ΖΗΝΟΒΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗ «υπάρχει ζωή και θάνατος, αλλά ενδιάμεσα υπάρχει η ομορφιά και η μελαγχολία» (Albert Camus)

Έχω διαβάσει για τη Ζηνοβία Αρβανιτίδη (κόρη του Πασχάλη) κι έχω ακούσει, περιστασιακώς πρόσφατες μουσικές της στο διαδίκτυο, αλλά τώρα είναι η πρώτη φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να γράψω κάτι γι’ αυτήν. Για το πρόσφατο άλμπουμ της (LP και CD), που κυκλοφορεί από την Kitchen. Label – μιαν εταιρεία που έχει για έδρα της τη Σιγκαπούρη (με άκρη και στο Τόκιο)! Μάλιστα πρόκειται για τον εικοστό πρώτο δίσκο τής εταιρείας, που φαίνεται να ειδικεύεται στη neo-classical music. 

Η Αρβανιτίδη είναι μία ξεχωριστή και με άποψη συνθέτρια – και τούτο είναι ένα πρώτο και άμεσο συμπέρασμα μετά από την ακρόαση του “Ivory”. Ξεχωριστή και με άποψη, γιατί δεν παρασύρεται πια (ή εδώ και κάμποσα χρόνια, αν θέλετε) από την ευκαιριακή ποπ ή από εκείνο που γενικότερα «παίζει». Ξεκινώντας δίπλα στον πατέρα της, η Ζηνοβία (ή Ζήνα, όπως την ήξερε ο κόσμος στις αρχές του ’90) θα μπορούσε να εξελιχθεί σ’ ένα εγχώριο ποπ είδωλο, μα η ίδια στην πορεία το αρνήθηκε. Έριξε περισσότερο βάρος στις σπουδές της, στη σύνθεση και στ’ ακούσματά της, που προέρχονταν απ’ όλο το χώρο της σύγχρονης «σοβαρής» (ας την πούμε έτσι) μουσικής. Νεοκλασική, ambient, new-age, κινηματογραφικά scores, jazz, ηλεκτρονική κ.λπ. Ένα άλεσμα όλων αυτών είναι οι δουλειές της τα πιο πρόσφατα χρόνια (όπως το “The Gift of Affliction”του 2013, μέχρι το άλμπουμ της με τον Hior Chronik ως Pill-Οh).

Στο πρόσφατο “Ivory” όλες οι συνθέσεις είναι φυσικά τής Αρβανιτίδη. Η ίδια επιπλέον χειρίζεται πιάνο και μελόντικα, κάνοντας και φωνητικά, ενώ ακούγονται και έγχορδα (βιολί, βιόλα και τσέλο). Υπάρχει μια ρήση στο ένθετο, που ίσως εξηγεί πολλά σε σχέση με τη μουσική τού “Ivory”. Είναι μια φράση του Albert Camus… «υπάρχει ζωή και θάνατος, αλλά ενδιάμεσα υπάρχει η ομορφιά και η μελαγχολία». Αυτές οι δύο… μαύρες λέξεις, η «ομορφιά» και η «μελαγχολία» είναι εκείνες που περιγράφουν πλήρως τις μουσικές τής Αρβανιτίδη. Υπάρχουν επιρροές εδώ από Satie (λίγες νότες), Debussy, Σκριάμπιν κ.λπ., μα ακόμη και από Jarrett θα έλεγα (της ιμπρεσιονιστικής φάσης του) και ενδεχομένως από τους πιο σύγχρονους μελωδούς, όπως είναι ο Nils Frahm, ας πούμε, ή o Matti Bye. (Για τους τελευταίους δεν παίρνω όρκο πως τους γνωρίζει και πως έχει επηρεαστεί κιόλας η Αρβανιτίδη – απλώς τους αναφέρω ως κάτι κοντινό στον δικό της ήχο).

Το άλμπουμ κυλάει μέσα σ’ ένα κλίμα γενικότερης ηρεμίας, αλλά με εσωτερικές δονήσεις και εξάρσεις, έχοντας τον τρόπο να σε παρασύρει στον κόσμο του. Κάτι που εν τέλει καταγράφεται στις ικανότητες και στο ταλέντο της συνθέτριας. 

Το άλμπουμ εισάγεται από την Recordisc και διατίθεται από το Music Corner (Πανεπιστημίου 56)