FEF (ΦΕΥ) μουσική και εικαστικά

FEF, δηλαδή ΦΕΥ, είναι το παρωνύμιο του μουσικού, εικαστικού και ό,τι άλλο Αριστομένη Θεοδωρόπουλου και “Here”, δηλαδή «Εδώ», ο τίτλος ενός ηχητικού και οπτικού project του, που κυκλοφορεί τώρα σε περιποιημένο βινύλιο από τις εταιρείες Β-Other Side Records και Mr Vinylios. Ο φάκελος, πέραν του βινυλίου, περιλαμβάνει και ένα 16σέλιδο έγχρωμο LP-sized booklet, στο οποίο καταγράφονται στίχοι (σε ελληνικά και αγγλικά), εικονίζονται επτά ζωγραφιές (που αντιστοιχούν στα επτά tracks του LP), ενώ αποτυπώνεται κι ένα επεξηγηματικό κείμενο του Νίκου Ι. Μπασκόζου σε σχέση με το project. Επίσης το “Here / Εδώ” κυκλοφορεί και σε 50 αριθμημένα κουτιά, στα οποία εσωκλείονται, εκτός του βινυλίου και του booklet, έξτρα ζωγραφιά, κασέτα με επιπλέον ηχογραφήσεις, CD με τα tracks του βινυλίου και κονκάρδα.

Σε συνέντευξη του Θεοδωρόπουλου στον M. Hulot, στο lifo.gr (16/10/2018) διαβάζουμε:

«Το ΦΕΥ είναι η δουλειά την οποία ετοίμαζα τα τελευταία τρία χρόνια και ίσως όλη μου τη ζωή, εφτά πίνακες ζωγραφικής και εφτά μουσικά κομμάτια τα οποία είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Δεν είναι ούτε σάουντρακ στα έργα κι ούτε τα κομμάτια εικονογράφηση της μουσικής. Έχω δουλέψει τα κομμάτια όπως θα δούλευα με μπογιές και τους πίνακες τους έχω δουλέψει όπως θα έφτιαχνα μουσική, αντίστοιχα. Είναι φτιαγμένοι από λάδι με ακρυλικά και διάφορες δικές μου αλχημείες υλικών. Από βιομηχανικά και φυσικά υλικά, δημιουργώντας έτσι ένα αντιθετικό, αλλά οργανικό αποτέλεσμα».

Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει αυτά που λέει πιο πάνω ο συνθέτης-εικαστικός Θεοδωρόπουλος, αλλά ένα ζήτημα παραμένει… Το γεγονός, δηλαδή, πως είναι δύσκολο να συνδυάσεις, εσύ ως ακροατής, μουσικές και ζωγραφιές, βγάζοντας ένα κοινό συμπέρασμα – κάτι δηλαδή, που να αφορά το όλον και όχι το ένα ή το άλλο. Ίσως σε μια ζωντανή παρουσίαση τού “Here / Εδώ”, με ταυτόχρονη προβολή τού οπτικού υλικού, να ήταν εφικτή αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ ήχου και εικόνας, αλλά στο σπίτι σου, στον καναπέ σου, δεν είναι εύκολο να συμβεί κάτι τέτοιο. Απαιτούνται πολύ ειδικές συνθήκες, που δεν είναι εύκολο να τις πραγματώσεις.

Γυρνώντας πίσω στο χρόνο θυμήθηκα κάτι βλέποντας, κατ’ αρχάς, το project τού ΦΕΥ. Το άλμπουμ των Γερμανών Faust “So Far” [Polydor, 1972], που μαζί με το βινύλιο περιλάμβανε, σ’ εκείνη την πρώτη έκδοσή του, εννέα ζωγραφιές, που αντιστοιχούσαν στα εννέα τραγούδια τού long play. Φυσικά, στην ιστορία του δίσκου υπάρχουν κι άλλες-πολλές, πάμπολλες, εκδόσεις, που περιέχουν και εικαστικό υλικό – και αυτό, από τη μεριά του ΦΕΥ τώρα, να αναπαραχθεί δηλαδή μια παλαιά πρακτική (που μπορεί να του βγήκε αυθόρμητα του ανθρώπου – δεν λέω πως αντέγραψε τους Faust… αν είναι δυνατόν), μόνο στα θετικά μπορεί να καταχωριστεί, επειδή κάθε τι που το αγγίζουμε με τα χέρια μας –για εμάς, τέλος πάντων, που μεγαλώσαμε με το χειροπιαστό των βινυλιακών εκδόσεων– έχει μια ξεχωριστή σημασία. (Ελπίζω, δε, το ίδιο να συμβαίνει, σε όποιο βαθμό μπορεί να συμβαίνει, και με τους νεότερους ακροατές). Πέραν όμως αυτού, εγώ, εδώ, ΔΕΝ θα πω κάτι για το εικαστικό υλικό τού ΦΕΥ, ούτε για την όποια, ενδεχόμενη, σύνδεσή του με τη μουσική (αν αντιλαμβάνομαι κάποια σύνδεση κ.λπ.). Θα μιλήσω αυστηρώς και μόνο για ’κείνο που ακούω. 

Για αρχή να πούμε πως ο ΦΕΥ ενοργανώνει και παρουσιάζει όλο το ηχητικό υλικό τού άλμπουμ, δίχως να καταφεύγει σε έξτρα βοήθειες (παρ’ εκτός μιας γυναικείας φωνής στο φερώνυμο track). Έχει, με άλλα λόγια, τον πλήρη έλεγχο εκείνου που ακούμε, γράφοντας, μουσικές, στίχους, τραγουδώντας και παίζοντας όλα τα όργανα.

Το πρώτο κομμάτι είναι το «Ένα στόμα που καταβροχθίζει / Ένα στόμα που αποβάλλει». Κάπως σκοτεινό και τελετουργικό στη… μισή σύλληψή του, αλλάζει ως άκουσμα μετά τη μέση, αλλά όχι ως διάθεση, εμφανίζοντας κάποιες «έντεχνες» ή και folk (πες τες λαϊκές ή ρεμπέτικες) αποχρώσεις, πάντα εμποτισμένες με μιαν αίσθηση πένθους.

Το «Έξω» ξεκινά κι αυτό στο ίδιο αδιαπέραστο και πνιγηρό mood, πάντα κοντά σ’ ένα… επιτάφιο κλίμα εννοώ, με τις κιθάρες (α λα Sonic Youth) σε οξεία φάση (μελωδικές, αλλά ιεροτελεστικές) και με τη φωνή να επιβεβαιώνει το… κενό («Άδεια πόλη / Έξω σκόνη / Σιωπηλά και απρόσμενα φεύγουν όλοι / Εγώ – εδώ / Έξω / Εδώ – εγώ / Εδώ / Έξω»), πριν την κατάληξη μ’ ένα sample από τραγούδι της Βέμπο.

Στο «Τώρα» υπάρχει η εισαγωγή, που είναι κάπως υποτονική, αν και αρκούντως υπαινικτική, αλλά υπάρχει και η δυναμική… επιστροφή, μετά το 1:50, εκεί όπου κάποιες δέσμες ελληνικού post-rock σπέρνουν έναν ηλεκτρικό πανικό.

Η πλευρά θα κλείσει με το «12:17», που διαρκεί, όμως, λίγο πάνω από τέσσερα λεπτά. Το συγκεκριμένο track δεν έχει στίχους, αλλά παίζει ποικιλοτρόπως με τη μελωδία από το τραγούδι ο «Καϊξής» του Απόστολου Χατζηχρήστου (το οποίο ακούγεται και ως sample).

«Το τελευταίο σχολείο», που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά, μοιάζει με… νεο-ρεμπέτικο, που ενοργανώνεται με κυρίαρχες τις σφοδρές κιθάρες. Οι στίχοι, αν και σημερινοί, είναι γραμμένοι με τον τρόπο του Μάρκου (ας πούμε στο «Αντιλαλούν οι φυλακές»), με το όλον άκουσμα να παραπέμπει σε πιο… εκτροχιασμένους Εν Πλω. Ενδιαφέρον το θέμα, οπωσδήποτε, για το οποίον ο ΦΕΥ γράφει πως είναι εμπνευσμένο από τον ιρανό ταμπουρα-τζή Seyed Khalil Alinezhad (1958-2001).

Το «Εδώ» ανοίγει με samples από παιδικά τραγούδια και στίχους του πέρση ποιητή Τζελαλεντίν Ρουμί. Οι στίχοι τού ΦΕΥ μπορεί να απαγγέλλονται από την Ξανθή Γεωργακοπούλου Ντάβου (Blondie.G.D.), αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Υπάρχει πάντα η υποβολή και η ίδια η υπαρξιακή αγωνία, που ταλανίζει το λόγο και προετοιμάζει το μέλος.

Το “Here / Εδώ” θα ολοκληρωθεί με το «Ένας θεριστής / Ένας προδότης», που έχει μια Velvet-ική αύρα, οπωσδήποτε, και που ακούγεται κάπως σαν ρέκβιεμ. Όπως σαν ρέκβιεμ ακούγεται ολάκερο το άλμπουμ. Ένας θρήνος για την ουτοπία, που μπλέχτηκε στα δίχτυα του πάνω κόσμου και μετατράπηκε σε κόλαση…

Επαφή: www.b-otherside.gr