τι είδε η ΡΟΖΙΤΑ ΣΩΚΟΥ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, το 1966; – οι εντυπώσεις της Ελληνίδας δημοσιογράφου από μια ιστορική διοργάνωση, στην οποία είχαν προβληθεί ταινίες των Πολάνσκι, Σάουρα, Γκοντάρ, Μανουσάκη κ.ά.

Η Ροζίτα Σώκου έφυγε από τη ζωή, την προηγούμενη Τρίτη, στις 14 Δεκεμβρίου, στα 98 χρόνια της. Ακόμη και σ’ ένα αναλυτικό βιογραφικό της δεν θα ήταν εύκολο για τον οποιονδήποτε συντάκτη να προτάξει την μία ή την άλλη επαγγελματική ιδιότητά της, καθώς η Ροζίτα Σώκου είχε διακριθεί σε πολλά και διαφορετικά πεδία.
Δημοσιογράφος, συγγραφέας, θεατρική συγγραφέας και διασκευάστρια, ρεπόρτερ, μεταφράστρια, καλλιτεχνική συντάκτρια, δασκάλα σε δραματικές σχολές, σινε-κριτικός, ραδιοφωνική παραγωγός, πρώιμη τηλεοπτική περσόνα, έως και ενός είδους μάνατζερ υπήρξε, ή καλύτερα εμψυχώτρια, ας το πούμε έτσι, καλλιτεχνών σαν τον τεράστιας φήμης χορευτή-χορογράφο Ρούντολφ Νουρέγιεφ ή τον τενόρο-ηθοποιό Μάριο Φραγκούλη.
Ανάλογα με τις εποχές η Ροζίτα Σώκου διακρινόταν για το ένα ή το άλλο και πολλές φορές για δύο ή και τρεις διαφορετικές ιδιότητές της ταυτόχρονα.
Είναι γνωστό σε όλους πως η άξια αυτή γυναίκα αγαπούσε πολύ τον κινηματογράφο. Μπορεί να μην είχε σπουδάσει κινηματογράφο, αλλά είχε γνώσεις σε Καλές Τέχνες, θέατρο και λογοτεχνία, σπουδάζοντας ή μαθητεύοντας δίπλα σε αναγνωρισμένους δημιουργούς, οπότε διέθετε όλες τις προϋποθέσεις –γνωρίζοντας τις βάσεις μιας νέας τέχνης όπως ήταν ο κινηματογράφος– να περάσει και σ’ αυτόν, μέσα από τις σελίδες του σινε-ρεπορτάζ και της αντίστοιχης κριτικής.

Σ’ αυτόν τον τομέα η Ροζίτα Σώκου θα διαπρέψει για δεκαετίες, και δεν θα ήταν άκυρο αν προτάσσαμε την συγκεκριμένη ιδιότητά της –ως φαν της Έβδομης Τέχνης και κριτικός κινηματογραφικών ταινιών– έναντι όλων των υπολοίπων.
Μετά τον Πόλεμο, πολύ νέα ακόμη, κάτω από τα 25 της, η Ροζίτα Σώκου συνεργάζεται με την εβδομαδιαία κινηματογραφική και θεατρική εφημερίδα «Χόλλυγουντ» του Δημητρίου Περαντζάκη, που τυπωνόταν στο διάστημα 1945-1949, αρθρογραφώντας ακόμη και από την Αγγλία («Οι κινηματογράφοι του Λονδίνου»).
Γρήγορα περνά και σε άλλα έντυπα, αλλά το κρίσιμο σημείο, που θα της δώσει «άλλη» διέξοδο στα κινηματογραφικά, ήταν η γνωριμία της με την Ελένη Βλάχου.
Τον Ιούνιο του 1950 η Ελένη Βλάχου, η Ειρήνη Καλκάνη, η Αγλαΐα Μητροπούλου και η Ροζίτα Σώκου μαζί με τους Μιχάλη Περάνθη, Μάριο Πλωρίτη, Βίωνα Παπαμιχάλη, Γιώργο Μακρή και ορισμένους ακόμη ιδρύουν την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφων Αθηνών (ΕΚΚΑ), συστήνοντας για πρώτη φορά(;) στην Ελλάδα ένα τέτοιου τύπου σωματείο.
 
H συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/ti-eide-i-rozita-sokoy-sto-diethnes-festibal-kinimatografoy-toy-berolinoy-1966