ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 116

5/9/2018
Πάντως, αν ήταν να διάλεγα ανάμεσα στη συναυλία για το Λοΐζο και το live του Τόλη, στο Ηρώδειο, θα διάλεγα ασυζητητί το δεύτερο.

Τα τραγούδια του Λοΐζου, παρότι πολλά είναι φοβερά, πλέον ακούγονται πολύ δύσκολα, επειδή φθάρθηκαν μέσα στα χρόνια, με το πράγμα να επιδεινώνεται όταν φτάνουν στ' αυτιά σου, σήμερα, από τυχαίους τραγουδιστές (Δεληβοριάς, Νέγκα διαβάζω…). Αφήνω δε το γεγονός πως θ’ ακουστούν, ως συνήθως, τα πιο γνωστά του, οι επιτυχίες, και όχι τα λιγότερο γνωστά του, αν υπάρχουν τέτοια (ψάχνοντας, όμως, θα βρεις μερικά, όπως το φοβερό «Κανένας δεν μου μίλησε» και κάποια ακόμη που κρατάνε, αφού δεν τα πιάνουν συχνά στο στόμα τους οι διάφοροι).

Αντιθέτως, ο Τόλης, ένας ζωντανός θρύλος του τραγουδιού μας, δικαιούται να πατήσει κι αυτός στις ρωμαϊκές πέτρες, γιατί και καριέρα δεκαετιών έχει, και τραγουδάρες διαθέτει και υποτιμάται, μονίμως, από τους θολοκουλτουριάρηδες του έντεχνου. 

4/9/2018 

>>Το 1959 ο Τάκης Μηλιάδης συγκροτεί δικό του θίασο μαζί με τον Γκιωνάκη και τον Ρίζο. Ανεβάζει στο Περοκέ την επιθεώρηση «Ομόνοια Πλατς-Πλουτς».<<

Η φωτογραφία στο δισκάδικο πρέπει να είναι από κείνη την περίοδο. Να προσθέσω μόνο πως ο Γκιωνάκης ήξερε (και) πιάνο… 

4/9/2018 

Η δική μου γνώμη είναι πως τόσο τα Λατινικά, όσο και τα Αρχαία Ελληνικά, δυο γλώσσες πεθαμένες, αφού δεν τις μιλάει κανείς πια, πρέπει να καταργηθούν ως μαθήματα από το Λύκειο και να διδάσκονται μόνο από μεταφράσεις. Οπότε το θέμα με τα Λατινικά, έτσι όπως προέκυψε εσχάτως, κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. 

Το ζήτημα όμως είναι άλλο – κι εκεί υπάρχει κάτι στραβό και σάπιο. 

Η χθεσινή απόφαση του υπουργείου, θέλω να πω, παρότι, ως ξεκομμένη απ’ όλα τ’ άλλα, είναι θετική, στην πράξη εντάσσεται σε μια γκάμα κινήσεων, που θέλει να κάνει το σχολείο «φιλικό» προς το μαθητή (εγώ, όπου ακούω τη λέξη «φιλικό» φτύνω).  

Το μαχαίρι που έχει πέσει φερ’ ειπείν στα θετικά μαθήματα είναι απίστευτο – αλλά γι’ αυτό δεν εξανίστανται οι διάφοροι «αδώνιδες», και άλλα διάφορα κορόιδα, που θέλουν να πουλάνε μούρη… παραμορφωμένου στα «παράθυρα».  

Πάρε δες π.χ. τι Γεωμετρία διδασκόταν πριν 20 και 30 χρόνια στα σχολεία και τι διδάσκεται τώρα (η Γεωμετρία κατά βάση είναι υπό διωγμό και δεν είναι δύσκολο να το εξηγήσει κάποιος), το ίδιο με την Τριγωνομετρία, που την έχουν καταντήσει φύλλο και φτερό, για να μη μιλήσω για κομμάτια της Άλγεβρας (ακολουθίες π.χ.) και της Φυσικής, που απουσιάζουν παντελώς από τις ύλες. Για να μη μιλήσω για τη Χημεία, που την είχαν για χρόνια στο φτύσιμο, αλλά τώρα την αναβαθμίζουν και πάλι (υποτίθεται) με το νέο σύστημα. Όλα, δηλαδή, χτίζονται στη βάση τού να μην κουραστεί ο μαθητής. Αλλά, χωρίς να στρώσεις κώλο δε μαθαίνεις. Γι’ αυτό παρατηρείται εξάλλου το γελοίο φαινόμενο η μάζα των πρωτοετών στα Πολυτεχνεία π.χ. να μην τα βγάζει πέρα στις εξετάσεις (να κάνουν φροντιστήρια κ.λπ. οι φοιτητές – αδιανόητα πράγματα για μας τους παλιότερους). Πέρασαν στο Πολυτεχνείο με τα τεχνάσματα και τις πρακτικές των φροντιστηρίων, αλλά στην πράξη είναι άσχετοι. Το είχε παραδεχτεί και ο ίδιος ο Γαβρόγλου αυτό παλιότερα («Έρχονται οι πρωτοετείς φοιτητές στο Πολυτεχνείο, τους κάνουμε μαθήματα σ’ αυτά που έχουν διδαχθεί στο Λύκειο και κόβονται τα 3/4»).  

Αν το σχολείο δεν ξαναγίνει… εχθρικό προς το μαθητή, σε λίγα χρόνια θα εισάγουμε φυσικομαθηματικούς (για να γίνουν καθηγητές στα σχολεία μας) από την Ακτή Ελεφαντόδοντος ή από την Ινδονησία. 

3/9/2018 

ΚΑΘΩΣ ΜΠΑΖΕΙ ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ…

Χθες το πρωί, Κυριακή πρωί, γύρω στις 9, αναγκάστηκα να πάω σ’ ένα (ανοιχτό) σουπερμάρκετ στη γειτονιά για ν’ αγοράσω κάτι, παρότι δε γουστάρω με τίποτα να ψωνίζω Κυριακές. 

Στην ουρά 2-3 άτομα. Μπροστά από μένα ένα κορίτσι, κάπως διαλυμένο, κρατούσε ένα πακέτο φασόλια στο χέρι του (Κυριακή, είπα μέσα μου, με φασολάδα θα τη βγάλουν κάποιοι…), πίσω μου, αλλά όχι ακριβώς στην ουρά, μια σκελετωμένη γριά, σε σχήμα Γ, είχε πιάσει μια καρέκλα έχοντας ρίξει ένα-δυο πραγματάκια στο καλάθι της, δεν πρόσεξα τι ακριβώς, ενώ λίγο πριν έρθει η σειρά μου ένας 40άρης έρχεται και μου ζητάει να περάσει μπροστά, επειδή είχε να πληρώσει μόνο ένα κουτάκι μπύρα. Του δείχνω το ένα πράγμα που είχα αγοράσει κι εγώ, σαν να του ’λεγα… μη βιάζεσαι.
Αφού πλήρωσα είπα να τον περιμένω έξω από το σουπερμάρκετ, παριστάνοντας πως κάτι έψαχνα στις τσέπες μου. Πόσο την έχει την μπύρα του λέω, καθώς έβγαινε. Ογδόντα λεπτά, μου λέει. Καλά, του λέω, και τα περίπτερα πόσο την έχουν; Ένα ευρώ μου λέει… φεύγοντας.
Γάμα τα είπα και κούνησα το κεφάλι μου, δίχως να με δει ή να μ’ ακούσει κάποιος… 

2/9/2018 

Το σπρώξιμο και το επακόλουθο… πρήξιμο για τους Chemical Brothers έχει αρχίσει από πολύ νωρίς, αλλά αυτή τη βδομάδα θα ενταθεί. Εντάξει, για συγκρότημα του ’90, καλοί ήταν, αλλά κάπου διαβάζεις και υπερβολές. Τέλος πάντων…
Εγώ δεν ήμουν έφηβος ή 20+ όταν βγήκαν, ήμουν αρκετά μεγαλύτερος και είχα το περιθώριο ώστε να τους αντιμετωπίσω κάπως ψυχρά, κατά περιπτώσεις βαριεστημένα, έως και υποτιμητικά ορισμένες φορές, την αλήθεια λέω, αναγνωρίζοντας πάντως πως έβγαλαν ένα πράγματι καλό ή και πολύ καλό άλμπουμ, το “Surrender” του 1999 (είχα δυο-τρία CD τους ακόμη, αλλά αυτό κράτησα τελικά γιατί ήταν το καλύτερό τους).
Η Χημεία μού αρέσει πολύ σαν μάθημα, σαν επιστήμη κ.λπ., αλλά όσο λιγότερο ανακατεύεται με τη μουσική τόσο το καλύτερο για όλους μας…
(Από το “Surrender” μπορώ να διαλέξω πολλά καλά κομμάτια, αλλά τελικά επιλέγω τούτο το… tribute κομματάκι -επιτυχία τους- που έχει sixties pop-psych φωνητικά, είναι καθαρά μπητλικό δηλαδή, και στο οποίο τραγουδάει ο Noel Gallagher των Oasis. Το τραγούδι δείχνει πώς θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σήμερα η θεϊκή ποπ του ’60, αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι… βρωμοχημείες του ’90).