Σε καιρούς δύσβατους για την δισκογραφία, ο Χρήστος
Νικολόπουλος δεν σταματά να δίνει σε τραγουδιστές καινούρια τραγούδια του.
Πρακτικά δεν υπάρχει χρονιά που να μην έχει κυκλοφορήσει κάποιος δίσκος, που να
περιέχει συνθέσεις του – καινούριες ή παλαιότερες. Έτσι και τώρα, έτσι κι
εφέτος, ο Χ. Νικολόπουλος προτείνει ξανά μία νέα δουλειά του, που αποκαλείται
«Κύκλος Α / Τα Απρόοπτα» [Ogdoo Music Group, 2021] και η οποία περιλαμβάνει
έντεκα νέα τραγούδια, βασισμένα σε στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη – άλλα κομμάτια
των οποίων την τελευταία δεκαετία έχουν αποδώσει ο Γιώργος Μαργαρίτης, η Σοφία
Παπάζογλου κ.ά. Δεν είναι η πρώτη φορά, δηλαδή, όπου συνεργάζονται στιχουργός
και συνθέτης.
Και σ’ αυτό το νέο άλμπουμ / CD-book, το Ogdoo Music Group
επιχειρεί να δώσει μιαν αίσθηση μεγαλοπρέπειας. Αυτή (η μεγαλοπρέπεια) αφορά
και στην εξωτερική εμφάνιση της έκδοσης (διαστάσεις μικρού βιβλίου, με hardback εξώφυλλο, συν
πολυσέλιδο έγχρωμο booklet),
μα και στην «εσωτερική», στους (πολλούς) τραγουδιστές που θα συμμετάσχουν στην
ηχογράφηση, στους μουσικούς που θα τους πλαισιώσουν, στα τεχνικά της
ηχογράφησης-παραγωγής κ.λπ.
Υπάρχει η αίσθηση στις εκδόσεις του Όγδοου πως η δισκογραφία είναι κάτι πολύ σοβαρό, όπως ήταν στα σέβεντις ας πούμε και πως, η παραγωγή, θα πρέπει να επενδύσει πάνω της, σε κάθε επίπεδο.
Βεβαίως, το πρώτο-πρώτο επίπεδο είναι εκείνο που αφορά σ’ αυτό καθ’ αυτό το πρωτογενές υλικό. Να είναι κάποιου υψηλού επιπέδου, ώστε να θυμίζει και στην ουσία την δεκαετία του ’70 ή και του ’80 (εν μέρει). Και αυτό –το δύσκολο κομμάτι– επιχειρούν να διαφυλάξουν οι παραγωγές του Ogdoo Music Group. Απ’ έξω... εμφάνιση λοιπόν, και από μέσα... καλά τραγούδια.
Έχω γράψει πολλές φορές πως, προσωπικώς, δεν είμαι φαν της συμμετοχής πολλών ερμηνευτών σ’ έναν δίσκο – το ξαναλέω και τώρα, επειδή τα έντεκα τραγούδια του «Κύκλος Α / Τα Απρόοπτα» τα αποδίδουν έντεκα διαφορετικοί ερμηνευτές (Μίλτος Πασχαλίδης, Ιουλία Καραπατάκη, Σταμάτης Κραουνάκης, Θοδωρής Κοτονιάς, Ρίτα Αντωνοπούλου, Φοίβος Δεληβοριάς, Γιάννης Κότσιρας, Ασπασία Στρατηγού, Μανώλης Λιδάκης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Ελένη Δήμου).
Η δική μου γνώμη είναι πως αυτό δεν βοηθάει στην ενότητα που πρέπει να έχει ένας δίσκος, καθώς, δι’ αυτού του τρόπου (των πολλών συμμετοχών) ο δίσκος ακούγεται κάπως σαν συλλογή, με κομμάτια από 45άρια. Σαν να μαζεύεις «επιτυχίες» ή μη από δισκάκια, με διάφορους τραγουδιστές, και να τα στοιβάζεις σ’ ένα long-play. Αυτό συνέβαινε φυσικά και στα σέβεντις, όμως εκείνες οι εκδόσεις ήταν ένα «πάρεργο» ας το πούμε έτσι της δισκογραφίας, δεν ήταν οι κυρίαρχες προτάσεις της.
Εντάξει. Τα πράγματα αλλάζουν, αλλά, όσο και να αλλάζουν, αξίζει κάποια εξ αυτών να τα διαφυλάξουμε μέσα στα χρόνια, γιατί έχουν νόημα και αξία. Πάντως ο Χ. Νικολόπουλος, γενικώς, δεν την έχει λησμονήσει εκείνη την παλιά-καλή συνήθεια, αφού πρόπερσι είχε κάνει δύο τέτοια άλμπουμ, ένα με τον Στέλιο Διονυσίου κι ένα με τον νεότερο Δημήτρη Μαρογιάννη.
Τα τραγούδια των Χρήστου Νικολόπουλου-Νίκου Αναγνωστάκη, που είναι εδώ καταγραμμένα, είναι πάντως από καλά και πάνω – και αυτό, τελικώς, έχει αξία.
Βοηθούν και οι στίχοι βεβαίως (του Ν. Αναγνωστάκη), που είναι καλοφτιαγμένοι, με απλά νοήματα, χωρίς περισπούδαστες λέξεις ή εκφράσεις, αλλά είναι και οι μελοποιήσεις, που τελικά δίνουν την αξία στα λόγια. Ο Χ. Νικολόπουλος δεν έχει ξεχάσει τον τρόπο να γράφει αληθινά ενδιαφέρουσες συνθέσεις, μετά από 60 σχεδόν χρόνια διαδρομής (με εντυπωσιακή, το δίχως άλλο, παραγωγή), και αυτό δεν είναι κάτι αυτονόητο για τους συνθέτες της γενιάς του.
Έτσι λοιπόν θα μπουν στο «παιγνίδι» της ολοκλήρωσης του δίσκου και οι τραγουδιστές, με την ορχήστρα και το τεχνικό τμήμα, για να υλοποιηθεί τελικώς το όραμα των πρώτων δημιουργών.
Όλα, λοιπόν, λειτουργούν πολύ καλά, εδώ, και προς όλα τα επίπεδα.
Οι ενορχηστρώσεις του Φώτη Σιώτα είναι ενδιαφέρουσες δίνοντας στα τραγούδια, μαζί, λαϊκά και «έντεχνα» χαρακτηριστικά (μα ακόμη jazz, swing κ.λπ.), με μια ομάδα έντεκα μουσικών, που έχει στην κεφαλή της τον Χρήστο Νικολόπουλο σε μπουζούκι και τζουρά, να κάνει άψογα την δουλειά της (οι Dasho Kurti, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, Φώτης Σιώτας, Βαγγέλης Στεφανόπουλος ανάμεσα).
Τραγούδια που ξεχωρίσαμε υπάρχουν φυσικά στο «Κύκλος Α / Τα Απρόοπτα». Στην πρώτη γραμμή θα τοποθετούσαμε τα «Συλλαβίζω κύμα κύμα» (Θοδωρής Κοτονιάς), «Κρυφά μες στη καβάτζα» (Φοίβος Δεληβοριάς), «Χίλια δυο μυστικά» (Ασπασία Στρατηγού) και «Τα όνειρα που σεργιανάς» (Μανώλης Λιδάκης), δίχως κανένα από τα υπόλοιπα tracks να είναι τυχαίο ή αδιάφορο. Διαφυλάττεται, έτσι, ένα «άλφα» επίπεδο, ενώ υπάρχει, βεβαίως, και η κορυφή (τα κομμάτια, που αναφέραμε πιο πριν).
Επαφή: www.ogdoomusicgroup.gr
Υπάρχει η αίσθηση στις εκδόσεις του Όγδοου πως η δισκογραφία είναι κάτι πολύ σοβαρό, όπως ήταν στα σέβεντις ας πούμε και πως, η παραγωγή, θα πρέπει να επενδύσει πάνω της, σε κάθε επίπεδο.
Βεβαίως, το πρώτο-πρώτο επίπεδο είναι εκείνο που αφορά σ’ αυτό καθ’ αυτό το πρωτογενές υλικό. Να είναι κάποιου υψηλού επιπέδου, ώστε να θυμίζει και στην ουσία την δεκαετία του ’70 ή και του ’80 (εν μέρει). Και αυτό –το δύσκολο κομμάτι– επιχειρούν να διαφυλάξουν οι παραγωγές του Ogdoo Music Group. Απ’ έξω... εμφάνιση λοιπόν, και από μέσα... καλά τραγούδια.
Έχω γράψει πολλές φορές πως, προσωπικώς, δεν είμαι φαν της συμμετοχής πολλών ερμηνευτών σ’ έναν δίσκο – το ξαναλέω και τώρα, επειδή τα έντεκα τραγούδια του «Κύκλος Α / Τα Απρόοπτα» τα αποδίδουν έντεκα διαφορετικοί ερμηνευτές (Μίλτος Πασχαλίδης, Ιουλία Καραπατάκη, Σταμάτης Κραουνάκης, Θοδωρής Κοτονιάς, Ρίτα Αντωνοπούλου, Φοίβος Δεληβοριάς, Γιάννης Κότσιρας, Ασπασία Στρατηγού, Μανώλης Λιδάκης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Ελένη Δήμου).
Η δική μου γνώμη είναι πως αυτό δεν βοηθάει στην ενότητα που πρέπει να έχει ένας δίσκος, καθώς, δι’ αυτού του τρόπου (των πολλών συμμετοχών) ο δίσκος ακούγεται κάπως σαν συλλογή, με κομμάτια από 45άρια. Σαν να μαζεύεις «επιτυχίες» ή μη από δισκάκια, με διάφορους τραγουδιστές, και να τα στοιβάζεις σ’ ένα long-play. Αυτό συνέβαινε φυσικά και στα σέβεντις, όμως εκείνες οι εκδόσεις ήταν ένα «πάρεργο» ας το πούμε έτσι της δισκογραφίας, δεν ήταν οι κυρίαρχες προτάσεις της.
Εντάξει. Τα πράγματα αλλάζουν, αλλά, όσο και να αλλάζουν, αξίζει κάποια εξ αυτών να τα διαφυλάξουμε μέσα στα χρόνια, γιατί έχουν νόημα και αξία. Πάντως ο Χ. Νικολόπουλος, γενικώς, δεν την έχει λησμονήσει εκείνη την παλιά-καλή συνήθεια, αφού πρόπερσι είχε κάνει δύο τέτοια άλμπουμ, ένα με τον Στέλιο Διονυσίου κι ένα με τον νεότερο Δημήτρη Μαρογιάννη.
Τα τραγούδια των Χρήστου Νικολόπουλου-Νίκου Αναγνωστάκη, που είναι εδώ καταγραμμένα, είναι πάντως από καλά και πάνω – και αυτό, τελικώς, έχει αξία.
Βοηθούν και οι στίχοι βεβαίως (του Ν. Αναγνωστάκη), που είναι καλοφτιαγμένοι, με απλά νοήματα, χωρίς περισπούδαστες λέξεις ή εκφράσεις, αλλά είναι και οι μελοποιήσεις, που τελικά δίνουν την αξία στα λόγια. Ο Χ. Νικολόπουλος δεν έχει ξεχάσει τον τρόπο να γράφει αληθινά ενδιαφέρουσες συνθέσεις, μετά από 60 σχεδόν χρόνια διαδρομής (με εντυπωσιακή, το δίχως άλλο, παραγωγή), και αυτό δεν είναι κάτι αυτονόητο για τους συνθέτες της γενιάς του.
Έτσι λοιπόν θα μπουν στο «παιγνίδι» της ολοκλήρωσης του δίσκου και οι τραγουδιστές, με την ορχήστρα και το τεχνικό τμήμα, για να υλοποιηθεί τελικώς το όραμα των πρώτων δημιουργών.
Όλα, λοιπόν, λειτουργούν πολύ καλά, εδώ, και προς όλα τα επίπεδα.
Οι ενορχηστρώσεις του Φώτη Σιώτα είναι ενδιαφέρουσες δίνοντας στα τραγούδια, μαζί, λαϊκά και «έντεχνα» χαρακτηριστικά (μα ακόμη jazz, swing κ.λπ.), με μια ομάδα έντεκα μουσικών, που έχει στην κεφαλή της τον Χρήστο Νικολόπουλο σε μπουζούκι και τζουρά, να κάνει άψογα την δουλειά της (οι Dasho Kurti, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, Φώτης Σιώτας, Βαγγέλης Στεφανόπουλος ανάμεσα).
Τραγούδια που ξεχωρίσαμε υπάρχουν φυσικά στο «Κύκλος Α / Τα Απρόοπτα». Στην πρώτη γραμμή θα τοποθετούσαμε τα «Συλλαβίζω κύμα κύμα» (Θοδωρής Κοτονιάς), «Κρυφά μες στη καβάτζα» (Φοίβος Δεληβοριάς), «Χίλια δυο μυστικά» (Ασπασία Στρατηγού) και «Τα όνειρα που σεργιανάς» (Μανώλης Λιδάκης), δίχως κανένα από τα υπόλοιπα tracks να είναι τυχαίο ή αδιάφορο. Διαφυλάττεται, έτσι, ένα «άλφα» επίπεδο, ενώ υπάρχει, βεβαίως, και η κορυφή (τα κομμάτια, που αναφέραμε πιο πριν).
Επαφή: www.ogdoomusicgroup.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου