BABEL TRIO, NEFELI WALKING UNDERCOVER, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΤΙΝΟΥ, ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΥΜΑ, THE BOY, VINYL SUICIDE, DIMOS VRYZAS, WINTER’S VERGE, FF.C

8+1 άλμπουμ Ελλήνων καλλιτεχνών με αξία, που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες – ποικίλες τάσεις, από «έντεχνο» μέχρι progressive «μέταλλο», συν μία hip hop έκπληξη από το παρελθόν 

NEFELI WALKING UNDERCOVER: Twelve
[Same Difference Music]
Κάτω από το όνομα Nefeli Walking Undercover «κρύβεται» η Νεφέλη Λιούτα, γνωστή μουσικός και συνθέτρια, με διάφορες δουλειές της να κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια είτε στις ψηφιακές πλατφόρμες, είτε σε φυσικές μορφές. Η “Twelve”, που είναι ηχογραφημένη το 2015 δεν είναι η τελευταία της –καθότι υπάρχει και κάτι ελαφρώς νεότερο, όπως βλέπουμε στο bandcamp της, που κυκλοφόρησε επίσης αυτόν τον καιρό–, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μια δουλειά τυπωμένη σε δίσκο βινυλίου, για την οποία θα γράψουμε τώρα τα σχετικά.

Το άλμπουμ είναι ορχηστρικό κατ’ αρχάς, με κάποια φωνητικά πού και πού (άνευ τραγουδιών δηλαδή), με όλα τα όργανα (βιολί, πιάνο, κιθάρα, κρουστά) και τις φωνές να προέρχονται από την Λιούτα.
Το genre, γενικώς, είναι το ambient. Ένα καθαρό, φυσικό ambient, χωρίς ιδιαίτερους ηλεκτρονισμούς και εφφέ, με τα φυσικά όργανα να πρωταγωνιστούν στις περισσότερες των περιπτώσεων, προσφέροντας συγκεκριμένες υπηρεσίες.
Βασικά, τα κομμάτια εδώ είναι δώδεκα, και κάθε ένα από αυτά έχει ως τίτλο του έναν από τους δώδεκα μήνες του έτους, με μιαν «επεξήγηση» δίπλα, ενίοτε ή πάντα(;) προγραμματική. Για παράδειγμα το track 1 είναι το “September / Lock something in the water then float”, το track 10 είναι το “June / School’s out” κ.ο.κ.
Το άκουσμα έχει την «ομορφιά» ενός επεξεργασμένου ambient, μιαν ομορφιά κάπως «άγρια» βεβαίως, όχι εκείνη την σχεδόν «ανάλατη», που γειτνιάζει με το new age, διαθέτει στοιχεία avant, όπως και ethnic (κυρίως eastern), διατηρώντας αν θέλετε σ’ ένα μεγάλο μήκος του μιαν αίσθηση ζεν. Μιαν αίσθηση τού δημιουργικώς νοσταλγείν και τού πνευματικώς ακμάζειν. Το βιολί βεβαίως προσφέρει τα μέγιστα, ως όργανο, σ’ αυτήν την «ετήσια» περιδιάβαση και περιπλάνηση, με τα κρουστά πρωτίστως να προσδίδουν στο “Twelve” όλες εκείνες τις «πινελιές» που είναι απαραίτητες, ώστε να γίνουν εμφανέστερες, ανάμεσα σε άλλα, και οι εναλλαγές των εποχών.
Το ότι ο «χρόνος» για την Λιούτα ξεκινάει από το Φθινόπωρο (Σεπτέμβριος) και τελειώνει το Καλοκαίρι (Αύγουστος), βαδίζει δηλαδή κατά το εκκλησιαστικόν έτος (Αρχή της Ινδίκτου), μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί σ’ έναν υπερτονισμό τής πνευματικότητας τής μουσικής της, που δεν είναι ούτε άσκοπος ούτε άστοχος.
Επαφή: www.samedifferencerecords.bandcamp.com/music

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΤΙΝΟΥ: Επιθυμία
[Μετρονόμος]
Η τραγουδίστρια Κατερίνα Ντίνου δεν είναι καινούρια, καθώς ηχογραφεί από το πρώτο μισό των 00s. Πριν λίγο καιρό η Ντίνου κυκλοφόρησε το πιο νέο CD της, που αποκαλείται «Επιθυμία», ένα άλμπουμ που ανήκει, οπωσδήποτε, στο χώρο τού έντεχνου-λαϊκού.
Η Ντίνου διαθέτει αρκετά καλή φωνή, αν και το ηχόχρωμά της δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, ώστε να  μπορείς να το διακρίνεις εύκολα, ανάμεσα σε άλλα – όμως έτσι συμβαίνει συχνά με τους τραγουδιστές και τις τραγουδίστριες, εδώ και πολλά χρόνια, και δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός. Εξηγήσεις υπάρχουν φυσικά, αλλά δεν είναι της ώρας.
Με ιδιαίτερο ταλέντο στο ποπ ρεπερτόριο, μα και στο «έντεχνο», και στο λαϊκό, η Ντίνου είναι μια τραγουδίστρια με φωνή «μπαλαντέρ», που θα μπορούσε να ακουστεί και, γιατί όχι, να διαπρέψει παντού στην εποχή μας.
Εδώ, στην «Επιθυμία», μάς δείχνει το ταλέντο της στο έντεχνο-λαϊκό τραγούδι, με στόχευση την κάπως πιο ποπ διάστασή του, την «πλεσέικη» (Μίμης Πλέσσας) ας πούμε. Δηλαδή, δεν έχουμε περίπτωση τραγουδιών Σωκράτη Μάλαμα, Θ. Παπακωνσταντίνου και τα ανάλογα, δεν έχουμε λαϊκό «της πίστας», ούτε κι εκείνο των ρεμπετάδικων. Είναι αυτό το «ντεμί», ποιοτικό λαϊκό, το οποίο σε κάθε περίπτωση «πάει» στη φωνή της – πόσο μάλλον όταν, η Ντίνου, καλείται να υποστηρίξει πολύ καλά τραγούδια, όπως είναι αυτά που της γράφει ο Βαγγέλης Μαχαίρας, πάνω στα λόγια του Δημήτρη Λέντζου.
Λόγια πολύ καλά λοιπόν, μελωδίες με hook, και με αναφορές στην ωραιότερη εποχή αυτού του τραγουδιού (τέλη ’60, αρχές ’70), με το χασάπικο «Χαριστική βολή» να «χτυπάει» τις κορυφές της σχετικής δισκογραφίας.
Βεβαίως και στα ζεϊμπέκικα («Τα αντίθετα») είναι πολύ καλή η Ντίνου, ωραία τραγούδια, που πάνε γάντι στη φωνή της, φτιαγμένα από ανθρώπους που ξέρουν τέλεια την δουλειά τους.
Για τον Δημήτρη Λέντζο δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο – υπό την έννοια ότι είναι γνωστό το επίπεδο της στιχουργικής του χρόνια τώρα. Τεράστια ευχέρεια στο γράψιμο, στίχος απλός, ουσιώδης, με βάθος, χωρίς εκζητήσεις, εντεχνολαϊκός στη βάση του, οργανωμένος και δουλεμένος στο χέρι, όπως θα λέγαμε, με την τέχνη του παλιού μάστορα.
Για τον Β. Μαχαίρα ας συμπληρώσουμε πως πρόκειται για έναν διακεκριμένο μπουζουξή (εδώ παίζει ακόμη μπαγλαμά, λαούτο, μαντολίνο, μπάσο, κρουστά, ενώ κάνει και προγραμματισμό), που έχει συνεργαστεί με δεκάδες μεγάλα ονόματα του τραγουδιού μας (ας μην αρχίσουμε την απαρίθμηση), δείχνοντας στοιχεία μεγάλης συνθετικής συνέπειας – μα ακόμη ευστροφίας, ταλέντου και δημιουργικής διάθεσης.
Και κάπως έτσι προκύπτει ένα άλμπουμ, η «Επιθυμία», τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο σωστά πλαισιωμένο σε κάθε διάστασή του, με «τίμια» τραγούδια για όλους. Και όλες.
Επαφή: www.metronomos.gr
 
Η συνέχεια εδώ... 

https://www.lifo.gr/articles/music_articles/304627/8-1-almpoym-ellinon-kallitexnon-poy-kykloforisan-toys-teleytaioys-mines-kai-aksizoyn