ΝΑΛΥΣΣΑ ΓΚΡΗΝ μπλουμ… το τρίτο της

Η Nalyssa Green, που γράφει τώρα το καλλιτεχνικό ονοματεπώνυμό της με ελληνικά στοιχεία (Ναλύσσα Γκρην και όχι… Ναλίσα Γκριν – μου αρέσουν και το ύψιλον και τα δύο σίγμα και το ήτα), για να δηλώσει τη μεταστροφή της από τον αγγλικό στον ελληνικό στίχο (εύχομαι η μεταστροφή αυτή να είναι μόνιμη), έχει τώρα έτοιμο προς ακρόαση το τρίτο άλμπουμ της, που το αποκαλεί «Μπλουμ» [Inner Ear, 2018] και που έρχεται έξι χρόνια μετά το “The Seed”. Είναι μεγάλο το διάστημα και αρκετό, νομίζω, για μια τέτοιου τύπου «αλλαγή», ασχέτως αν η τραγουδοποιός δεν ήταν παντελώς χαμένη / εξαφανισμένη όλο αυτά τα χρόνια. Για να μεγεθύνουμε, όμως, σε αυτή τη μεταστροφή της…

Κατ’ αρχάς είναι θετικό ένα τέτοιο γεγονός; Οπωσδήποτε, ναι. Φυσικά δεν είναι «έγκλημα» το να τραγουδά κάποιος Έλληνας / Ελληνίδα στην αγγλική, αλλά το να τραγουδά στην ελληνική είναι κάτι παραπάνω από ουσιαστικό – ενίοτε και πολύ παραπάνω. Είναι απλό. Τα αγγλικά, όσο και να τα κατέχεις, όσο άψογα και να εκφράζεσαι σ’ αυτά δεν παύει να κρύβουν, από το ακροατήριό σου, κάτι απ’ αυτά που νοιώθεις (πολλά ή λίγα) και που θέλεις να βγάλεις προς τα έξω (γεγονός, που μπορεί να συμβαίνει για πολλούς και διαφόρους λόγους). Πολύ πιθανόν, δε, να κρύβουν πολλά και από σένα τον ίδιο, γιατί, αν σκέφτεσαι ελληνικά (όπως κάθε έλληνας τραγουδοποιός), πάντα κάτι θα χάνεται κατά τη μεταφορά τής σκέψης σου στο… τετράδιο. Αν τα αγγλικά μοιάζουν με ένα επιπλέον όργανο στην αγγλόφωνη ελληνική τραγουδοποιία (κι έτσι είναι, και ανεξαρτήτως των νοημάτων που μπορεί να κουβαλούν), τα ελληνικά δεν είναι… όργανο, αλλά η σκέψη που υλοποιείται στον απόλυτο βαθμό. Και όπως έχουμε ξαναπεί… τον έχουν πει άλλοι πριν από εμένα… δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από τη σκέψη που γίνεται πράξη. Στο χαρτί σε πρώτη φάση – ή στην οθόνη του υπολογιστή σου. Προχωρώ…

Η Ναλύσσα Γκρην έχει μια φωνή λεπτή, όχι ιδιαίτερης γκάμας και έκτασης, που θέλει πολύ προσοχή για να αποδώσει στο ακέραιο. Σίγουρα δεν μπορεί να βγει πάνω από μια ροκ ορχήστρα, ενώ και με το «θόρυβο» που μπορεί να δημιουργεί μια electro ενοργάνωση, πάλι έχει ζόρι. Στη Ναλύσσα κολλάει, οπωσδήποτε, το να βγαίνει και να τραγουδάει με μια κιθάρα (το καλύτερο αυτό) ή μ’ ένα πιάνο – άιντε και μ’ ένα lo-fi «χαλί» πίσω από το ένα όργανο και τη φωνή της. Όχι τυχαίως το καλύτερο τραγούδι της στο «Μπλουμ» είναι  «Τα μαλλιά της», που ανακάλεσε στη μνήμη μου κάτι μπαλάντες του Βαγγέλη Γερμανού – ασχέτως αν το τραγούδι της Ναλύσσας (να το κλίνουμε κιόλας τ’ όνομά της) μπορεί να είναι πολύ καλύτερο από πολλά του Γερμανού. Επίσης εξαιρετικό, κι αυτό από την πρώτη πλευρά, είναι το «Κρεβάτι», που έχει εύστροφους στίχους (σίγουρα τους πιο εύστροφους του άλμπουμ) και που δεν ελαττούται, σαν ουσιαστικός «γυμνός» τραγουδιστικός όγκος, από τα κάπως… ξεκάρφωτα beats. Όχι πως τα υπόλοιπα τρία τής πλευράς άλφα είναι άσχημα, αλλά αυτά τα δύο στο τέλος της, είναι τα καλύτερα.

Η πλευρά βήτα ανοίγει με το «Καλοκαίρι». Η «κοριτσίστικη» (ας την πούμε έτσι) φωνή τής Ναλύσσας, που ακούγεται σαν ψίθυρος, είναι σε ισορροπία με την ήπια ενοργάνωση, ενώ και η μελωδία στέκεται καλά – παρά το κάπως αφελές (ή και επιτηδευμένα αφελές) ύφος. Τέτοια τραγούδια έγραφαν οι Poll και οι Blue Birds στις αρχές του ’70. Τα καλύτερά τους, φυσικά, είναι καλύτερα από τα καλύτερα της Ναλύσσας, αλλά τα καλύτερα της Ναλύσσας είναι καλύτερα από τα χειρότερα των Poll και των Blue Birds. (Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα). Τέτοιο (ωραίο) τραγούδι π.χ. είναι και η «Παπαρούνα» (ακούστε τo παράλληλα με τον «Κήπο της Έλμας» των Blue Birds, για να δείτε τι εννοώ). Γενικώς, η δεύτερη πλευρά είναι πιο ανεβασμένη –και αυτό μ’ αρέσει στα άλμπουμ– καθώς και το «Πάλι καλά» έχει κάτι ξεχωριστό (το πιάνο και τη φωνή τής Ναλύσσας και κάτι ψιλά στο background), με το «Κοκτέιλ ΙΙ» εκεί στο τέλος να διαθέτει μπασογραμμή από Tangerine Dream στην αρχή (δεν θα σας πω από πού – να το βρείτε μόνοι σας) και που σαν τραγούδι, προσωπικώς, το έχω ανάμεσα στα δυο-τρία καλύτερα του δίσκου.

Φωνή, πιάνο, συνθ, θέρεμιν η Ναλύσσα Γκρην στο «Μπλουμ» και ακόμη Βασίλης Ντοκάκης μπάσο, συνθ, μπιτς, κιθάρα, τύμπανα, φωνή, Λευτέρης Βολάνης κιθάρες, μπάσο, συνθ και Ευάγγελος Ασλανίδης τύμπανα, μπητς, κρουστά (συν κάποιες βοήθειες εδώ κι εκεί) συμπληρώνουν το team.

Δεν ξέρω τι προσδοκίες είχα από τη συγκεκριμένη τραγουδοποιό, γιατί, το ομολογώ, ανά διαστήματα, και με κάποιες αφορμές, ερχόταν το όνομά της στη μνήμη μου και αναρωτιόμουν στο στυλ… πού να βρίσκεται άραγε η Ναλύσσα Γκρην. Με το «Μπλουμ» της πάντως, και λέω την αλήθεια αυτή τη στιγμή, οι όποιες προσδοκίες μου καλύπτονται σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό.

Επαφή: www.inner-ear.gr