ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 109

18/7/2018
Δεν ήξερα ότι ήμουν γείτονας με την ηθοποιό Μαρία Σόκαλη – ένα από τα ομορφότερα κορίτσια του ’60.

Εδώ τη βλέπουμε (είναι η ξανθή δεξιά) με τη φίλη της Όλγα Βλασσοπούλου, που δεν είναι άλλη από την πασίγνωστη λίγο αργότερα Όλγα Καρλάτου, σε μια πόζα από το καλοκαίρι του ’66, που τη σκάναρα τώρα από παλιό περιοδικό (για όσες και όσους μας παρακολουθούν). Πυρετός 42!

Τα σέβη μου στην κυρία Σόκαλη, που παραμένει πάντα μια ωραία και φινετσάτη γυναίκα...

17/7/2018 

A ΠΑΓΑΙΝΕ ΡΕ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΕ

Πήγε, λέει, ο Σαββό στην ταράτσα του Φοίβου και τραγούδησε μια μαλακία του Βέρτη, και αυτό από κάποιους, και από το Σαββό φυσικά, θεωρείται… πολιτιστική παρέμβαση. Η κατρακύλα αυτουνού του θλιβερού παππού δεν έχει όρια. 

Σαββόπουλε, άμα θες να προτείνεις κάτι στον κόσμο που σε… αποθεώνει όταν τραγουδάς Βέρτη (λουλούδια σου πετάξανε; – καμμιά μολόχα;) δεν θα διαλέξεις από τα ραδιόφωνα της κακιάς ώρας. Θα βάλεις το χέρι σου στην τσέπη σου, θα πας ν’ αγοράσεις ένα δίσκο της προκοπής (θα ψάξεις να τον βρεις δηλαδή, γιατί δεν θα τον ακούσεις πουθενά στην τύχη) και θα πεις στον κόσμο, που κρέμεται απ’ τα χείλια σου… ρε, κάγκουρες γι’ ακούστε κι αυτό εδώ που θα σας πω τώρα… για να δείτε κι ένα σύγχρονο ελληνικό τραγούδι... όχι σαν αυτές τις αηδίες του Βέρτη, που ακούτε στ' αυτοκίνητα…

17/7/2018

Ακούω τις τελευταίες μέρες κάτι CD (καινούρια) της ECM. Το ένα είναι καλύτερο από το άλλο. Τι εταιρεία! Τι καλλιτέχνες! Τι ηχογραφήσεις! Μπορεί να μου τη σπάνε τα εξώφυλλά της, με αυτές τις θλιβερές σκοτεινές μονοχρωμίες (δεν μ’ αρέσει η νταρκίλα απ’ όπου κι αν προέρχεται), αλλά οι μουσικές είναι εξαίσιες!
Ακούω Steve Tibbetts τώρα. Στην ίδια σειρά με Leo Kottke και John Fahey – αν και πιο… απρόσιτος (μάλλον). Άκουσα και Nik Bärtsch’s Ronin (φοβερό καινούριο άλμπουμ μετά από 6 χρόνια) και Arvo Pärt (a magic mystic!) κι έχω ν’ ακούσω Arild Andersen, νέο Jarrett, John Surman, Andy Sheppard και άλλα διάφορα. Θα μας πιάσει το φθινόπωρο μέχρι να γράψω για όλα τούτα στο δισκορυχείον, αλλά καλύτερα… Σιγά-σιγά… Το μπούχτισμα δεν κάνει καλό – κι αυτές οι μουσικές απαιτούν το χώρο τους, για ν’ απλωθούν…  

16/7/2018

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΤΙΝΟΣ
Μπορεί να τέλειωσε το μουντιάλ, αλλά ιστορίες γύρω από το ποδόσφαιρο έχουμε πολλές να πούμε – και γι’ αυτό δεν μελαγχολούμε… όπως μου είπε ότι του συνέβη κάποιος φίλος στο τηλέφωνο, το απόγευμα. Ίσα ρε… του λέω… με τα κριάρια, που θα τους κάνουμε και τη χάρη να μελαγχολήσουμε. 

Οι παλιοί-παλιοί θα θυμούνται σίγουρα το Βασίλη Μποτίνο (του ΟΣΦΠ βασικά), ένα από τα μεγαλύτερα εξτρέμ (με το 11 στην πλάτη), που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο (λέμε για τα χρόνια 1965-1971). Δυστυχώς, δεν υπάρχουν στιγμιότυπα για να αποδείξουν, σε όλους εμάς που δεν τον προλάβαμε να παίζει, την αξία του, υπάρχουν όμως οι διηγήσεις των μεγαλυτέρων, που τοποθετούν τα πράγματα στη θέση τους. Από τέτοιες διηγήσεις, όταν ήμουν παιδί, ακούγοντας τους μεγάλους να μιλάνε για μπάλα, έχω κρατήσει… τις εφορμήσεις του, την απαράμιλλη ικανότητά του στο σκοράρισμα με κάθε τρόπο, τις φοβερές ντρίμπλες του, τα ξερά τεχνικά σουτ του, αλλά κυρίως τις απίστευτες κεφαλιές του, όταν πηδούσε στο Θεό (πάντα πάνω και από τα χέρια των τερματοφυλάκων!). Με ρεκόρ στα άλματα και στην ταχύτητα που θα τα ζήλευαν αθλητές στίβου (κάπου διάβασα πως πηδούσε μήκος πάνω από 7,5 μέτρα!), ο Μποτίνος καταστράφηκε σαν παίκτης από τον Ασλανίδη (τον χουντικό ΓΓ Αθλητισμού), ο οποίος ουσιαστικά του έκοψε την μπάλα. Όπως είχε πει παλιά ο ίδιος ο παίκτης (1993, από συνέντευξη στην Κυριακάτικη που έχω κρατήσει):
«Έπαιζα με θλάση σε πέντε ματς του Ολυμπιακού. Με κορτιζόνη. Μου έβγαλαν σάπιο κρέας από το πόδι. Το θέμα πήγε στον Ασλανίδη. Του είπαν ότι ήθελα χρήματα, ότι έκανα εκβιασμό. Με υποχρέωσαν να παίξω. Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές ήταν τότε περιουσία του Ασλανίδη. Ατομικό διαβατήριο δε μου δίνανε κι ας ήμουν της Εθνικής. Τελικά μου έδωσε ο Λαδάς. Βγήκα έξω, παζάρεψα, αλλά τελικά δε με άφησαν να φύγω…».

Ο Βασίλης Μποτίνος υπήρξε από τους λίγους ποδοσφαιριστές της εποχής, που ηχογράφησαν τραγούδια (στις 45 στροφές). Το δισκάκι το βλέπετε πιο πάνω, αλλά για την περίπτωσή του κολλάει μόνο αυτό το άσμα. Λες και είναι γραμμένο για ’κείνον! Να πω μόνο πως ο Μποτίνος μετά το ποδόσφαιρο δούλεψε, κουβαλώντας λαχανικά, στη Λαχαναγορά… Θα καταλάβετε γιατί το λέω…