ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΝΤΖΟΣ παράξενο τσίρκο

Ένα ενδιαφέρον «έντεχνο» άλμπουμ έχουμε εδώ, που μειονεκτεί θα έλεγα στις ενορχηστρώσεις – οι οποίες είναι κάπως αναμενόμενες ή και χωρίς το «κάπως». (Αρχίσαμε μάλλον απότομα… αλλά δε θα τελειώσουμε έτσι).

Θέλω να πω πως ο Ανδρουλιδάκης μάλλον χάνει εδώ την ευκαιρία να κάνει τη διαφορά, παρότι η πρώτη ύλη του είναι πολύ καλή. Κι εννοώ τους στίχους τού Δημήτρη Λέντζου κατ’ αρχάς, αλλά και τις μελωδίες τού ιδίου περαιτέρω.

Δεν βοηθά επίσης η ερμηνευτική πολυδιάσπαση. Γιατί να υπάρχουν, δηλαδή, τρεις άντρες τραγουδιστές (Γιάννης Κότσιρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Απόστολος Ρίζος) και δύο γυναίκες (Ρίτα Αντωνοπούλου, Σοφία Παπάζογλου); Το τραγούδι που λέει ο Κότσιρας π.χ. δεν θα μπορούσε να το πει ο Ρίζος; Οπωσδήποτε. Αλλά και με τις γυναικείες φωνές ισχύει το ανάλογο. Το να λέει, εννοώ, η Παπάζογλου τα πιο λαϊκότροπα κομμάτια και η Αντωνοπούλου τις… ροκ μπαλάντες δεν βοηθάει, ούτε αυτό, προς το στόχο – που θα πρέπει να είναι η αισθητική πύκνωση του ηχογραφήματος.

Το έχουμε σημειώσει δεκάδες φορές και θα το λέμε συνεχώς. Οι τραγουδοποιοί δεν πρέπει να σκέφτονται πολλές και διαφορετικές φωνές, όταν γράφουν τα τραγούδια τους. Δεν βοηθάει αυτό προς την κατεύθυνση της ενότητας ενός δίσκου. Μία πρέπει να έχουν κατά νουν – και ίσως μία δεύτερη, που θα αναλάβει ένα ιδιαίτερο, ίσως, τραγούδι, κάτι που να απαιτεί οπωσδήποτε το κάτι «άλλο».

Το «Παράξενο Τσίρκο» περιλαμβάνει διάφορα ωραία τραγούδια, όπως είναι το φερώνυμο και εισαγωγικό, που λέει ο Κότσιρας, τα δύο τραγούδια της Παπάζογλου («Στις μάγισσες», «Με μαχαίρι και με κρίνο»), το «Τατού» με τον Ρίζο, το «Ρεσάλτο» που λέει ο ίδιος ο Ανδρουλιδάκης κ.λπ.

Ο Ανδρουλιδάκης, δηλαδή, ως συνθέτης δεν είναι τυχαίος. Ξέρει να γράφει καλά τραγούδια, και ξέρει πώς να εισπράξει απ’ αυτά όλες εκείνες τις δονήσεις, που μπορούν να κρατήσουν τη δημιουργία του σε μιαν ισορροπία με όσα αγαπάει και που του παραδόθηκαν (το τραγούδι του Ξαρχάκου, από τη δεκαετία του ’70 ή του Μικρούτσικου φερ’ ειπείν). Απλώς, θα πρέπει να πάρει κάποιες αποφάσεις, σε σχέση με το… ντύσιμό τους (ροκ, λαϊκότροπα, μπαλάντες, φολκ… τι;), αλλά και με τις φωνές. (Εγώ, πάντως, που τον ακούω και ως τραγουδιστή τον βρίσκω «μια χαρά», και άρα ακόμη περισσότερο αυτόνομο και αυτοδύναμο – και ας το εκμεταλλευτεί κι αυτό, δεν θα χάσει).

Άφησα, για το τέλος, το θέμα του στίχου. Ο Λέντζος είναι μάλλον, σήμερα, ο κορυφαίος στιχουργός του «έντεχνου». Εδώ, μάλιστα, τον βρίσκω ωραιότερο και ωριμότερο από ποτέ. Σχεδόν μεγαλοπρεπή. Θα πω κάτι, που μπορεί ν’ ακουστεί… κάπως, αλλά… κίνδυνος δεν υπάρχει. Το κενό που άφησε (και) από το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι (όχι μόνο από το παλαιότερο) ο Μάνος Ελευθερίου εξαφανίζεται με τέτοια προσφορά και ποιότητα στιχουργικού λόγου.

Επαφή: www.metronomos.gr