o IRMIN SCHMIDT (των CAN) έγραψε μουσική για τη γερμανική ταινία Kamasutra το 1969

Μια παλαιότερη κυκλοφορία ήρθε πριν από λίγες μέρες στα χέρια μου και για την οποία αξίζει να γράψω μερικά λόγια.

Το άλμπουμ αυτό, που έχει τίτλο “Kamasutra / Vollendung der Liebe” [Crippled Dick Hot Wax!], αποτελεί soundtrack μιας γερμανικής ταινίας από το 1969. Το διπλό LP είχε κυκλοφορήσει, για πρώτη φορά ολοκληρωμένο, το 2009 –40 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του στο σελιλόιντ δηλαδή– και ήταν/είναι συντεθιμένο από τον Irmin Schmidt, τον κιμπορντίστα των CAN. (Λέμε «ολοκληρωμένο», επειδή το 1969 είχε κοπεί ένα 45άρι στη Metronome). Η ταινία λεγόταν Kamasutra / Vollendung der Liebe, ήταν ερωτική φυσικά και σκηνοθετημένη από κάποιον Kobi Jaeger. Στις σημειώσεις του gatefold υπάρχουν στοιχεία για την ταινία, αλλά σχεδόν τίποτα για τη μουσική της. Και βασικά το… ποιοι παίζουν.

Φυσικά, δεν θέλει πολύ κάποιος για να καταλάβει πως στην Kamasutra ακούγονται οι CAN, κάτω από το όνομα Inner Space (Production), καθώς μάλλον εύκολα μπορείς να αντιληφθείς τα παιξίματα των Jaki Liebezeit ντραμς, Michael Karoli κιθάρες, Holger Czukay μπάσο και Malcolm Mooney φωνή – ενώ ακούγεται και φλάουτο, που λογικώς ανήκει στον David C. Johnson (μέλος τότε και αυτός των CAN). Να πούμε πως απ’ όλα αυτά τα ονόματα (και πέραν του Schmidt) στο gatefold αναγράφονται μόνον ο Mooney και η τραγουδίστρια Margarete Juvan (η φωνή στο “I’m hiding my nightingale”), με τους υπόλοιπους να τους… τρώει η μαρμάγκα.

Η μουσική στην Kamasutra είναι άλλοτε ηλεκτρική και άλλοτε ακουστική (στο… παραδοσιακό ινδικό ύφος), αν και χωρίς σιτάρ, μόνο με (ακουστική) κιθάρα, τάμπλες και με το φλάουτο (του Johnson) αντί για μπανσούρι. Φυσικά, στα ηλεκτρικά κομμάτια (σε ένα απ’ αυτά ακούγεται και σιτάρ) έχουμε πλήρη rock αφήγηση και μπάντα (τους CAN, το ξαναλέμε), που παίζει άλλοτε αργά και… ψυχεδελικά, όπως στο “Im temple”, και άλλοτε πιο… σπιντάτα, όπως στο “In Kalkutta III” (αμφότερα τα tracks από το πρώτο LP).

Το δεύτερο LP (Side C) ανοίγει μ’ ένα κάπως περίεργο έως και αλλοπρόσαλλο blues-rock (“Mundharmonika beat”), που εξελίσσεται κατά τον τρόπο των CAN, κάπως μονότονα δηλαδή όσον αφορά στο ρυθμικό τμήμα (γιατί η κιθάρα κάνει καλή… τζαζ δουλειά), ενώ από την τελευταία πλευρά το κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το “In Kalkutta II” (που επίσης είναι μονότονα υποχθόνιο, έχοντας με τρόπο ενταγμένα στη ροή του τα διάφορα ακουστικά εφφέ).

Ωραία και αναπάντεχη έκδοση (τουλάχιστον για το 2009, όταν βγήκε για πρώτη φορά στο φως), που σίγουρα κάτι έχει να προσθέσει (και) στο... κεφάλαιο CAN.

Επαφή: www.stores.vinylkiosk.com