ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 120

27/9/2018

ΑΡΛΕΤΑ 

Ζωγραφιά της από εικονογράφηση παιδικού βιβλίου (δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60)

26/9/2018 

Αυτό το τραγούδι των Shriekback το θυμάμαι από τον Ανθρωποκυνηγό, ένα από τα πιο ιδιόμορφα crime-thriller των έιτις. Ταινιάρα, από το μάστορα Michael Mann, υποβλητικού ρυθμού, σχεδόν ονειρικού, με την απαισιοδοξία και τη διάβρωση (συναισθηματική, ηθική, κοινωνική) να είναι ο πραγματικός υποδόριος πρωταγωνιστής. Την ταινία την είχα δει με το που βγήκε, το 1986, κι άλλη μια φορά πριν από μερικά χρόνια, κι εξακολουθώ να νοιώθω γοητευμένος.
Και το τραγούδι των Shriekback πόσο ταιριαστό! Aπό μόνο του ένας διαλυμένος κόσμος, χαμένος μέσα στη μοναξιά και το φόβο…
 

25/9/2018 

Για τον ηθοποιό Γιώργο Παπαζήση, που πέθανε σήμερα (εν τοιαύτη περιπτώσει σήμερα ανακοινώθηκε ο θάνατός του), είχα ακούσει παλιά πως ήταν φαν της τζαζ! Με δίσκους και τέτοια! Σαν ζωντανό όνειρο θυμάμαι μια ραδιοφωνική εκπομπή πριν 25-30 χρόνια, στην οποία κάτι τέτοιο αναφερόταν. Δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω ποτέ. Ίσως να είναι και εντύπωσή μου – αλλά τόσων χρόνων και τόσο ισχυρή; Mπορεί… τι να πω… Αν ξέρει κάποιος κάτι…

Πάντως στην πιάτσα του δίσκου ακούγονται κατά καιρούς διάφορα τέτοια τρελά, τα οποία, εδώ που τα λέμε, δεν πρέπει να έχουν και πολύ μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα.  

Θυμάμαι, παλιά, σ’ ένα δισκάδικο να μου λέει κάποιος πως ο μακαρίτης ο Κώστας Ρηγόπουλος ήταν μεγάλος… σοουλάς. Το είχα αναφέρει και στην κόρη του, εδώ στο facebook, σ’ ένα φιλικό τοίχο, αλλά δεν μου το είχε επιβεβαιώσει, ούτε όμως και διαψεύσει 100%. Και γιατί, εξάλλου, να διαψεύσεις σ’ έναν άγνωστο (εμένα) κάτι που μόνον ως αξία, τιμή και μαγκιά μπορεί να ακούγεται για τον πατέρα σου; Anyway… 

Και για να επανέλθουμε στον Παπαζήση… Ίσως να έχετε δει και αλλού αυτή την πολύ ωραία φωτογραφία του με τον Υβ Τριαντάφυλλο, από τα γυρίσματα προφανώς της ταινίας «Υβ-Υβ» του 1972. 

24/9/2018

Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Και όταν το 1973, με την ιταλική αριστερά στο φόρτε της, κάποιοι αποφάσιζαν να τραγουδήσουν… Νίτσε έσκαβαν ουσιαστικά το λάκκο τους. Το συγκρότημα χάθηκε από προσώπου γης και δεν θα εμφανιζόταν ξανά παρά στη δεκαετία του ’90 πια, λόγω των fans βασικά, που αυξάνονταν συνεχώς και κυρίως λόγω της αγάπης των Ιαπώνων για τη μουσική τους – γι’ αυτό το αριστούργημα, τέλος πάντων, του ιταλικού ροκ, που ακούει στο όνομα “Zarathustra”. 

Από live στο Τόκυο, τον Απρίλη του ’13, που έγινε και 2CD. Φοβεροί Museo Rosenbach… όπως πάντα!
 

23/9/2018

Ξερνάω μ’ αυτά που διαβάζω στα σχόλια των μεγαλοφυλλάδων του διαδικτύου. Ζούμε ανάμεσα σε χιλιάδες εν δυνάμει εγκληματίες, που περιφέρονται ανενόχλητοι στους δρόμους και τις γειτονιές μας. «Πολίτες» τους λένε. Που μπορεί να σε πλακώσουν στις μπουνιές ή στις κλωτσιές, αν κατά λάθος γλιστρήσεις σ’ ένα πεζοδρόμιο και φωνάξει κάποιος μαλάκας «κλέφτης, πιάστε τον».

21/9/2018

Σεπτέμβριος 1970. Ε ναι, 48 χρόνια πριν...

20/9/2018 

Τι έγινε ρε παιδιά; Ο μπαρμπα-Πωλ με τα τραγουδάκια του πρώτη θέση στο Billboard 200 κι από κάτω όλη η σάρα και η μάρα της ποπ και του χιπχόπ (Eminem, Drake, Ariana Grande, Nicki Minaj κ.λπ.. κ.λπ.) να… ξεμαλλιάζεται; Φάτε χώμα…

19/9/2018

Όταν είχε πρωτοβγεί το “La Buona Novella” στην Ιταλία, τέλη ’69-αρχές ’70, ο Fabrizio De André είχε "κατηγορηθεί" πως είχε κάνει ένα άλμπουμ θρησκευτικό και βασικά συντηρητικό, όταν η Ιταλία συνταρασσόταν από τον δικό της… Μάη, το Θερμό Φθινόπωρο του 1969.
Και όμως η «Καινή Διαθήκη» ήταν ένα αλληγορικό άλμπουμ, που, με πρόσχημα τη μαρτυρική πορεία του Χριστού προς το Γολγοθά, μιλούσε για την κατάχρηση της εξουσίας και για την ανάγκη μιας πανανθρώπινης ισότητας και αδελφοσύνης. Και το κυριότερο; Περιείχε ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ-ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ, όπως είναι ο Δρόμος του Σταυρού…