EIVIND AUSTAD NEW ORLEANS TRIO, SVERRE GJØRVAD καινούρια τζαζ άλμπουμ από την Νορβηγία

EIVIND AUSTAD NEW ORLEANS TRIO: That Feeling [Losen, 2020]
Ο νορβηγός πιανίστας Eivind Austad μάς έχει απασχολήσει ξανά στο δισκορυχείον, καθώς πέρυσι είχαμε αναφερθεί στο άλμπουμ με το τρίο του “Northbound” [Losen, 2019]. Φυσικά η ιστορία του είναι αρκετά πιο πλατιά, καθώς ο Austad εμφανίζεται και ηχογραφεί περί την 20ετία τώρα, κινούμενος, χοντρικά, στο πλαίσιο της σύγχρονης contemporary jazz. Το πιο νέο άλμπουμ του, το “That Feeling”, που γίνεται πραγματικότητα με την βοήθεια δύο εξαιρετικών και αναγνωρισμένων μουσικών, του  μπασίστα James Singleton και του ντράμερ Johnny Vidachovic (που συναποτελούν το New Orleans Trio) είναι ηχογραφημένο τον Φεβρουάριο του 2018 στην Νέα Ορλεάνη, και φυσικά ανταποκρίνεται πλήρως σ’ εκείνο το αίσθημα, το τόσο χαρακτηριστικό τού jazz ήχου της Crescent City.

Με ρεπερτόριο μισό-μισό, originals δηλαδή (τέσσερα τον αριθμόν) και versions (επίσης τέσσερις τον αριθμόν), οι New Orleans Trio του Eivind Austad δημιουργούν ένα απλό, όσο και ευφρόσυνο άλμπουμ, που καθορίζεται, θα λέγαμε, από κάποια κλασικά tracks, σαν το “Something” του George Harrison ή το “Turnaround” του Ornette Coleman, «παίζοντας» με το blues φυσικά (το εισαγωγικό “724 blues” και το “Basin street blues” του Spencer Williams, από το ρεπερτόριο του Louis Armstrong), το piano-rolling (άψογο το κλείσιμο με το πρωτότυπο “That feeling”), την soulful μπαλάντα, όπως και με άλλα τινά χαρακτηριστικά της νεο-ορλεανικής «μυθολογίας», όπως είναι –μακριά από εμάς– οι πασίγνωστες σε όλους κηδείες της (ακούγεται ο χριστιανικός ύμνος “What a friend we have in Jesus” του Charles C. Converse).
Το “That Feeling” ρέει όμορφα λοιπόν, ευχάριστα, απολαυστικά. Χωρίς να είναι κάτι εντυπωσιακό και πρωτόφαντο, διαθέτει εντός του την πείρα τριών εξαιρετικών μουσικών, με την ταυτόχρονη ανάπλαση ενός κλίματος, που δεν απέχει και πολύ από το να το χαρακτηρίσουμε «μαγικό».

SVERRE GJØRVAD: Elegy of Skies [Losen, 2020]
Ανατρέχοντας στο κείμενο, εδώ στο blog, για το προηγούμενο άλμπουμ τού Sverre Gjørvad, το “Voi River” [Losen Records, 2019], βλέπω πως γράφαμε για ένα... ωραίο, διαφορετικό έως και συναρπαστικό κατά τόπους άλμπουμ, προϊόν μιας εταιρείας που μας έχει συνηθίσει στις εκπλήξεις.
Και να που οι εκπλήξεις συνεχίζονται, και όχι μόνον από τον κατάλογο της Losen (κάτι, γενικώς, αναμενόμενο), μα και ειδικότερα από τον ντράμερ Gjørvad, ο οποίος και με το “Elegy of Skies”, το πιο πρόσφατο CD του, δείχνει πως είναι ένας συνθέτης-μουσικός με κάποιο αισθητικό όραμα εμπρός του – το οποίον και επιχειρεί να υλοποιήσει με την αρωγή μερικών ακόμη πολύ καλών μουσικών. Τα ονόματά τους: Herborg Rundberg πιάνο, pump organ, ντραμ, Kristian Svalestad Olstad κιθάρες, ντραμ, Dag Okstad μπάσο, ντραμ και Joakim Milder τενόρο σαξόφωνο (σ’ ένα track). Ας πούμε πάντως από την αρχή, μπαίνοντας στο προκείμενο, πως παρά το γεγονός ότι τα τέσσερα βασικά μέλη του γκρουπ παίζουν ντραμ το “Elegy of Skies” δεν είναι ένα «έντονο», ένα «ρυθμικό» άλμπουμ. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Ράθυμο, ήσυχο, λυρικό, σκανδιναυικό, nordic, και τα συναφή – αυτές είναι μερικές βασικές ιδιότητες που ισχύουν.
Επίσης είναι υποβλητικό, με εμπνευσμένα χαμηλά περάσματα, όπως εκείνα της εισαγωγής του “The amorphic balloon” για παράδειγμα (που φέρνουν κάπως στη μνήμη τους Mogwai), μα και με συνθέσεις όπως η φερώνυμη (“Elegy of skies”) και η “Rain”, πους συνδυάζουν βορειοευρωπαϊκή contemporary jazz αισθητική, με στοιχεία… ατμοσφαιρικού rock.
Φυσικά η jazz, ως αναφορά, είναι κυρίαρχη στο άλμπουμ, και tracks σαν το ρομαντικό “The wife waltzes too” φερ’ ειπείν δείχνουν την βαθειά (τζαζ) παιδεία, όπως και το ταλέντο αυτών των νορβηγών μουσικών (ας υποθέσουμε πως είναι όλοι Νορβηγοί), που κινούνται διακριτικά προς διαφορετικές κατευθύνσεις, δίχως να χάνουν ποτέ τον στόχο.
Επαφή: www.losenrecords.no