ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 107

12/7/2018
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ…
Τον μοναδικό αγώνα στο Μουντιάλ που είδα –ίσως δω και τον τελικό– ήταν το Αγγλία-Κροατία. Δεν είχα τι να κάνω, βαριόμουν και είπα να πάω στο webtv της EΡT και να δω. Ωραία περιγραφή, cool, από τον άγγλο σπήκερ (να το λέμε κι αυτό – γιατί με τους Έλληνες δεν ξέρω τι παίζει).
Λοιπόν, ένα-δυο συμπεράσματα. Κάκιστη η Αγγλία, με άθλιο ποδόσφαιρο, δηλαδή μη-ποδόσφαιρο. Αν είναι δυνατόν μια τέτοια ομάδα να φτάνει στους 4 ενός Μουντιάλ – μεγάλη παρακμή και όνειδος. Η Κροατία ήταν πολύ καλύτερη φυσικά και κέρδισε δίκαια (έπρεπε, δε, να είχε χώσει 2-3 γκολ ακόμη). Αλλά για να μην υπάρχει παρεξήγηση, όταν λέω «πολύ καλύτερη» εννοώ πως βλεπόταν (απλώς βλεπόταν) μόνο στην τελευταία μισή ώρα του αγώνα (και στην παράταση), γιατί μέχρι το εξηκοστό λεπτό περίπου το ματς ήταν για τα σκουπίδια.  
Ποδόσφαιρο χωρίς φαντασία, χωρίς φανταιζί παίκτες, είναι χειρότερο και από… κολύμβηση. Περιττό, δε, να πω πως όλοι αυτοί οι μαντράχαλοι στα σέβεντις δεν θα έπαιζαν ούτε στα τσικό των ομάδων τους. Αυτή είναι η αλήθεια.  
Στον τελικό θα υποστηρίξω Κροατία, γιατί τη Γαλλία έμαθα να μην την υπολήπτομαι στο ποδόσφαιρο, επειδή μεγάλωσα στη δεκαετία του ’70 και τότε… δεν υπήρχε γαλλικό ποδόσφαιρο. Όλο το γαλλικό ποδόσφαιρο νόμιζα πως ήταν οι ελληνογάλλοι άσσοι του ΟΣΦΠ – ο Υβ, ο Αργυρούδης και ο Κουρμπής και μάλλον δεν είχα άδικο! Εντάξει στα έιτις με κάτι Πλατινήδες, με κάτι Ζιρέδες και με κάτι Ροστό, εντάξει και μ’ εκείνον τον παικταρά τον… Αρνί (τον Τιερί Ανρί εννοώ) τις επόμενες δεκαετίες, αλλά επειδή δρω συναισθηματικά με το τόπι, κι επειδή δεν γαλουχήθηκα, όπως προείπα, με το γαλλικό ποδόσφαιρο στα παιδικάτα μου, δεν μ’ ενδιαφέρουν καθόλου οι Γάλλοι. Θα μου πεις… σ’ ενδιαφέρουν οι Κροάτες; Όχι, αλλά διαλέγω αυτούς ανάμεσα στους δύο.  
Κροάτες λοιπόν και μακάρι να νικήσουν ακόμη και αν είναι χειρότεροι! Γιατί εκείνο που ακούγεται από δω κι από κει, το «ας κερδίσει ο καλύτερος», είναι πολύ μεγάλη αρλούμπα, ειπωμένη από άσχετους με το ποδόσφαιρο.

Πολλές φορές κατηγάγαμε (καλά το λέω;) νίκες στο ποδόσφαιρο όντας χειρότεροι (οι ομάδες που υποστηρίζαμε, εννοώ, ήταν χειρότερες) και τότε μας άρεσε περισσότερο. Πονούσε τους αντιπάλους περισσότερο… 

12/7/2018 

ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ

Αυτή η ιστορία με τους ρώσους διπλωμάτες (διάβαζε πράκτορες), που θα απελάσει η ελληνική κυβέρνηση (σε άλλους δύο θα απαγορεύσει να μπουν στη χώρα) είναι πολύ μυστήρια. Όπως μυστήρια είναι κάθε κατάσταση, που συνδέεται με… πρακτοριλίκια. Η κίνηση από την πλευρά Τσίπρα είναι οπωσδήποτε μοναδική – για να μην πω και ιστορικά μοναδική και φανώ υπερβολικός, καθότι εγώ δεν θυμάμαι ποτέ σε καιρό ειρήνης να έχει προβεί σε τέτοιες ενέργειες το ελληνικό κράτος, και μάλιστα εις βάρος αξιωματούχων του… φίλου ρωσικού λαού.

Κάποιοι λένε πως η υπόθεση σχετίζεται με τα Σκόπια και με το ότι Ρώσοι πολιόρκησαν άτομα και οργανώσεις, που ενεπλάκησαν στις αντιδράσεις για το «μακεδονικό» και που σχετίζονται με θρησκευτικούς φορείς, με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα κ.λπ. Δεν ξέρει κανείς αν πρόκειται για αλήθεια ή για τη μόνη αλήθεια. Η λογική, όμως, λέει πως οι Ρώσοι δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσουν με σταυρωμένα χέρια, βλέποντας τα Βαλκάνια να σύρονται από το άρμα του ΝΑΤΟ.  

Κι ένα δεύτερο. Παλιά τέτοιες υποθέσεις έδιναν το έναυσμα για να γραφτούν κατασκοπικές περιπέτειες, που κυκλοφορούσαν σε βίπερ (δες στη φωτό το βιβλίο του Ζαννίδη από τα σίξτις… «ακόμη και ο κύριος που βρίσκεται δίπλα σας στο λεωφορείο ή η δεσποινίς που πίνει τον καφέ της απέναντί σας μπορεί ν' ανήκη στην K.G.B., την Ιντέλιτζενς ή και στην δική μας Κ.Υ.Π.»), να γυριστούν ταινίες («Yπόθεσις Ερμής») κ.λπ. Σήμερα όλοι το παίζουν «δημιουργοί» και πάνε για τις μεγάλες μπάζες. Με ταινίες, που είναι συνήθως για τα μπάζα… 

11/7/2018 

ΟΙ SOFT MACHINE ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ...
Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με τις επανενώσεις των συγκροτημάτων, ούτε με τις αλλαγμένες line-ups, που αναγκαστικά θα έχουν μέσα στα χρόνια τα ιστορικά σχήματα των σίξτις (είτε γιατί κάποια πρώτα μέλη έχουν αποδημήσει, είτε γιατί κάποια άλλα δεν γουστάρουν να εμφανιστούν κάτω από ένα παλιό όνομα). Εμένα μ’ ενδιαφέρει τι ακούω κάθε φορά, τι φτάνει στ’ αυτιά μου – τα υπόλοιπα ας τα βρούνε μεταξύ τους οι εναπομείναντες ή οι… δικηγόροι τους.
Οι Soft Machine αναγκάστηκαν κάποια στιγμή ν’ αλλάξουν όνομα (εκεί προς τα μέσα των 00s), να γίνουν δηλαδή Soft Machine Legacy, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να βγάλουν εξαιρετικά άλμπουμ (σαν το “Steam” για παράδειγμα). Βεβαίως οι θάνατοι (Hugh Hopper, Elton Dean) τσάκισαν το γκρουπ, αλλά τόσο ο Roy Babbington που ανέλαβε το μπάσο (από τις παλιές μέρες κι αυτός), όσο και ο νεοεισελθών Theo Travis (φοβερός σε πνευστά και rhodes), φρόντισαν ώστε να μη φανεί το κενό. Αν προσθέσεις σ’ αυτούς τους δύο τους σταθερούς John Etheridge κιθάρες και John Marshall ντραμς (καραβάνες αμφότεροι) καταλαβαίνετε, τώρα, γιατί μια τέτοια τετράδα δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να δώσει αδιάφορη μουσική.  

Τον προηγούμενο Δεκέμβρη οι τέσσερις Softs μπήκαν στο στούντιο τού μακαρίτη πια Jon Hiseman, στο Surrey, και ηχογράφησαν το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη. Ο τίτλος του θα είναι “Hidden Details”. Φαίνεται μάλιστα πως τα βρήκαν στην… οικογένεια και το άλμπουμ θα εμφανιστεί με το ιστορικό όνομά τους στο εξώφυλλο, μετά από πάρα πολλά χρόνια, 37 για την ακρίβεια! Απλά… SOFT MACHINE.
Να ’μαστε καλά το φθινόπωρο να το γιορτάσουμε… 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου LP τους. 

11/7/2018

Θρυλικός γιατρός, που τον είχε στα ώπα-ώπα ο Στάλιν, και που «μεγάλωσε» με τις θεωρίες του τις γενιές των παππούδων μας ή και των πατεράδων μας.
Το βιβλίο τού Αλεξάντρ Μπογκομόλετς «Πώς να παρατείνουμε τη ζωή μας» βγήκε και στην Ελλάδα το 1950 από τις εκδόσεις Προμηθέας και το βασικό νόημά του περικλείεται σε κάτι που διαβάζουμε λίγο πριν το τέλος του: «Η ουσιαστική αρχή που πρέπει να τηρήσουμε στην πάλη για τη μακροβιότητα πρέπει να είναι η ακόλουθη: μακριά από κάθε παραχόρτασμα». Και εδώ ο Μπογκομόλετς εννοεί τα πάντα – ακόμη και το σεξ.
Να υπενθυμίσουμε πως αναφορές στον Μπογκομόλετς, για την Ελλάδα μιλάμε πάντα, υπάρχουν στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου με το Δημήτρη Χορν «Αλίμονο στους Νέους», στα γραπτά του Νίκου Νικολαΐδη (Μίμης ο Μπογκομόλετς), ενώ πολλοί γνωρίζουμε το αθηναϊκό συγκρότημα Bokomolech κ.λπ.

10/7/2018

Πέθανε πριν 3-4 μέρες στα 81 του ο Vince Martin, από τους πολύ σημαντικούς folkists στα σίξτις (και πριν απ’ αυτά, και μετά απ’ αυτά). Το μνημειώδες άλμπουμ του είναι φυσικά το “Tear Down the Walls” στην Elektra το 1964, που συνυπογράφει με τον Fred Neil (καθοριστικός δίσκος για τη folk και folk-rock σκηνή), αλλά ο Martin είχε και προσωπικά LP (λίγα, αλλά εξαιρετικά).
Ένα ωραίο τραγούδι του από το “If the Jasmine Don’t Get you… the Bay Breeze Will” [Capitol] του 1968…
   

10/7/2018

Μαυράκι και Αρείκουσα… από τους αγράμματους. Πώς λέμε… «είχα ράψει στο σακάκι δυο σακούλες με μαυράκι»; Καμμία σχέση.
Πού είναι ο Σταυρίδης να μοιράσει σφαλιάρες;