ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 119

18/9/2018
Αυτός ο Καψώχας της ΕΡΤ, που παρομοίασε το Μητσοτάκη με το θεωρητικό του φασισμού Σέρτζιο Πανούντσιο, πρέπει να είναι μεγάλο ψώνιο.

Ρε μεγάλε, άμα θες να κράξεις το Μητσοτάκη (γιατί αξίζει κάποιος να τον κράξει λόγω των ασυναρτησιών, των επικίνδυνων ασυναρτησιών που είπε στη Θεσσαλονίκη) κάλεσε, σε τελευταία ανάλυση, κάποιον άλλον, ξέρω γω τον Πολάκη, και άσε εκείνον να τον βρίζει (γέλια). Εσύ, σαν παρουσιαστής, οφείλεις να είσαι τυπικός, σοβαρός, νουνεχής και κυρίως να μην ξεβρακώνεσαι τόσο πολύ συριζαίικα, γιατί προκαλείς αηδία (εμένα δηλαδή αηδία μου προκάλεσε). Μάθε να κρατάς τους τύπους.  

Στην ΕΡΤ έχουν πέσει στην παγίδα των ιδιωτικών. Δεν είναι η προπαγάνδα υπέρ του κυβερνώντος κόμματος (δε μ’ ενοχλεί τόσο πολύ αυτό πια, αφού το θεωρώ κάπως δεδομένο), είναι ο τρόπος που διαρθρώνεται αυτή ακριβώς η προπαγάνδα.  

Συχνά μιλάμε, πλέον, για το βούρκο τού πάλαι ποτέ μνημονιακού Μέγκα, του Σκάι κ.λπ., αλλά από την αντίθετη μεριά. Είναι εκείνη η αποκρουστική πατέντα των δημοσιογράφων που δεν λένε απλώς την είδηση, σχολιάζοντας σοβαρά και προσεκτικά, αφού είναι επιφορτισμένοι με το... καθήκον να κατεβάσουν γραμμή. Είναι γελοίο. Πόσοι νομίζουν ότι τους βλέπουν πια και τους λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψη;  

Στην τηλεόραση χρειαζόμαστε μόνο ειδήσεις και τεκμηριωμένες αναλύσεις, από ανθρώπους που να ξέρουν για τι ακριβώς μιλάνε (παντού, είτε στα ιδιωτικά είτε στα δημόσια κανάλια – πόσω μάλλον στα δημόσια). Αλλά αυτό δε μπορεί να συμβεί.  

Αντιθέτως, έχουμε πλημμυρίσει από επηρμένους και ψευτοδιαβασμένους λιμοκοντόρους, που πουλάνε μούρη αναλυτή κάνοντάς μας... καθοδήγηση. 

17/9/2018 

Όπως έχουμε ξαναπεί ο Mαργαρίτης έκανε την καριέρα που έκανε, επειδή σκοτώθηκε ο Κώστας Κόλλιας (μια τεράστια φωνή των σέβεντις) σε αυτοκινητικό το 1980.
Ο Μαγκάρετ (που εμένα πλέον με εκνευρίζει, γιατί φυτρώνει παντού και πουλάει... κατακαημένο σταριλίκι) δεν πήρε μόνο τα πατήματα τού Κόλλια, αλλά πήρε και τα τραγούδια που ετοίμαζε για τον Κόλλια ο Σούκας, και δεν πρόλαβε να του τα δώσει… Μπορεί να γινότανε… ροκάς ο Μαργαρίτης, δεν ξέρω, αλλά στο λαϊκό θα έτρωγε σίγουρα τη σκόνη τού μεγάλου Κώστα Κόλλια…

17/9/2018

Πριν λίγες μέρες ο κιθαρίστας Marc Ribot κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τον τίτλο “Songs Of Resistance 1942-2018” (τώρα, επί Τραμπ, ανακαλύψανε ορισμένοι την αντίσταση στην Αμερική!), μέσα στο οποίο ακούγεται και ο Τom Waits να τραγουδάει το κλασικό “Bella ciao” – ένα τραγούδι, που το είδα να ποστάρεται δεκάδες φορές στο φέισμπουκ. Σκέτη βαρεμάρα.
Δεν ξέρω… αλλά τα πράγματα έχουν μπερδευτεί πολύ, με τις λέξεις να χάνουν εντελώς το νόημά τους. Και μία από τις λέξεις που κακοπερνάει, ξανά, τελευταία, είναι η λέξη «αντίσταση».
Κανονικά αντιστέκεσαι σε κάτι που σου επιβάλλεται, σε κάτι που έρχεται ως κατακτητής, ως οδοστρωτήρας, για να σε μετατρέψει από άτομο με συνείδηση, με ανθρώπινες αξίες, με ηθικές αρχές, με πατρίδα, με παραδόσεις, με γλώσσα, με ήθη και έθιμα, σε πιόνι μιας κατάστασης, η οποία επιδιώκει την υλική και πνευματική αλλοτρίωση και καταρράκωσή σου. Δεν μπορεί, δηλαδή, να προβάλλεται ως «αντιστασιακός» και μάλιστα από την αριστερά (αλλά εδώ μιλάμε για την... ψευτοαριστερά) εκείνος που θέλει να σε εξουθενώσει (οικονομικά, πνευματικά κ.λπ.), απλώς και μόνον γιατί εσύ έχεις επιλέξει να μάχεσαι σε ό,τι διαλύει την κοινωνική και ατομική σου υπόσταση.
Σε λίγο, έτσι όπως πάμε, κάποιοι θα βγάλουν… αντιστασιακούς και τους ναζήδες, που τέλος πάντων... πήγαιναν κόντρα και αυτοί στα «εγκλήματα» του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.  

Αφήστε κάτω τα τραγούδια μας ρε λεμέδες… 

16/9/2018

Ψάχνοντας κάτι να βρω στο YouTube έπεσα πάνω σε μια παλιότερη συνέντευξη τού Ιεροκλή Μιχαηλίδη, στην οποία τον άκουσα να παραπονιέται επειδή προβάλλεται ξανά και ξανά στην τιβί ο αστυνόμος Μπέκας και πως κάποιοι, πολλοί, τέλος πάντων τον συνδέουν συνεχώς μ’ αυτό το ρόλο – ένα γεγονός που τον αδικεί. Κάπως έτσι το εννοούσε.
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε εσείς για τον συμπαθή σαν παρουσία Μιχαηλίδη, αλλά εμένα αυτός ο ηθοποιός δεν μου άρεσε ποτέ και πουθενά, όπου και να τον έχω δει – πλην Μπέκα βέβαια. Ούτε σαν… άγαμος θύτης μου άρεσε, ούτε στο σινεμά, ούτε στην τιβί. Επίσης και σε κάτι τηλεοπτικές συνεντεύξεις που τον έχω, κατά καιρούς, τρακάρει ήταν πολύ σφιγμένος και κάπως έξω απ’ τα νερά του – αλλά αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό.
Στις Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα ήταν πάντως πολύ καλός και η γνώμη μου είναι πως αν τώρα, στις μέρες μας, είχαμε το λαϊκό σινεμά του ’60 (και όχι αυτό το χάλι, γενικά, που είναι τώρα ο κινηματογράφος μας), ο Μιχαηλίδης, σ’ αυτόν ακριβώς το ρόλο, του… μπάτσου με αισθήματα, θα άφηνε εποχή.  

Κανείς δεν έχασε στη ζωή (ηθοποιός ή ό,τι άλλο), επειδή τυποποιήθηκε. Απεναντίας χάσανε όσοι υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους, νομίζοντας ότι είναι κάτι παραπάνω από το… ταπεινό και από το ελάχιστο, με τα οποία τους προίκισε η φύσις. 

16/9/2018

Με το ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου θα πάρουμε τ’ @@ μας, πληρώνοντας χοντρικά τα μισά απ’ όσα πληρώναμε επί ΠασοκοΔεξιάς.
Με το ασφαλιστικό του Μητσοτάκη θα πάρουμε ξανά τ’ @@ μας, πληρώνοντας όμως τα διπλάσια.
Τέτοιου τύπου είναι οι διαφορές μεταξύ Σύριζα και ΝΔ και σ’ αυτό και σε όλα τα άλλα θέματα.

15/9/2018 

Το συγκλονιστικό, φιλοσοφικό τραγούδι του Roger Chapman και των Family, που περιστρέφεται γύρω από το μυστήριο της ύπαρξης. 

Ένας γέρος ζητάει από κείνον που υφαίνει τη ζωή, το Θεό ή το Διάβολο, ή μήπως τον ίδιο το Θάνατο(?), να του δείξει το δικό του υφάδι. Έτσι, «εμφανίζονται» μπροστά του η παιδική ηλικία του, οι έρωτές του, οι οικογένειά του, τα παιδιά του, η πεθαμένη γυναίκα του, τα εγγόνια του, πριν το υφάδι αποτυπώσει τη ξεθωριασμένη μοναξιά των γηρατειών… και σε λίγο το ίδιο το τέλος του.  

Just for one second, one glance upon your loom 

The flower of my childhood could have fit within this room 

Does it of my youth show, tears of yesterday? 

Broken hearts, within a heart, as love first came my way  

15/9/2018

Με το Next Top Model ασχολούνται οι φίλες μου (για φίλους δεν πρόσεξα…) κι έτσι πήγα κι εγώ να δω στο YouTube, κάτι που, και το λέω από την αρχή, δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει – αφού πρόκειται περί τηλεξεφτίλας. Αλλά… τέλος πάντων είδα. Και είδα κάτι θεές, κάτι κούκλες, με ρούχα ή μαγιό, να πηγαίνουν και να στέκονται σούζα μπροστά σε κάτι απίθανους και απίθανες, που το παίζουν κριτική επιτροπή, και να κατσαδιάζονται επειδή έβαλαν λίγο στήθος παραπάνω ή διόρθωσαν τα χείλια τους. Και όλα τούτα, για ένα επάγγελμα, για το οποίο, ενώ είναι βουτηγμένο μέσα στα σκατά (ναρκωτικά, πορνεία, κυριολεκτικά βασανιστήρια σωμάτων και ψυχών, εγκλήματα κ.λπ.), κάποιοι παριστάνουν τις παρθένες και ενοχλούνται από τις ψεύτικες βλεφαρίδες και τα… πρόστυχα τατουάζ που μοιάζουν με ζαρτιέρες!
Ρε, οι άνθρωποι είναι για πολλά γέλια! Αλλά τι να περιμένεις από κάποιους που ακούν το επώνυμο Μπέλλα και αναρωτιούνται αν… υπάρχει τέτοιο επώνυμο και αν είναι αληθινό!
Ρε γίδια τον Αστέριο Μπέλλα, το μεγαλύτερο παράγοντα που πέρασε ποτέ από το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν τον έχετε ακουστά; Και το παίζετε και κριτική επιτροπή! Ου να μου χαθείτε θρασίμια…