o MILTOS MARATHON με καινούριο CD

Για τον Μίλτο Χαλκίδη και τους Marathon ή και Miltos Marathon υπάρχει ολόκληρο κείμενο στο δισκορυχείον, εκεί όπου εξηγούμε πολλά και διάφορα – και άρα δεν υπάρχει λόγος να σκαλίσουμε, τώρα, το παρελθόν. Όποιος θέλει, λοιπόν, να μάθει τι εστί Miltos Marathon ας πάει εδώ… https://diskoryxeion.blogspot.com/2015/10/marathon.html.

“2 Match” [Private 2017/18] είναι ο τίτλος του πιο πρόσφατου CD τού… σκληρού ροκ τραγουδοποιού από τη Λάρισα, ένα άλμπουμ που σε κάθε περίπτωση αποτελεί την πρέπουσα συνέχεια στην εκτεταμένη, αλλά υπόγεια, δισκογραφία του καλλιτέχνη (και το λέω, παρά το γεγονός πως τα περισσότερα από τα κομμάτια δεν είναι καινούρια, αφού είχαν κυκλοφορήσει, για πρώτη φορά, σε άλλες εκτελέσεις, στο CD-R “Too Much Trouble for Nothing” στα τέλη των 90s).

Όλα τα βασικά χαρακτηριστικά τής περίπτωσης ‘Miltos Marathon’ υπάρχουν εδώ. Οι καλές ροκ συνθέσεις, οι σωστές αναφορές (ο Zappa πάντα ανάμεσα σε άλλους και άλλα), τα επίσης καλά παιξίματα (κιθάρες, φωνή, μπάσο, πλήκτρα, κρουστά όλα ο Χαλκίδης, ενώ υπάρχουν ακόμη ντραμς και δύο τραγουδίστριες, που κάνουν φωνητικά), η στοιχειώδης παραγωγή, που δίνει (όλως περιέργως) κι άλλα bonus στο ακρόαμα και φυσικά το τραγούδισμα του Χαλκίδη στην αγγλική, με τη βαριά… ελληνική προφορά, που εν τω μεταξύ εγώ πάντα θα την μετράω σαν στυλ. 

Εκείνο που θα πω (ή και θα ξαναπώ) είναι πως όλα όσα θα μπορούσε να καταλογιστούν ως μειονεκτήματα για την περίπτωση του λαρισαίου τραγουδοποιού στην πράξη λειτουργούν υπέρ του. Συνομολογούν την ιδιότυπη περίπτωση τού Χαλκίδη, που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και πάντα ιδίοις εξόδοις προσθέτει τα σιντάκια του, το ένα πάνω στο άλλο, δημιουργώντας δεδομένο. Στην Αμερική τέτοιες φιγούρες, σαν τον Miltos Marathon, που ηχογραφούσαν στα seventies ξεχασμένες από θεούς και δαίμονες, συγγενείς και φίλους, rock, hard-rock και άλλα τινά, χτίζοντας αυτή τη μεγάλη παράδοση, την αυτοκρατορία των privates, σήμερα τις θεωρούν cult και κάποιοι (συλλέκτες ή άλλοι) πίνουν νερό στο όνομά τους. Αν δεν συμβαίνει το ίδιο στην Ελλάδα με τον Χαλκίδη, ή και με κάποιους άλλους ακόμη, είναι επειδή είμαστε μικρή χώρα, χωρίς αυθεντικά εμπεδωμένη ροκ παράδοση, και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Υπάρχουν, θέλω να πω, άπειρες προκαταλήψεις, που δεν μας αφήνουν να δούμε τα πράγματα ως έχουν, ως αυτό που είναι. Ακόμη κι εκείνο το «λίγο», που μπορεί να έχει όμως στυλ και προσωπικότητα. Τέλος πάντων, εγώ τραγούδια σαν το “Marathon” ή το “Turn off the lights” τα θεωρώ αυθεντικά… underground δείγματα του ελληνικού ροκ (για να χρησιμοποιήσω κι εγώ λανθασμένα τον όρο underground, όπως τον χρησιμοποιούν πολλοί στην Ελλάδα, για να περιγράψουν ότι απλώς… απλώνεται υπογείως) και πως τους αξίζουν πολύ περισσότερες… υπόγειες ακροάσεις.

Για λίγους λοιπόν… που καταλαβαίνουν περισσότερα.

Επαφή: www.miltosmarathon.com