ANDY SHEPPARD o βρετανός σαξοφωνίστας έχει νέο άλμπουμ στην ECM

Ιδιαίτερη περίπτωση αυτός ο βρετανός σαξοφωνίστας (τενόρο, σοπράνο) – ο σημαντικός σε κάθε περίπτωση Andy Sheppard. Ξεκίνησε κάπως αβαντγκαρντίστικα ή εντελώς αβαντγκαρντίστικα (συνεργασίες με Keith Tippett, Carla Bley, George Russell κ.ά.), για να είναι τώρα ή μάλλον εδώ και χρόνια ένα από τα σημαντικά μελωδικά «κεφάλαια» της ECM. Σ’ αυτό μοιάζει θα έλεγα με τον συμπατριώτη του (σαξοφωνίστα) John Surman – αν και οπωσδήποτε ο Sheppard έχει το δικό του τουσέ, το δικό του ύφος. Χοντρικά θα έλεγα πως ο Surman είναι πιο γήινος, ενώ ο Sheppard πιο… space. Αυτή την υπερκόσμια και κάπως ambient jazz του ο Sheppard την απογειώνει για μιαν ακόμη φορά στο “Romaria” [ECM / AN Music, 2018], ένα άλμπουμ στο οποίο συνεργάζεται με τους Eivind Aarset κιθάρες, ηλεκτρονικά, Michel Benita κοντραμπάσο και Sebastian Rochford ντραμς.

Όλες οι συνθέσεις σ’ αυτό το έσχατο LP/CD είναι δικές του, πλην μιας, της “Romaria”, που έχει δώσει και τον τίτλο στο άλμπουμ. Και αυτή είναι βεβαίως μια περίεργη επιλογή – version σ’ ένα πολύ ωραίο τραγούδι του Βραζιλιάνου Renato Teixeira από το 1978. Ο Sheppard μένει πιστός, φυσικά, στην εμπνευσμένη μελωδία, «ανοίγοντάς» την και δίνοντάς της μια περισσότερο παθιάρικη και λιγωτική διάσταση. Εξαιρετική η διασκευή (αλλά και το τραγούδι είναι πολύ ωραίο!).

Από ’κει και πέρα έχουμε μια σειρά πρωτοτύπων, που εντυπωσιάζουν, θα έλεγα, με τη δομική ευφράδεια και την ευγλωττία τους, με τα σαξόφωνα φυσικά (πότε τενόρο και πότε σοπράνο) να ακούγονται απογειωτικά, καθώς η κιθάρα και τα εφφέ τού Aarset προσθέτουν συνεχώς σε cosmic αίσθημα. Με μπασίστα που αναλαμβάνει, συχνά, πρώτη υπηρεσία και με ντράμερ που κρούει κατά το δοκούν, με γνώμονα όμως τη συνολική ανάδειξη, το “Romaria” είναι ένα άλμπουμ που δεν πρόκειται να σε κάνει να νοιώσεις αμήχανα. Πως ακούς κάτι όμορφο, οπωσδήποτε, αλλά να, πώς να το πούμε, και κάπως… εργαστηριακό. Όχι, δεν συμβαίνει αυτό, γιατί κομμάτια όπως το “All becomes again” ή το “Forever…”, εκεί στο τέλος, δονούνται από μιαν ανυπόκριτη ηρεμία… διαβρωτικού υπερκόσμιου vibe.

«Άλλης» ποιότητας jazz. «Άλλο» άλμπουμ το “Romaria”…