Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018

ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΤΑΛΛΑΣ πέντε κουβέντες του αείμνηστου μπασίστα των Μπουρμπουλιών, από το 1971, στον Τάσο Φαληρέα

Πριν λίγες ημέρες (22/9) στα σχόλια μιας ανάρτησης για τον Πάνο Σαββόπουλο κάποιος αναγνώστης… παρεξηγήθηκε, επειδή ο Π.Σ. έμοιαζε να έκανε αρνητική κριτική στο «Περιβόλι του Τρελλού», του συνεπώνυμού του Διονύση. Απάντησα: «Η συνέντευξη δόθηκε το 1970, όχι σήμερα, όταν το “Ντιρλαντά” ακουγόταν σε όλη την Ελλάδα (και σε όλη την Ευρώπη), από ένα σχήμα… κακοχωνεμένου ροκ (υπό τον Γιώργο Κοντογιώργο)». Πριν κάτι ώρες ένας άλλος αναγνώστης σχολίασε στην ίδιαν ανάρτηση… «ε οχι και κακοχωνεμενου», για να απαντήσω εγώ… «το έχουν πει κι άλλοι (αρμοδιότεροι εμού) πριν από ’μένα – ανάμενε...». Τι ακριβώς αξίζει να αναμένει ο αναγνώστης και όλοι όσοι μας διαβάζουν;
Αναδημοσιεύω, λοιπόν, μια συνέντευξη του αείμνηστου μπασίστα Βασίλη Ντάλλα, που δόθηκε στον Τάσο Φαληρέα (μάλλον) και που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Κούρος, στο δεύτερο τεύχος του, τον Μάη του 1971. Είναι σύντομη, αλλά έχει ενδιαφέρον. Ξεκινάει ο Φαληρέας…
Όταν για πρώτη φορά είδα τον Βασίλη το 1966 ήταν με κοντά μαλλιά, τώρα όλα είναι διαφορετικά. Τα μαλλιά του είναι μακριά – όμως, περίεργο, η σκέψη του είναι καθαρή, παρ’ όλα τα μαλλιά του και το στυλ των ρούχων σαν μουσικός συνεχώς προοδεύει, τα ενδιαφέροντά του ευρύνονται, οι γνώμες του γίνονται περιληπτικές και μεστές ουσίας, το μυαλό του φωτίζει η ανάγκη μιας πολιτιστικής και σύγχρονα μουσικολογικής εξέλιξης. 
Ξεκινώντας με τον Σαββόπουλο περίμενες η μουσική σου έκφραση να έπαιρνε τις τωρινές της διαστάσεις και την σημερινή της απήχηση; 
Το ’νοιωθα κάπου από την αρχή. 
Πώς έτσι; 
Τον ήξερα από το «Φορτηγό», που τότε δεν καταλάβαινα και πολύ τι έλεγε, αλλά ψυλλιαζόμουνα ότι κάτι πολύ δυνατό υπήρχε εκεί. Ύστερα ο Διονύσης ερχόταν από έξω (σ.σ. αναφέρεται στο διάστημα πριν τον «Περιβόλι…», όταν ο Σαββόπουλος βρισκόταν σε Παρίσι, Μιλάνο…) και όσο να ’ναι είχε τις πληροφορίες του για τα μουσικά κόλπα από πρώτο χέρι. 
Πίστευες στον Σαββόπουλο, παρόλο που ο Σαββόπουλος έπαιζε τότε (σ.σ. την εποχή του «Φορτηγού») άλλη μουσική; 
Σιγά-σιγά διαπίστωσα ότι είχε την δυνατότητα και την έμπνευση να οργανώσει πρώτος αυτός τον Ελληνικό Ροκ Ήχο. 
Εσύ τι μουσική άκουγες τότε; 
Hendrix, Cream, Who, Rolling Stones, κυρίως Stones. 
Τότε μαζύ στου Λεωνίδα (σ.σ. κλαμπ στην Πλάκα)… 
Ναι, το ’66 που έπαιζα μ’ ένα πρωτόπειρο τότε συγκρότημα, τους X-Ray Pictures, που τώρα διαλύθηκαν. Τότε γούσταρα και τους M.G.C. για τον ξερό τους ήχο και το τολμηρό τους ρεπερτόριο, μ’ άρεσε πολύ ο Πουλικάκος. Ήξερα και τους Loubogg, που τους λένε τώρα Πελόμα Μποκιού, και μ’ άρεσε πολύ ο Δαπέρης (σ.σ. κιθαρίστας των Loubogg και αργότερα των Πελόμα Μποκιού). 
Τι λες για το «Περιβόλι του Τρελλού»; 
Θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο. Το υλικό του Σαββόπουλου ήταν φανταστικό, αλλά οι εκτελεστές μάλλον δεν έχουν ιδέα από ροκ και ούτε θέλουν να καταλάβουν. Όσο για τους ηχολήπτες – ωραία πλάκα. (σ.σ. Ο Ντάλλας αναφέρεται, μάλλον, στους session μουσικούς που διάλεξε ο Γιώργος Κοντογιώργος για να συμμετάσχουν στην ηχογράφηση και που έπαιζαν βιολί, πνευστά κ.λπ. και όχι στο ροκ γκρουπ, που έπαιζε τότε με τον Σαββόπουλο και που το αποτελούσαν οι Ανδρούτσος, Τασούλης, Τσιλογιάννης και ο εαυτός του). 
Πώς θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις τον «Μπάλλο»; 
Θα σου απαντήσω μπερδεμένα. Ροκ γνήσιο, καθαρό, από τα βαλκανικά βουνά, παρ’ όλο που μοιάζει λίγο και με Ουγγαρία και με Ten Wheel Drive. 
Και από μπασίστες; 
Σταθερά ο Jack Bruce, ακόμη και στους Lifetime (σ.σ. του Tony Williams) και αυτός των Jefferson Airplane (σ.σ. ο Jack Cassady). 
Και μια «χοντρή» ερώτησις. Γιατί αφήνεις τα μαλλιά σου μακρυά; 
Και μια «χοντρή» απάντησις. Για να ρωτάς. 

«Το Περιβόλι του Τρελλού» μπορεί να είναι ο δεύτερος δίσκος του Διονύση Σαββόπουλου, μπορεί να έχει όλα αυτά τα ιστορικά τραγούδια που έχει, αλλά για την υπόθεση του ελληνικού ροκ (αλλά και γενικότερα, κατ’ εμέ) έρχεται πίσω από τον «Μπάλλο» και από «Το Βρώμικο Ψωμί». Αυτή είναι η αλήθεια. Μιαν αλήθεια που την είχε εντοπίσει (και) ο Βασίλης Ντάλλας από ’κείνα τα χρόνια.

12 σχόλια:

  1. Γιώργος Γιαννόπουλος
    Από τη συζήτηση φαίνεται ότι ήταν πολύ συνειδητοί και συγκεκριμένοι οι μουσικοί στόχοι του σαββό, ότι τα συζητούσαν μάλλον διεξοδικά, και ότι ο ίδιος στόχος -που πέτυχε στον μπάλλο- υπήρχε και στο περιβόλι αλλά δε βγήκε 100%.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ο Κοντογιώργος άλλαξε το άλμπουμ. Δεν ξέρω ποιος τον έβαλε. Ο ίδιος ο Σαββό ή ο Πατσιφάς; Εγώ δεν είμαι 100% σίγουρος για το ποιοι παίζουν μέσα.
    O Ντάλλας έτσι όπως το λέει μοιάζει να αναφέρεται σε όλο το team της ηχογράφησης, πράγμα που μπορεί να σε οδηγήσει να πιστέψεις πως δεν παίζει ούτε αυτός και ας φαίνεται στην κουτσουρεμένη φωτό του οπισθοφύλλου.

    Γιώργος Γιαννόπουλος
    Έβαλα τώρα και άκουσα τη θαλασσογραφία. Όντως είναι πολύ δύσκολο να πιστέψεις ότι παίζει ροκ γκρουπ, που έχει κάνει έστω και μια φορά πρόβα το κομμάτι. Είναι σαν να παίζουν μουσικοί που διαβάζουν παρτιτούρα και να παίζουν τα ελάχιστα με θρησκευτική προσήλωση. Σε ένα κομμάτι που σήκωνε πολλά και στα τύμπανα, και στην κιθάρα, τουλάχιστον. Και βέβαια και οι εντάσεις στη μίξη, δεν έχουν ροκ αντίληψη.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Πουθενά δεν υπάρχει ροκ γκρουπ στο Περιβόλι. Πάντα παίζει στο πλαίσιο μιας ενορχήστρωσης.
    Τα ροκ γκρουπ δεν κάνουν ενορχηστρώσεις βασικά, κάνουν ενοργανώσεις. Υπάρχει διαφορά.
    Συχνά συγχέονται αυτές οι λέξεις. Εγώ προσπαθώ να χρησιμοποιώ για τα γκρουπ την "ενοργάνωση".
    Για να μην παρεξηγηθούμε, επειδή υπάρχουν και κακοπροαίρετοι. Οι ενορχηστρώσεις του Κοντογιώργου είναι ωραίες, αλλά δεν έχουν σχέση με το ροκ, που είναι πολύ μετρημένο στο άλμπουμ.
    Πάντως αυτό το παίξιμο μπάσο-ντραμς στο Περιβόλι δεν υπάρχει;
    https://www.youtube.com/watch?v=RltzKDaAgJQ
    Μπουρμπουλια , Sympathy for the devil "LIVE" Rolling Stones…

    Γιώργος Γιαννόπουλος
    Ρέστα ο ντράμμερ. Απίστευτο ντοκουμέντο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Nikos Sarros
      Ποιοι ήταν οι μουσικοί του Κοντογιώργου; Ξέρουμε;

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Έλα ντε. Δεν έχει ποτέ κανείς ασχοληθεί μ' αυτό...
      Εγώ ώρες-ώρες αμφιβάλλω αν παίζουν και τα Μπουρμπούλια μέσα ή σέσσιον μουσικοί... ��
      Το λέω γιατί από τα λεγόμενα του Ντάλλα κάτι τέτοιο φαίνεται...

      Vangelis Aragiannis
      πάντως ο Ντάλλας πρέπει να παίζει.
      Η μπασογραμμή στην Ωδή είναι χαρακτηριστική.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Και ο Τσιλογιάννης και ο Ανδρούτσος παίζουν - το έχει πει και ο Τσιλογιάννης σε συνεντεύξεις. Τώρα, το γιατί κόπηκε αυτή η φωτό από πίσω εμένα με βάζει σε σκέψεις...

      Nikos Sarros
      μπορω να ρωτησω τον Τσιλογιαννη

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Τον έχω ρωτήσει κι εγώ. Όχι για τους sessions...
      https://diskoryxeion.blogspot.com/2018/01/n-facebook.html
      NΙΚΟΣ ΤΣΙΛΟΓΙΑΝΝΗΣ μια σύντομη συζήτηση, που…

      Nicola Di Rossi
      kai ego den nomizo na epeksan ta bourboulia sto perivoli,

      Nikos Zozos
      Προφανώς ήταν η γέφυρα του Σαββόπουλου από το Νέο Κύμα στο ροκ και σαν γέφυρα ήταν σταθερή καλοφτιαγμένη και με όλα τα υλικά που την κάνουν να αντέχει στον χρόνο

      Πολωνός Νεκροθάφτης
      ειχε τυχει και τον ειχα γνωρισει πριν πολλα χρονια στον Αγιο Νικολαο στην Κρητη ένα καλοκαιρι. Ενας από τους καλυτερους ανθρώπους που εχω γνωρισει στην ζωη μου, μουσικους η μη, τοσο απλα. Ημουν πολύ μικρότερος του τοτε, αλλα μου ειχε κανει μεγαλη εντυπωση το ποσο καλος ανθρωπος ηταν.

      Vangelis Aragiannis
      Ωραίος ο Ντάλλας, καταπληκτικός μπασίστας! Και προφανείς οι επιρροές του από Jack Bruce και Jack Cassady.

      Giorgos DeSpell
      Για κάτι τέτοια παρακολουθούμε το δισκορυχειο!!!

      Διαγραφή
  2. Νομίζω ότι ουδέποτε ενδιέφερε τον Σαββόπουλο να κάνει ροκ. Απλώς, όπως εκείνην την εποχή καθιερώνονταν στην ντόπια μουσική σκηνή κι όντας ο ίδιος τότε εικοσιπεντάρης περίπου, έπρεπε να βάλει τα χίπικα για να απευθυνθεί στη νεολαία της εποχής, ως μοντέρνος (ποπ που έλεγε και η Μπέλλου)μουσικός του καιρού του. Γι' αυτό και στη μετέπειτα πιο ώριμη πορεία του, δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον να παίξει ροκ, ή να ενσωματώσει στον ήχο του στοιχεία από τη νεανική ποπ/ροκ κουλτούρα της Αγγλίας και της Αμερικής όπως αυτή εξελίσσονταν στα κατοπινά χρόνια. Η μουσική του αντίθετα όσο μεγάλωνε επικεντρώνονταν στην καθ΄ημάς Ανατολή - με κάποιες κατά καιρούς ¨παρεκκλίσεις¨ προς το ελαφρό ευρωπαϊκό αστικό τραγούδι του μεσοπολέμου - πάντα διυλίζοντάς τα μέσα από το προσωπικό του τεθλασμένο στιχουργικό και μουσικό ύφος. Προσωπικά πιστεύω πως η πρώτη και η βασική αμιγώς ροκ μορφή του είδους όπως εμφανίστηκε στην Ελλάδα είναι ο Πουλικάκος, που έπαιζε Who με τους MGC από τα μέσα (;) του '60. Τώρα πόσοι από το εγχώριο κοινό μπορούσαν τότε να ανταποκριθούν σ' αυτόν τον ήχο, ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω και μεγάλη απορία τό' χω. Αν ποτέ τον γνώριζα θα τον ρωτούσα πάντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα συμφωνήσω, για το Σαββόπουλο. Ούτε ο Πουλικάκος ήταν ο μόνος που έπαιξε ροκ στην Ελλάδα του '60.
      Αλλά τα έχουμε πει πάλι αυτά...

      1). ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ «Είμαι ένας Έλλην που παίζει ροκ»
      https://diskoryxeion.blogspot.com/2015/02/1-2.html

      Διαγραφή
  3. Αν κι ο πάντα στομφώδης δημόσιος λόγος του (στα νεανικά του χρόνια ακόμη πιο στομφώδης) προδίδει συχνά τα σημαινόμενα, αφήνοντάς τα έρμαια του ναρκισσισμού και του εξυπνακισμού του (παρά την αδιαμφισβήτητη μόρφωση και ευφυία που διέθετε ο άνθρωπος), ωστόσο διαπιστώνω μια βασική αντίφαση στα όσα λέει: πως γίνεται δηλ μια "ατελής" φόρμα που "αιμορραγεί" να απαιτεί εν τέλει την αφοσίωση μαθητευόμενου σολίστα συμφωνικής μουσικής; ό,τι και να κάνεις σ' αυτήν την ζωή, αν θέλεις να γίνεις καλός σε αυτό, οφείλεις να "χτιστείς" μέσα σε αυτό. Το βασικό παράδοξο στην μυθολογία του ροκ (για όσο καιρό έζησε το είδος), ήταν ανέκαθεν η επίμονη όσο και αδιαπραγμάτευτη πεποίθηση ότι όλα γίνονται από ευχαρίστηση και κάβλα. ότι τίποτε δεν ήταν επιμελώς προσχεδιασμένο. Αυτή δεν ήταν πάντα η μυστική και μυστήρια "ελευθεριακή" του δύναμη, τόσο ξεπερασμένη και ντεμοντέ πια στους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε; ("ρέμπελα ζήσε το ροκ" που λέγαν και οι Σύνδρομο). Αυτό ένας καλός "μαθητής" του είδους όφειλε πάντα όχι μόνο να το γνωρίζει, αλλά εν τέλει και να το υπηρετεί. ή μήπως όχι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>ήταν ανέκαθεν η επίμονη όσο και αδιαπραγμάτευτη πεποίθηση ότι όλα γίνονται από ευχαρίστηση και κάβλα. ότι τίποτε δεν ήταν επιμελώς προσχεδιασμένο.<<
      Δεν ισχύει αυτό. Και οργάνωση υπήρχε στο ροκ και σχέδιο με διάφορες διαστάσεις (αναλόγως με το ροκ-υποκείμενο). Αυτά τα περί ελευθερίας και κάβλας είναι τρίχες. Εγώ δηλαδή δεν τα πιστεύω.

      Διαγραφή
  4. Συμφωνώ απόλυτα. Πιο σωστά έπρεπε να πω ψευδαίσθηση αντί για πεποίθηση. Μια ψευδαίσθηση καθοριστικής σημασίας παρ' όλα αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οι πάντα δημιουργικοί διάλογοι με τον Κώστα Φέρρη...

    Ferris Costas
    Μην ξεχνάμε πως από το Νέο Κύμα ως το Περιβόλι, μεσολαβεί Χούντα, Φυλακή, Γάμος, έξοδος στο Παρίσι, μεγάλη έκρηξη του ροκ. Ήδη από το Sgt Peppers ο Δ.Σ. είχε αγαπήσει το When I'm 64, και μετά από το John Wesley Hardin το I'll be your baby tonight. Στο Παρίσι άκουσε και Zappa, εντυπωσιάστηκε, μα τον αξιοποίησε μόνο περιστασιακά (Μπάλλος). Άκουσε επίσης πολλά ιδιότυπα, όπως τους Incredible String Band όπου εντυπωσιάστηκε από το Little Cloud και λόγω τίτλου (Συννεφούλα). Όταν γύρισε στην Ελλάδα, θέλησε να κάνει ένα άλμα προς το ροκ. και μπέρδεψε την ενοργάνωση με την ενορχήστρωση (χα χα χα!) Παρήγγειλε λοιπόν στον Πατσιφά έναν ενορχηστρωτή, κι εκείνος τους έδωσε τον Κονρογιώργη. Πάντως το αποτέλεσμα ήταν ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ σύμφωνο με την επιθυμία του Σαββόπουλου, που δεν ήθελε να κάνει πολύ μεγάλα άλματα, και τον τρόμαζαν τα περισότερα από ένα κανάλια...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν ξέρω αν μπέρδεψε την ενοργάνωση με την ενορχήστρωση ο Σαββόπουλος (σίγουρα, πάντως, δεν είναι το ίδιο πράγμα), αλλά έχω την αίσθηση πως δεν είχε καταλήξει ακόμη ως προς το ροκ. Μπορεί να άκουσε στο Παρίσι και αλλού, αλλά δεν είχε καταλήξει. Ήταν στο μεταίχμιο. Κάτι που μάλλον το «εκμεταλλεύτηκε» ο Πατσιφάς, που πάντα διατηρούσε αποστάσεις από το ροκ, μέχρι να τον πείσει (αν τον έπεισε κιόλας ποτέ) ο Τάσος Φαληρέας.
    Όπως είχα γράψει και παλιότερα, ο πρώτος που ανακάλυψε στο ροκ ένα στοιχείο ανατροπής (από τους «έντεχνους» ή μη) ήταν ο Λοΐζος, με τα προδικτατορικά Νέγρικα. Θα τα ηχογραφούσε τότε, και θα άλλαζε νομίζω και το ελληνικό τραγούδι γενικότερα, αν δεν τον προλάβαινε η χούντα. Όταν τα ηχογράφησε, στη Μεταπολίτευση, ήταν αργά πια…
    https://diskoryxeion.blogspot.com/2013/01/blog-post_21.html
    ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ νέγρικος ηλεκτρισμός

    Ferris Costas
    Πάντως ο Δ.Σ. οραματιζόταν ν' αναγνωρισθεί ως ροκάς, με την ευρεία έννοια. Κι όταν του είπαν με το Βρώμικο Ψωμί πως δεν ήταν ροκ αλλά back to the roots, έπεσε σε κατάθλιψη.. Όσο γιά τον Μάνο, εκείνη την εποχή δεν έφτανε ακόμα στην Ελλάδα το σκληρό ροκ, εκείνος πίστευε πως έκανε... μπλουζ (εκείνη την εποχή "μπλουζ" στην Ελλάδα λένε το slow swing) και με τα Νέγρικα έκανε... Ελληνικό Ποπ της Αθηναίας. (προς Θεού, δεν κάνω κριτική, διαπιστώσεις μόνο).

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Είχε ξεκάθαρες απόψεις για το ροκ ο Δ.Σ., τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του '70 και μετά (όντας κάτω και από τον αστερισμό του Φαληρέα). Η καινοτομία του Λοΐζου είναι πως αντιλήφθηκε πρώτος αυτός στην Ελλάδα πως το ροκ θα μπορούσε να συνδυαστεί με την διεκδίκηση, τη διαμαρτυρία κ.λπ. Δεν το είχε πράξει κανείς πριν στην Ελλάδα. Γι' αυτό και απευθύνθηκε σε μία από τις καλύτερες μπάντες της εποχής, τους Cinquetti. Ό,τι και να πίστευε πως έκανε (ροκ, μπλουζ ή ακόμη και τζαζ) είχε ηλεκτρικό ήχο, κι ένα ποπ/ροκ συγκρότημα για να τον υποστηρίξει. Δεν υπήρχε τίποτα ανάλογο, στην Ελλάδα, πριν απ' αυτό.
    https://diskoryxeion.blogspot.com/2015/02/1-2.html
    1). ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ «Είμαι ένας Έλλην που παίζει…

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    ΛΟΪΖΟΣ - CINQUETTI - MOYTΣΙΟΣ... (δείχνω φωτό)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ferris Costas
      Χίλια συγνώμη, αλλά σε κάποια σημεία έχω άλλην άποψη. (1) Τέλη της δεκαετίας του 60 και αρχές της δεκαετίας του 70, ο Σαββόπουλος είναι στο Παρίσι. Επιχειρεί μάλιστα να συνεργαστεί μ' έναν Ισπανό street musician που τραγουδάει πολιτικό folk. Εξ άλλου, το Sgt Peppers και το Blonde on blond μου τα έφερε σπίτι μου γιά ακρόαση, τις πρώτες μέρες μετά την 21η Απριλίου 1967. Κι εγώ με τη σειρά μου του έβαλα ν' ακούσει τον Θερμαστή του Μπάτη, έπεσε ξερός! Άρα, όταν επέστρεψε στην Ελλάδα μετά τον Μάη του 68, ήταν πανέτοιμος... γιά τον Φαληρέα! Πάντως γιά τον "αστερισμό του Φαληρέα" συμφωνώ απολύτως. (2) Γιά τον Λοϊζο, μην ξεχνάς πως είναι Αιγυπτιώτης και Αλεξανδρινός, όπως άλλωστε και ο Βισβίκης (LUCAS ORCHESTRA, διάσημη ορχήστρα ελαφριάς jazz στην Αίγυπτο) γιά να περιοριστώ μόνο στους συνεργάτες του. Και τ' ακούσματα στην Αίγυπτο ήσαν κοσμοπολίτικα. (3) Αν θυμάμαι καλά, στο Κεντρικόν έπαιξαν ο Fefe κι ο άλλος Ιταλός (δε θυμάμαι τ' όνομά του).

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Μα δε νομίζω πως διαφωνούμε και τόσο. Σίγουρα είχε ακούσει κάποια πράγματα πριν φύγει έξω, δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Το Sgt. Peppers κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τον Αύγουστο του '67 (σε ελληνική εκτύπωση εννοώ - όχι ως εισαγωγής) και μπορούσες να το βρεις παντού στα δισκοπωλεία. Επίσης μέχρι και το Περιβόλι δεν υπάρχει Φαληρέας. Δεν είχε μπει ακόμη στη Λύρα, ως παραγωγός κ.λπ. Η στροφή του Δ.Σ. προς το ροκ (με μπάντα), όπως στο Μπάλλο και στο Βρώμικο Ψωμί, δεν είναι άμοιρη του Φαληρέα. Σίγουρα για το Λοΐζο έπαιξε ρόλο η καταγωγή και τα ροκ (εντ ρολ) ακούσματα που είχε από την Αίγυπτο. Μήπως θυμόμαστε το όνομα του ισπανού street musician? Μήπως ήταν κανας μετέπειτα γνωστός;

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      τεύχος 88 των Μοντέρνων Ρυθμών της 30ης Αυγούστου 1967 "τώρα και στην Ελλάδα ο καινούργιος μεγάλος δίσκος των Beatles"

      Ferris Costas
      Χαίρομαι που δεν διαφωνούμε. Πληροφιακά λοιπόν, θα προσθέσω: (1) Ο Σαββόπουλος είχε στα χέρια του τον δίσκο Sgt Peppers, από τον Απρίλη του 67. Του τον είχαν στείλει απ' το εξωτερικό. (2) Σίγουρα γιά τον Φαληρέα, αλλά να μην ξεχνάμε πως ο Τάσος ήταν "παιδί" του Γιώργου Κούνδουρου, μικρότερο αδερφό της οικογενείας, που υπήρξε και ο πρώτος εργοδότης των Σαββόπουλου - Λοϊζου - Φαραντούρη ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ (ΣΤΟΑ, 1964-1965). Ο Κούνδουρος, κι αυτός "παιδί" του μακαρίτη Γιώργου Μακρή, ήταν στο Παρίσι επίσης τα πρώτα χρόνια της χούντας. Αλλά αυτή είναι μία άλλη μεγάλη ιστορία. (3) Γιά τον Σπανιόλο, θυμάμαι πως τον ξέραμε μόνο με το μικρό, που ήτανε ίδιο μ' έναν διάσημο σήμερα κιθαρίστα που ξεχνώ, ά, όχι-ναι, λεγόταν PACO !

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Για το 1) αποκλείεται. Αποκλείεται εννοώ να το είχε κάποιος στην Ελλάδα πριν από την 1η Ιουνίου του '67, γιατί τότε κυκλοφόρησε. Από τη wiki... >>On 26 May 1967, Sgt. Pepper was given a rushed release in the UK, where it was originally scheduled for 1 June. The US release followed on 2 June.<<

      Διαγραφή
    2. Ferris Costas
      Η μνήμη κάποτε παίζει περίεργα παιχνίδια. Πάντα πίστευα πως ο Σαββόπουλος "κρύφτηκε" σπίτι μου γιά λίγες μόνο μέρες. (Ο Θέμης Πανούσης έμεινε μόνο την πρώτη βραδυά.) Φαίνεται λοιπόν πως στην πραγματικότητα έμεινε από τις 21/4/67 ως τις 28/5/67 τουλάχιστον. Δηλαδή πάνω από έναν μήνα. Κι ένα βράδυ (αυτό το θυμάμαι καλά) μπαϊλντισμένος από την κλεισούρα, έφυγε νύχτα ιεροκρυφίως και πήγε σπίτι του, να μαζέψει την αλληλογραφία του, και να δει αν η αστυνομία... του είχε αφήσει κάποιο σημείωμα. Επέστρεψε την ίδια νύχτα, κουβαλώντας τους δύο δίσκους που ανέφερα. (Εγώ είχα ήδη σπίτι μου το Bob Dylan που είχα φέρει από την Ιταλία, έναν Pete Seeger; μίαν Odetta. και το Bella Ciao.) Φαίνεται λοιπόν πως κι οι δύο ακούσαμε αυτούς τους δίσκους γιά πρώτη φορά εκείνο το βράδυ. Την άλλη μέρα, ξυπνάει και μου λέει: "Κορόϊδα πιαστήκαμε. Κανε'ις δε με ψάχνει, μ' έχουνε χεσμένο. Θα βγώ μέρα μεσημέρι και θα πάω στο Βυζάντιο. "Και σαν με είδαν νάρχομαι γουρλώσανε τα μάτια, γιατί όλο τούτο τον καιρό μ' είχαν γιά πεθαμένο..." Από τότε τον ξαναείδα 3-4 φορές ως την ημέρα της σύλληψής του, που ακολούθησε τις συλλήψεις των: Ρηνιώ Πατρονικόλα (Παπανικόλα), Θεμελή -που είχε το δισκάδικο ΚΥΚΛΟΣ κι ίσως εμπλέκεται και στην εισαγωγή των δίσκων-, και μαζί Μίκη Θεοδωράκη, Κώστα Βρεττάκου, Τώνιας Μαρκετάκη κ.λ. Ο μόνος που... δεν πιάστηκε ήταν ο Τάκης Μπενάς, γιατί... είχε αντικαταστήσει τον Σαββόπουλο στην κρυψώνα μου. Στο σπίτι μου ο Σαββόπουλος είχε προλάβει να γράψει τη "Θαλασσογραφία", μα αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Στο Παρίσι πλέον, μας τραγούδησε το "Κι όταν θα βγω απ' τη φυλακή", που έγινε "Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή" κ.λ. Ελπίζω να μη σε κούρασα.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Πάντα οι πληροφορίες σας είναι χρησιμότατες.

      Διαγραφή
  6. Aπό το fb...

    Lefteris Aerakis
    Μονο σεβασμο για τον σπουδαιο μουσικο Βασιλη Νταλλα! Και κατι ακομα, ισως ηταν η πρωτη φορα που Ελληνας μουσικος αναφερθηκε στους Ten Wheel Drive (Τι γκρουπαρα κι' αυτη με "Τη Φωναρα" Genya Ravan)!

    Yannis Fyssas
    Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει καλύτερος από τον Σαββόπουλο στο ελληνικό ροκ. Αν και αυτό ομολογώ να πω ότι το έμαθα σε πολύ μεγάλη ηλικία δηλαδή το τι χαρακτηρίζεται rock.
    Και εμένα ο Σαββόπουλος όταν ήμουν πιτσιρικάς ήταν ο Σαββόπουλος είχε δική του ταυτότητα η μουσική του και οι ενορχηστρώσεις δεν έμοιαζε με κανέναν και μου άρεσε φανταστικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή