ΝΕΑ ΑΛΜΠΟΥΜ punk, rock, electro και… future jazz

VARIOUS: Future Sounds of Jazz 14 [Compost, 2018]

Πρόκειται για την κλασική σειρά της Compost, που αισίως φθάνει στο δέκατο τέταρτο νούμερό της, και η οποία κυκλοφορεί τόσο σε διπλό CD, όσο και σε τετραπλό LP! Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι πιο… χρήσιμο, μάλλον το δεύτερο. Τέλος πάντων, εδώ, την επιλογή δεν την έχει κάνει ο Michael Reinboth, το αφεντικό της Compost, αλλά οι Permanent Vacation, δηλαδή οι Benjamin Fröhlich και Tom Bioly. Οι οποίοι, αν και δεν έχουν κάποια συνολική κυκλοφορία στην Compost (νομίζω), αφήνονται, επί του προκειμένου, εντελώς ελεύθεροι στο να αφηγηθούν μιαν ιστορία σύγχρονης electro-jazz (nu jazz την έλεγαν παλαιότερα) και γενικότερα lo-fi ηλεκτρονικών beats, τα οποία έτσι όπως τ’ ακούς, το ένα μετά το άλλο, φτιάχνουν οπωσδήποτε ένα κλίμα.

Πολλά από τα tracks που ακούγονται εδώ είναι πρωτότυπα (κάποια είναι remixes), με τα περισσότερα να μην ανήκουν στο ρεπερτόριο της εταιρείας, μα σε άλλα labels (γερμανικά και όχι μόνο), με τα οποία προφανώς η Compost έχει αισθητικές σχέσεις. Αν και τα περισσότερα ονόματα δεν είναι γνωστά (σε όσους δεν παρακολουθούν από κοντά τη συγκεκριμένη σκηνή), εγώ ανακάλυψα δυο-τρία που τα ξέρω από παλαιά – και δεν αναφέρομαι στους Slowdive. Λέω βασικά για τον Pierre Bastien (έχει συνεργαστεί με Jac Berrocal, Jaki Liebezeit κ.ά.), με το “Snide dins” να αποτελεί ένα από τα πιο… υποχθόνια κομμάτια της συλλογής, και δευτερευόντως για τους Aubrey, James Cotton (καμμία σχέση με τον bluesman), José Padilla συν μερικούς ακόμη. 
Πολύ ωραίο το “Under the water” των Vanishing Twin (έχει οπωσδήποτε ένα «χάσιμο»).

SAUNA YOUTH: “Deaths” [Upset! The Rhythm, 2018]

Μέχρι να ξεκινήσει το “Deaths” των Sauna Youth… έχει τελειώσει. Αλλά, έτσι  πρέπει να συμβαίνει μ’ ένα punk άλμπουμ, που θέλει να σέβεται όλα εκείνα που του παραδόθηκαν.
Οι Sauna Youth είναι Εγγλέζοι (από το Λονδίνο) και αποτελούνται από τρία αγόρια κι ένα κορίτσι. Την τραγουδίστρια Jen Calleja (που χειρίζεται και sampler – ακούμε και synths ήχους δηλαδή) και τους Lindsay Corstorphine κιθάρα, Christopher Murphy μπάσο και Richard Phoenix ντραμς, φωνή. 

Το “Deaths” δεν είναι η πρώτη έξοδός τους, καθώς έχουν προηγηθεί κάτι κασέτες και ακόμη δύο βινύλια, οπότε το παρόν θα πρέπει να αντιπροσωπεύει και μια κάποια εξέλιξή τους. Και ίσως έτσι να είναι τελικά, αν κρίνουμε από τις «ατασθαλίες» (τα εφφέ, τα spoken words κ.λπ.) που προσθέτουν από ’δω κι από ’κει (“Leisure time”, “Swerve”…), αλλά και από την ποικιλία των χρωμάτων τους (που κάποτε κυλάνε περισσότερο προς το indie ή και το melodic punk, τύπου Χ –τους Αμερικανούς από το L.A. εννοώ– και άλλοτε προς Ramones). Φυσικά, οι σπιντάτοι δυναμίτες εδώ δεν είναι λίγοι και κομμάτια σαν τα “In flux” και “Veiled critique” σίγουρα δεν τ’ ακούς κάθε μέρα. Αν σ’ όλα τούτα προσθέσεις και τα τολμηρά λόγια της Calleja, από τα οποία δεν απουσιάζουν φυσικά οι γενικότερες πολιτικοκοινωνικές τοποθετήσεις (γύρω από την ανυπαρξία του ελεύθερου χρόνου και της εργασιακής πίεσης από τ’ αφεντικά ή το πώς χρησιμοποιούνται οι αριθμοί από τους επιτήδειους, για να διαστρεβλώσουν τη σκληρή πραγματικότητα κ.λπ.), τότε το πράγμα κυλάει καλά. Δηλαδή πολύ καλά, δηλαδή πάρα πολύ καλά!

TERRY: I’m Terry [Upset! The Rhythm, 2018]

Δύο κορίτσια και δύο αγόρια αποτελούν τους Terry, ένα ροκ κουαρτέτο από τη Μελβούρνη, που τώρα κυκλοφορεί το τρίτο άλμπουμ του.
Το “I’m Terry” είναι ένα ευχάριστο LP, που κινείται σε χαλαρές και ήπιες rock φόρμες – αλλά όταν λέμε “rock” εννοούμε rock και όχι κάπως rock. Οι κιθάρες, που παίζονται συχνά με εφφέ, τα γυναικεία φωνητικά που είναι καλοβαλμένα ήσυχα και μελετημένα και οπωσδήποτε οι ενορχηστρωτικές παρεμβάσεις σε πλήκτρα, horns, βιολί κ.λπ. προσθέτουν στους Terry σε… αφέλεια και πειστικότητα, με το σύνολο να κυλάει «μια χαρά» και χωρίς σκαμπανεβάσματα – χωρίς, πάντως, την ίδια στιγμή να είναι κάτι το έξτρα εντυπωσιακό και το πολύ ιδιαίτερο. Και βεβαίως τραγούδια που να ξεχωρίζουν υπάρχουν στο “I’m Terry”, όπως το “Ciao goodbye” φερ’ ειπείν – και μερικά ακόμη, τα οποία περιστρέφονται γύρω από το καλλιτεχνικό, βρετανικό pop-rock-psych των late sixties. Και των από ’κει και κάτω αναβιώσεών του…

SZUN WAVES: New Hymn to Freedom [Leaf, 2018]

Βρετανοί είναι λογικώς οι Szun Waves (Luke Abbott σύνθια, Laurence Pike ντραμς, Jack Wyllie σαξόφωνα) κι εκείνο που παρουσιάζουν, σ’ αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους, το “New Hymn to Freedom”, είναι ένας τύπος μελωδικής progressive jazz, που ακούγεται στα δικά μου αυτιά και πρωτότυπος (σε γενικές γραμμές) και ενδιαφέρων οπωσδήποτε. Άρα από ’κει ξεκινάμε… κι εκεί καταλήγουμε. 

Από τη μια μεριά λοιπόν υπάρχει αυτό το contemporary κλίμα, που το συναντάμε στις εκδόσεις της ECM, αλλά από την άλλη υπάρχουν τα σύνθια (και όχι το πιάνο), που πατάνε σε άλλα πρότυπα, καταλήγοντας κάπου πέραν της jazz – ή και πολύ πέραν, αν μιλάμε για tracks όπως το “High szun”. Γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός progressive – γιατί οι ηχοπλοκές των πλήκτρων εκεί παραπέμπουν και στα ανάλογα (στο cosmic του krautrock εννοώ). Μπορεί να υπάρχει ένα ελαφρό… χάσιμο ύψους στη διαδρομή, βασικά επειδή δεν ακούγεται κιθάρα στο “New Hymn to Freedom”, έτσι νομίζω (όπως προείπαμε υπάρχουν σαξόφωνα στη θέση της, που κάνουν πάντως πολύ καλή δουλειά – την καλύτερη, φυσικά, την κάνουν τα πλήκτρα), αλλά… προσεδάφιση δεν καταγράφεται ποτέ. Το άλμπουμ ίπταται ακουστικώς, και συνεχώς, κάτι που το κατατάσσει, ασυζητητί, μεταξύ των «εκπλήξεων» της χρονιάς.

Κορυφή το έσχατο, φερώνυμο, 12λεπτο.

VARIOUS: Cocoon Compilation R [Cocoon Recordings, 2018]

Συλλογή με electro-beats, κάπως jazzy ή deep house, που ακούγεται… όταν δεν έχεις τίποτα άλλο ν’ ακούσεις. Λίγα πράγματα εδώ. Χαμηλός βαθμός στην έμπνευση, αλλά η συλλογή στέκεται… και όχι μόνον επειδή υπάρχουν και χειρότερα. Και για να γίνω πιο σαφής.

Για το είδος του είναι «μια χαρά» το “Cocoon Compilation R”, καθώς διαθέτει και «παραγωγούς» με μια κάποια ιστορία (L'usine, Isolée, Eduardo De La Calle…) και φιντάνια με καλά κομμάτια, που μπορούν να πάνε την ιστορία λίγο παρακάτω (το “The future is hear” από International Anything για παράδειγμα). Οπότε… ok.

Επαφή: www.heathen-natives.gr