MARLA & DAVID CELIA σύγχρονοι indie / folk-rock ονειροπόλοι

Περίεργη κυκλοφορία – όχι όσον αφορά στο τι ακούμε εδώ (σύγχρονες μπαλάντες, κάπως folk-rock, μα άλλοτε κάπως indie και άλλοτε κάπως americana), αλλά σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Πώς έχει η ιστορία;

Ο David Celia είναι ένας καναδός τραγουδοποιός από το Τορόντο, ο οποίος βρίσκεται στη σκηνή σχεδόν τριάντα χρόνια. Μέλος, στην αρχή, των Tarnished Gallahad (ηχογράφησαν δύο άλμπουμ στα 90s), στην πορεία κάποιων Roundhouse (μάλλον χωρίς επίσημες εγγραφές) και εν συνεχεία των Invisible Inc. (ένα άλμπουμ το 2000), ο Celia ξεκινά κάποια στιγμή προσωπική καριέρα… φολκίζοντας περισσότερο το ρεπερτόριό του, γράφοντας άλμπουμ και περιοδεύοντας με επιτυχία σε Αμερική και Ευρώπη. Σ’ ένα τέτοιο ταξίδι του στην Ευρώπη, στη Γερμανία, πριν από μερικά χρόνια θα γνωρίσει την Marla (Marlene Winkler) και αφού δεθούν καλλιτεχνικώς οι δυο τους θα ξεκινήσουν, στην πορεία, κοινές περιοδείες, πριν αποφασίσουν να ξανοιχτούν και στη δισκογραφία με το παρόν “Daydreamers” (αν και είχε προηγηθεί ένα άλμπουμ τής Marla, το 2016, στο οποίο o Celia έπαιζε κιθάρες, κάνοντας και την παραγωγή). Σε κάθε περίπτωση το “Daydreamers” [Eliterecords, 2018] είναι το πρώτο βινύλιο (και CD και digital) με αμφότερα τα ονόματά τους στο εξώφυλλο – ένα απλό και ωραίο άλμπουμ, με ήσυχα και ενίοτε απολαυστικά τραγούδια.

Τετράδα εμφανίζεται και παίζει στο “Daydreamers”. Η Marla τραγουδά και χειρίζεται ακουστικές κιθάρες, ο David Celia επίσης τραγουδά, παίζοντας κιθάρες, πλήκτρα, φυσαρμόνικα και κρουστά, ο Tim Jackson είναι ο μπασίστας, ενώ ο Don Kerr είναι στα ντραμς, με το άλμπουμ να περιλαμβάνει έντεκα τραγούδια (όλα σε μουσικές και στίχους του ντουέτου).

Ξεκινώντας από τα λόγια θα λέγαμε πως τα τραγούδια των Marla και David Celia διαθέτουν μια κάπως… χίπικη ατμόσφαιρα. Δεν το λέμε επειδή παρασυρόμαστε από τις φωτογραφίες του πακέτου, αλλά επειδή ο έρως, η αγάπη, η απλότητα των περιγραφών, η ονειροπόληση, τα χρώματα, το φυσικό στοιχείο προσδίδουν στα στιχάκια μια τέτοια διάθεση. Από κοντά και οι μουσικές φυσικά, που χωρίς να είναι τυπικώς folk ή folk-rock (θα τις έλεγα folk-rock ή σεμνά ηλεκτρικές μπαλάντες αλλά πιο κοντά στο αμερικάνικο πρότυπο) αποδεικνύονται ιδανικές στο να ντύνουν τέτοιου τύπου στίχους. 

Αν υπάρχει ένα… ζητημάτακι με τα τραγούδια των Marla και David Celia τούτο έχει να κάνει με το γεγονός πως, στο “Daydreamers”, δεν ακούγονται ένα-δυο μεγάλα (να τα πούμε έτσι) τραγούδια ή έστω ένα, τέλος πάντων, που να ξεχωρίζει απ’ όλα τα υπόλοιπα. (Τα “Brave new land” και “I am her man” εκεί προς το τέλος είναι αρκετά καλά, αλλά όχι αυτό ακριβώς που εννοώ). Σχεδόν όλα τα κομμάτια είναι ήσυχα και απλά και με λίγες διαφορές μεταξύ τους. Αλλά ok… δεν πειράζει. Αρκεί η προσπάθεια, που είναι παραπάνω από καλή.

Επαφή: www.creative-eclipse.com