STEPHANE SPIRA ένας γάλλος τζαζ συνθέτης (με άστρο) στη Νέα Υόρκη

Γάλλος σαξοφωνίστας (σοπράνο), μέσης ηλικίας, που κάνει καριέρα εδώ και χρόνια στη Νέα Υόρκη, ο Stephane Spira έχει καινούριο CD, που λέγεται “New Playground” [Jazzmax, 2018] και στο οποίο τον συνοδεύουν οι Joshua Richman πιάνο, fender rhodes, Steve Wood μπάσο και Jimmy MacBride ντραμς. Το CD είναι ηχογραφημένο στη Νέα Υόρκη, τον προηγούμενο Σεπτέμβριο και περιλαμβάνει οκτώ πρωτότυπες συνθέσεις (επτά του Spira και μία του μπασίστα Wood).

Ο Spira δεν είναι τυχαία περίπτωση. Διδάχθηκε και έμαθε την jazz δίπλα στον μεγάλο γάλλο πιανίστα Michel Graillier (που είχε παίξει με Chet Baker, Magma και δεκάδες άλλους), συνεργαζόμενος με μουσικούς της κλάσης ενός Stéphane Belmondo ή ενός Giovanni Mirabassi. Παρότι ξεκίνησε μεγάλος την προσωπική δισκογραφία του (40άρης με το “First Page” το 2006), μπόρεσε, μετά το 2010, να κάνει ακόμη περισσότερο αισθητή την παρουσία του στο jazz-circuit της Νέας Υόρκης, συνεργαζόμενος με καταξιωμένους, όπως και με ανερχόμενους μουσικούς. Καταγραμμένο απόσταγμα αυτής της συγκεκριμένης διαδρομής του (στην πρωτεύουσα της jazz) είναι το “New Playground”.

Το άλμπουμ ανοίγει με το “Peter’s run”. Το track συνδέεται με τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης – ένας εξάδελφός τού Spira έτρεξε εκεί και ο Γάλλος βρήκε την ευκαιρία να φτιάξει μιαν ευφάνταστη σύνθεση, που ρυθμικώς παίρνει γραμμή από τα χειροκροτήματα της αρχής. Στο επόμενο δεκάλεπτο “Gold ring variations” ο Spira δείχνει τις επιρροές του από την «κλασική μουσική». Οι αναφορές στον Μπαχ είναι προφανείς, όπως και η ικανότητα τού πρώτου τη τάξει να παραδώσει μια σύνθεση με έμφαση στην ανάπτυξη-κέντημα της βασικής μελωδίας και των παραλλαγών της. Στο “New York windows” η βάση είναι ένα ρώσικο παραδοσιακό, που διαθέτει gypsy στοιχεία, και που θα μπορούσε να παραπέμπει ακόμη και σε Django Reinhardt (μέγιστη «αναφορά», σε γενικές γραμμές, για κάθε γάλλο τζάζμαν – τουλάχιστον). Όμως και το… ηλεκτρικό “Underground ritual” είναι πολύ καλό, με το fender rhodes του Joshua Richman να συνεργάζεται άψογα (όταν δεν παίζει «πίσω») μ’ ένα δύσκολο όργανο, όπως είναι το σοπράνο.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως το δυνατό χαρτί τού Stephane Spira είναι η μελωδία. Το σοπράνο τον βοηθάει, οπωσδήποτε, να διευθετήσει κατά τον καλύτερο τρόπο τις συγκεκριμένες ικανότητες, όμως λίγα πράγματα θα έμεναν δίχως το συνθετικό του τάλαντο – το οποίο αποκαλύπτεται περίτρανα στο 9λεπτο “Nocturne (Song for my son)”, ένα νανούρισμα, μια νυκτωδία, που σε λιώνει.

Επαφή: www.spirajazz.com