Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση
για το έργο του Λουκά Θεοδωρακόπουλου (1925-2013). Και για το ποιητικό του, και
για το πεζογραφικό, και για το μεταφραστικό, και για εκείνο το έργο του που
συνδέθηκε από πολύ νωρίς με τον ακτιβισμό του ΑΚΟΕ, τού περιοδικού Αμφί
κ.λπ.
Ο Θεοδωρακόπουλος
ήταν αριστερός, είχε συμμετάσχει ενεργά στο αντάρτικο, είχε βιώσει την Ελλάδα
του χαφιέ, του χίτη και του μετέπειτα κυνηγητού της Δεξιάς και ερχόμενος από
την επαρχία (Άμφισσα) στην Αθήνα θα τυπώσει την πρώτη ποιητική συλλογή του, το Σχήμα Κραυγής, το 1954.
Εκείνα τα χρόνια και
τουλάχιστον μέχρι το 1971, όταν θα κάνει την πρώτη μετάφρασή του για τον Κέδρο
(το βιβλίο τού Βηρ Γκόρντον Τσάιλντ Ο
Άνθρωπος Πλάθει τον Εαυτό του), ο Θεοδωρακόπουλος δεν ζούσε από τα γραπτά
και τις μεταφράσεις του (δούλευε σε εργοστάσιο ως λογιστής). Παρά ταύτα είχε
αρχίσει να ξετυλίγει σιγά-σιγά και το πεζογραφικό ταλέντο του, καθώς εκείνη
ακριβώς τη χρονιά (1971) δίνει το μοντέρνο μυθιστόρημά του Ραντεβού με τον Πύργο του Άιφελ [Κέδρος], που είχε εντυπωσιάσει ακόμη
και τον Κώστα Ταχτσή, ο οποίος και το προτείνει για να μεταφραστεί στα αγγλικά
από τις εκδόσεις Penguin
(που είχαν τυπώσει, σε δεύτερη αγγλική έκδοση, Το Τρίτο Στεφάνι το 1969). Δεν συνέβη.
Είχαν προηγηθεί το
ποιητικό Μυθολογία της Ξάνθης, που
τυπώθηκε τις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου και βασικά ένα
περιστατικό, μέσα στη δικτατορία πια, που αποτέλεσε την πρώτη ύλη για το
δεύτερο πεζογράφημά του, το Καιάδας /
Χρονικό μιας πολιορκίας, που θα μπορούσε να είχε τυπωθεί –λέμε τώρα– επί δικτατορίας
(αναφέρεται ως προσεχής τίτλος στο Ραντεβού
με τον Πύργο του Άιφελ, το φθινόπωρο του ’71), αλλά τυπώθηκε τελικώς τον
Μάρτιο του ’76 από τον Εξάντα.
Τι ήταν όμως ο Καιάδας;
H συνέχεια εδώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου