THOMAS STRØNEN για ένα έργο που ο συνθέτης του το ξανακοιτά και το κυκλοφορεί (για δεύτερη φορά)

Όχι καθημερινή περίπτωση (για την κυκλοφορία ο λόγος) ή, τέλος πάντων, όχι και τόσο συνηθισμένη (το ίδιο λέμε!).

Το “Time is a Blind Guide” είχε κυκλοφορήσει το 2015 από την ECM, ενορχηστρωμένο, από τον ντράμερ και συνθέτη Thomas Strønen, για τσέλο (Lucy Railton), κοντραμπάσο (Ole Morten Vågan), κρουστά (Siv Øyunn Kjenstad, Steinar Mossige), πιάνο (Kit Downes) και βιολί (Håkon Aase). Τώρα (2018), ο Strønen επανέρχεται στο ίδιο έργο, αλλάζοντας τίτλο (“Lucus”), τίτλους των tracks και διάρκειες (όπως διαβάζω στο site της εταιρείας), παίζοντας ξανά ο ίδιος ντραμς (εννοείται), διατηρώντας τον βιολιστή, την τσελίστρια και τον κοντραμπασίστα, αφαιρώντας τους επιπλέον κρουστούς και… προσλαμβάνοντας στη θέση τού πιανίστα Kit Downes την Ιαπωνίδα Ayumi Tanaka. Επιπλέον, η πρώτη εκδοχή ήταν στουντιακή (Rainbow Studio, Oslo), ενώ η τωρινή live (Auditorio Stelio Molo RSI, Lugano).

Εντάξει, προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω τι παραπάνω βρήκε ο Manfred Eicher στην παρούσα εκδοχή [ΕCM / AN Music, 2018] και δέχτηκε να ξαναηχογραφηθεί το έργο, με μισοαλλαγμένη την παλαιά line-up, αλλά, οπωσδήποτε, κάτι θα βρήκε. Εγώ πάντως δε βρίσκω τίποτα... βασικά, γιατί δεν έχω ακούσει την προηγούμενη εκδοχή και άρα θα γράψω για το “Time is a Blind Guide” σαν να είναι, τώρα, η πρώτη φορά.

Επικεντρώνομαι στην πιανίστρια και λέω πως οι συνθέσεις του Strønen (και η μία των Strønen / Vågan / Aase) είναι «τοποθετημένες» πάνω στην Ιαπωνίδα, η οποία αποδίδει και αυτοσχεδιάζει με τόλμη και φαντασία, δημιουργώντας εντατικές πιανιστικές καταστάσεις, τις οποίες… απαλύνουν, με μέτρο, τα έγχορδα – που και αυτά οδηγούνται προς την ίδια contemporary περιοχή. Μάλιστα, θα έλεγα, με το φόβο να διαψευστώ (επειδή, το ξαναλέω, δεν έχω ακούσει την προηγούμενη version), πως η παρουσία τής Tanaka προσθέτει στο άκουσμα και μια γενικότερη, αλλά λεπτή, folk σκιά, μετατρέποντας το “Time is a Blind Guide” ίσως σε κάτι πιο… φιλικό προς τον ακροατή.

Η νέα, διάρκεια των συνθέσεων, που είναι 5λεπτη κατά μέσο όρο και βεβαίως η δυναμική πιανιστική ακολουθία σε συνδυασμό με τον… υποβολιμαίο ρόλο των εγχόρδων, προσδίδουν στο “Time is a Blind Guide” μιαν ισορροπημένη ομορφιά, που, γενικώς, θα έλεγα ότι χαρακτηρίζεται (αυτή η ομορφιά) από τις ηχητικές μετατοπίσεις ανάμεσα στο «σκοτάδι» και το «φως». Τόσο απλό...