BLACK STRAT BAND progressive rock από την Κέρκυρα

Από τη βόρεια Κέρκυρα μας έρχονται οι Black Strat Band, που υπάρχουν εδώ και δυο δεκαετίες, όπως διαβάζω, και που τώρα κυκλοφορούν το δεύτερο CD τους (ένα πρώτο είχε τυπωθεί το 2016). Το συγκρότημα που είναι τετραμελές (Νίκος Σελλάς κιθάρες φωνή, Αλέξης Σωτηριανός πλήκτρα, φωνή, φωνητικά, Βασίλης Κοσκινάς μπάσο, Κωνσταντίνος Σουέρεφ ντραμς, φωνή) συστήνεται στην progressive-rock ομήγυρη με το “Absence” [Private, 2018], ένα άλμπουμ οκτώ συνθέσεων-τραγουδιών, με τις σωστές και αναμενόμενες διάρκειες (6λεπτα έως και σχεδόν 10λεπτα ως επί το πλείστον tracks, προκειμένου να αναπτυχθούν παικτικά, σολιστικά κ.λπ.) και με ποικίλη θεματολογία. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα ένα-ένα…

Συνθετικά οι Black Strat Band στέκονται πολύ καλά. Ξέρουν να αναπτύσσουν σωστά τα θέματά τους και παρότι οι διάρκειες είναι μέσες και μεγάλες δεν κουράζουν (κάτι όχι ασύνηθες στα σύγχρονα prog groups). Αναφέρω ως παράδειγμα το καλύτερό τους “Absence”, που διαρκεί σχεδόν 10 λεπτά και που κυλάει σαν νεράκι. Οι βασικές επιρροές των Black Strat Band πρέπει να αναζητηθούν στα βρετανικά συγκροτήματα των αρχών του ’70. Στους Pink Floyd εκείνης της εποχής και είναι τούτο μια πάγια αρχή (άκου το “Dead end”, στις κιθάρες που είναι… David Gilmour), στους Barclay James Harvest (ενίοτε πολύ κοντά σ’ αυτούς), στους Camel (έχουν κάτι από τα vibes τους, χωρίς να έχουν τη ροή τους, ούτε είναι τόσο ντελικάτοι) κ.λπ. Φυσικά, την ίδιαν εποχή αυτό ακριβώς το ροκ παιζόταν με την ίδιαν έπαρση και σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη, και συγκροτήματα όπως οι Eloy και οι Omega θα μπορούσε να αποτελούν «πρότυπα» για τους Black Strat Band, χωρίς κατ’ ανάγκην και να είναι (στην πράξη).

Παικτικά η μπάντα επίσης βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Κοντολογίς λέμε για άψογους μουσικούς που όχι απλώς χειρίζονται, όπως πρέπει, τα όργανά τους, αλλά είναι δεμένοι και μ’ έναν τρόπο που εντυπωσιάζει. Προφανώς, γιατί βαραίνουν τα χρόνια που βρίσκονται μαζί και τα συνεχή live που δίνουν στην ευρύτερη περιοχή (όπως διαβάζω και μαθαίνω).

Στιχουργικά, επίσης έχουν ενδιαφέρον οι Κερκυραίοι, καθώς νοιάζονται και για τα λεγόμενα κοινωνικά θέματα του καιρού μας (άκου το “Lost in the sea”, που αναφέρεται στην περίπτωση του μικρού Σύριου Aylan Kurdi, που ξεβράστηκε νεκρός στα τουρκικά παράλια), ενώ, τέλος, όσον αφορά στο τραγούδι (φωνή) εκεί μάλλον χρειάζεται η πιο πολύ δουλειά. Συγκριτικώς, η καλύτερη φωνή, που εγώ ακούω στο “Absence”, είναι εκείνη του ντράμερ Σουέρεφ στο “The unexpected guest” και έχω τη γνώμη πως το συγκρότημα θα πρέπει να την/τον εκμεταλλευτεί περισσότερο.

Θα πω και κάτι, για το τέλος, που θ’ αρέσει στους προγκρεσιβάδες. Η συνύπαρξη κιθάρας και πλήκτρων, αλλά και η ταυτόχρονη παρουσία δύο πλήκτρων, ένα σε ρόλο lead και ένα «πίσω», είναι από τις πιο ωραίες που έχω ακούσει σε ελληνικό progressive γκρουπ – και μάλιστα, δίχως να ξεπατικώνονται γνωστές συνταγές.

Μπράβο στα παιδιά γι’ αυτό το άλμπουμ και καλή συνέχεια!

Επαφή: www.facebook.com/rockbandcorfu/