RICH HALLEY 3 - ένα διαφορετικό τζαζ άλμπουμ, από έναν άξιο σαξοφωνίστα… παλιό γνώριμο του δισκορυχείου

O σαξοφωνίστας (τενόρο) Rich Halley είναι γνωστός σε όσους παρακολουθούν τις jazz reviews του δισκορυχείου. Στο blog υπάρχουν κριτικές για τα έξι τελευταία άλμπουμ του (“The Wild”, “The Outlier”, “Eleven”, “Creating Structures”, “The Wisdom of Rocks”, “Requiem of a Pit Viper”), από τα είκοσι ένα συνολικώς που έχει να μας παρουσιάσει ως leader. Ο Halley είναι ένας συνθέτης και αυτοσχεδιαστής με βαθιά τζαζ παιδεία, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα σε όλες τις δουλειές του, που είναι άπασες ιδιαίτερες, απαιτητικές, σύνθετες και διεξοδικές μέσα στη στρατηγική απλότητά τους. Γιατί ο Halley, γνωρίζοντας τα μυστικά του αυτοσχεδιασμού, έχει τον τρόπο να παρουσιάζει με τα ντούο, τα τρίο, τα κουαρτέτα και τα κουιντέτα του, τα… άτμητα στοιχεία της jazz, τα οποία, δαμάζοντάς τα πρώτα, επανατοποθετεί σε νέες θέσεις, δημιουργώντας μ’ αυτό τον τρόπο νέα ρυθμικά, αρμονικά και μελωδικά πλαίσια. Έχοντας, λοιπόν, μια τέτοια απαιτητική διαδρομή, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, παρουσιάζοντας αυστηρώς δικές του συνθέσεις, ήρθε η ώρα για ένα διάλειμμα. Για ένα άλμπουμ διαφορετικό. Ένα άλμπουμ με δώδεκα versions, πλήρως ενδεικτικές του τρόπου που σκέφτεται και δρα ο εξαιρετικός όσο και αθόρυβος αυτός μουσικός, που βρίσκει πάντα τον τρόπο να τυπώνει τα CD του μέσω της δικής του Pine Eagle Records (που έχει την έδρα της στο Portland του Oregon).

Στο “The Literature”, που είναι ηχογραφημένο το καλοκαίρι του ’17 (στο Portland φυσικά), ο Rich Halley έχει δίπλα τις σταθερές του βάσεις. Ένα ρυθμικό τμήμα, εννοώ, με το οποίο παίζει και ξαναπαίζει, και που επικοινωνεί μαζί του με κλειστά μάτια. Λέμε για το γιο του Carson Halley στα ντραμς και για τον Clyde Reed στο μπάσο. Και είναι οι δύο Halleys και ο Reed, εν τέλει, εκείνοι που ξεσκονίζουν ολάκερη την ιστορία της jazz (και πέραν αυτής), μέσα από επιλογές όχι μόνον «αθάνατες», αλλά και απολύτως ταιριαστές με τη φυσιογνωμία τού γκρουπ.

Λέμε για tracks των Miles Davis, Thelonious Monk (2), Mongo Santamaria, Ornette Coleman (2), Jimmie Rodgers, Duke Ellington, A.P. Carter, Charles Mingus, Sun Ra(!) και ακόμη το country standard “Someday you’ll call my name”, που έκανε επιτυχία και ο Hank Williams, συνθέσεις και τραγούδια με άλλα λόγια, που φανερώνουν την αξία αυτού του τρίο, του τρίο του Rich Halley, το οποίο καταπίνει τα... μίλια της ιστορίας με γνώση και δημιουργικότητα. Και δεν είναι μόνον τα country κομμάτια, που δείχνουν τη μελωδική στόφα τού τενορίστα Halley (η «λευκή μουσική», η country όπως τη λέμε χοντρικά, ήταν η pop πριν το ’50 και ως τέτοια, ως pop δηλαδή, επηρέασε και την jazz, γεγονός που γνωρίζει, φυσικά, ο Rich Halley αναδεικνύοντάς το στο βαθμό που πρέπει), είναι και το “Chano Pozo” του Mongo Santamaria, που συμβολίζει την αφροκουβανική συνιστώσα, είναι και το “Kingdom of Not” του Sun Ra και της Arkestra, ένας φόρος τιμής στην εκτός κυρίαρχου πλαισίου jazz ενός οραματιστή, που χλευάστηκε πριν αποκατασταθεί. Γιατί κι αυτά έχουν σημασία… Όλα έχουν σημασία…

Το “The Literature”, ας έχει μόνο διασκευές, είναι απολαυστικό και κορυφαίο.

Επαφή: www.richhalley.com