ΒΟΒO STENSON TRIO μία από τις «σημαίες» της ECM σ’ ένα ακόμη απαιτητικό άλμπουμ

Μεγάλη περίπτωση ο Bobo Stenson και πολύ συγκεκριμένη και τρανή συγχρόνως η συμβολή του στον ήχο της γερμανικής εταιρείας, μιας και ο σουηδός πιανίστας ηχογραφεί στην ECM (AN Music) από το 1971 (είτε ως leader είτε ως sideman). Στο πιο πρόσφατο άλμπουμ του, που έχει τίτλο “Contra la indecisión”, ο Stenson εμφανίζεται για μιαν ακόμη φορά με το τρίο του, το οποίο αποτελούν οι Anders Jormin κοντραμπάσο και Jon Fält ντραμς (μάλιστα είναι το τρίτο άλμπουμ του μ’ αυτή τη line-up, μετά το “Cantando” του 2007 και το “Indicum” του 2012), κάτι που μόνο στα «υπέρ» τής συνολικής παραγωγής θα μπορούσε να λογισθεί.

Ο Stenson έχει, εδώ και χρόνια, έναν τρόπο μέσω του οποίου αντιλαμβάνεται τη δισκογραφία – κάτι που φαίνεται από το ρεπερτόριο, που καλείται κάθε φορά να αποδώσει. Τον ενδιαφέρει η δημιουργία ενός γενικότερου κλίματος, που να καταδείχνει τις αισθητικές αναζητήσεις του, οδηγώντας τον προς μια συγκεκριμένη ηχητική προοπτική. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο τα άλμπουμ του διαθέτουν ουκ ολίγες διασκευές. Μπορεί άλλοτε να είναι περισσότερες και άλλοτε λιγότερες, αλλά είναι πάντα τόσες και τέτοιες (οι versions), ώστε να βοηθούν και να συντελούν προς το στόχο του. Έτσι λοιπόν, και εδώ, στο “Contra la indecisión”, ακούμε τον Σουηδό να διασκευάζει Silvio Rodríguez (περίφημος κουβανός τραγουδοποιός), πράγμα που είχε ξανακάνει στο “War Orphans” του 1998, Béla Bartók, Erik Satie, αλλά και Frederic Mompou, δείχνοντας το πόσο τον ενδιαφέρει, από τη μια μεριά, η «σύγχρονη κλασική», όπως και η (τραγουδιστική) αφηγηματικότητα από την άλλη. Κατορθώνει, μάλιστα, να συνδυάσει αυτές τις δύο φαινομενικώς αντίθετες καταστάσεις μέσω των ενορχηστρώσεων και των παιξιμάτων τού trio του, καθώς ο Jormin είναι ένας κοντραμπασίστας «κολοσσός» (ίσως ένα από τα πιο κοντινά... ευρωπαϊκά ανάλογα στον Charlie Haden) με χειρισμούς όλων των ειδών, ενώ και ο Fält δεν μένει πίσω, ιδίως όταν «σχολιάζει» σε Satie (“Elégie”) και σε Mompou (“Canción y Danza IV”). Φυσικά και ο Stenson, που έχει πρώτο ρόλο στην εγγραφή, είναι όσο… κατανοητός ή δύσκολος απαιτείται, προσφέροντας διαφορετικές προσεγγίσεις, αναλόγως με τις απαιτήσεις των συνθέσεων.

Το “Contra la indecisión”, που ισορροπεί κάπου ανάμεσα στο πιο λαϊκό και στο περισσότερο προχωρημένο, είναι ένα άλμπουμ, που θέλει την ηρεμία και το χρόνο του, ώστε να φανερώσει τις αρετές του. Κάτι, όσο να ’ναι, αναμενόμενο.