό, μ’ έναν αταίριαστο, με την παράδοση και την πορεία σου τρόπο. Στην περίπτωση των Ronin δεν συμβαίνει αυτό.

Αν και εδώ υπάρχει καινούρια line-up, καθώς το γκρουπ από κουιντέτο μετατρέπεται σε κουαρτέτο (έχει αποχωρήσει ο περκασιονίστας Andi Pupato), με τα παλαιά μέλη (και πέραν του Nik Bärtsch) να είναι όλα παρόντα (Sha μπάσο κλαρίνο, άλτο σαξόφωνο, Thomi Jordi μπάσο, Kaspar Rast ντραμς), στην πράξη η μουσική που ακούγεται αν και είναι νέα και εντυπωσιακή φυσικά, κατά βάση είναι «ίδια».

Οι Nik Bärtsch’s Ronin είναι από τα ελάχιστα συγκροτήματα σύγχρονης μουσικής (ίσως να τους ταιριάζει καλύτερα αυτός ο όρος), που προετοιμάζουν και προτείνουν έναν ήχο εντελώς δικό τους, εντελώς προσωπικό. Μια jazz δωματίου, με πολλά μινιμαλιστικά στοιχεία, που, στα μεγάλα κυρίως κομμάτια τους (“Modul 58”, “Modul 36”), οδηγείται σε εκστατικές καταστάσεις. Η μονοτονία και βασικά τα κρουστά-ρυθμικά passages (πολλές φορές και το πιάνο τού Bärtsch δρα σαν ρυθμικό όργανο), που αποτελούν αναφορά στον Steve Reich, ενσωματώνονται με μαγικό τρόπο μέσα σε απλές αλλά πολύ λειτουργικές τζαζ δομές, επεκτείνοντάς τες σε κάτι πρωτόγνωρο, δηλαδή πρωτάκουστο.

Σπανίως ένα τζαζ σχήμα τέτοιου setting (σχεδόν ακουστικού) μπορεί να μεταφέρει τέτοιας ποιότητας… φευγάτα vibes, όπως αυτά που μεταφέρουν στο έσχατο “Modul 59” οι Nik Bärtsch’s Ronin.
Ένας μεγάλος δίσκος!