blues τραγούδια με θέμα τα ναρκωτικά, που έγραψαν ιστορία – θρυλικές ηχογραφήσεις, που εξακολουθούν να σημαίνουν πολλά σχεδόν έναν αιώνα μετά

                                                    Στη μνήμη του Charles Howard

Σε περιόδους κοινωνικών αποδιαρθρώσεων και κρίσεων το ζήτημα «ναρκωτικά» μπαίνει πάντα σε νέες βάσεις, αποκτώντας επιπρόσθετη αρνητική αίγλη, οδηγώντας ένα ακόμη μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές.
Προσφάτως διαβάσαμε στα μίντια πως στις ΗΠΑ, μέσα σ’ ένα χρόνο, καταγράφηκαν πάνω από 100.000 νεκροί, από υπερβολική δόση ναρκωτικών, κάτι που συνδέεται οπωσδήποτε (και) με τον κοινωνικό αποκλεισμό λόγω Covid-19.
«Οι θάνατοι από υπερβολική δόση αυξάνονται εδώ και περισσότερο από δύο δεκαετίες, επιταχύνθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια και, σύμφωνα με νέα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν σήμερα αυξήθηκαν σχεδόν κατά 30% τον τελευταίο χρόνο. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι οι βασικοί παράγοντες είναι η αυξανόμενη επικράτηση της θανατηφόρας φαιντανύλης στο παράνομο εμπόριο ναρκωτικών και η πανδημία Covid-19, η οποία άφησε πολλούς χρήστες ναρκωτικών κοινωνικά απομονωμένους και ανίκανους να λάβουν θεραπεία ή άλλη υποστήριξη». (efsyn.gr, 17 Nοε. 2021)
Η Τέχνη και βεβαίως το τραγούδι έχει ασχοληθεί από παλαιά με το θέμα, επιδιώκοντας την απομυθοποίησή του, προβάλλοντάς το στις ρεαλιστικές διαστάσεις του.
Μπορεί όλοι να γνωρίζουμε κάποια πράγματα, για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκαν τα ναρκωτικά μέσα από τα «χασικλίδικα» ρεμπέτικα, για παράδειγμα, αλλά πριν απ’ αυτά υπήρξαν τα αμερικάνικα blues εκείνα που επιχείρησαν να περιγράψουν τις ποικίλες διαστάσεις του ζητήματος.
Κατ’ επέκταση οφείλουμε να πούμε πως η θεματολογία, που περιστρέφεται γύρω από τα ναρκωτικά, δεν είναι «προνομιακός» χώρος μόνο για το rock ή το hip hop, καθώς ήταν το blues και η jazz εκείνα, που ασχολήθηκαν πρώτα με το ζήτημα, σε επίπεδο ηχογραφήσεων.
Εξάλλου το blues είναι βάση σχεδόν για κάθε «έντεχνη» λαϊκή μουσική στον δυτικό κόσμο. Από την jazz και το rock, μέχρι την soul, το funk και το hip hop. Χωρίς την επίδραση του blues, και τις μετατροπίες που απέκτησε αυτό μέσα στα χρόνια, για ποικίλους λόγους και αιτίες, κανένα από τα προαναφερόμενα είδη δεν θα υπήρχε – ή, τέλος πάντων, κανένα δεν θα είχε την μορφή, με την οποία το αναγνωρίζουμε σήμερα. Θα ήταν κάπως αλλιώς ή κάτι άλλο.

Reverend Blind Gary Davis 

Έτσι λοιπόν από την εποχή των «κλασικών blues», στη δεκαετία του 1920, εκατό χρόνια πριν, τα ναρκωτικά υπήρξαν «θέμα» για τη λαϊκή τραγουδοποιία, η οποία, σε πάμπολλες περιπτώσεις, κατόρθωσε να αποδώσει με θάρρος και τόλμη όλες τις διαστάσεις του, απαλείφοντας τις ψευτορομαντικές πλευρές, και περιγράφοντας με λιτή και αποδραματοποιημένη γλώσσα την «τρέλα», το παραλήρημα, την τεταμένη κατάσταση του ατόμου.
Επιπλέον τα τραγούδια, και κυρίως οι καταστάσεις που αυτά περιγράφουν, δεν μπορεί παρά να ήταν απότοκο και των κατασταλτικών νομοθεσιών της εποχής, σε σχέση με τις ουσίες – μη εξαιρούμενου και του αλκοόλ, καθώς από το 1920 έως το 1933 η Αμερική ήταν επισήμως «στεγνή», με ελάχιστο νόμιμο αλκοόλ να είναι διαθέσιμο.
Φυσικά κυκλοφορούσε πολύ παράνομο αλκοόλ (bathtub gin, moonshine κ.λπ.), που ήταν ακριβό και στο οποίο δεν είχαν όλοι πρόσβαση, ενώ την ίδια ώρα ήταν «ελεύθερα» ποικίλα drugs, στα οποία κατέφευγαν, κάπως αναγκαστικώς, οι εξαρτημένοι.
Μετά το 1937, όμως, όταν στην πράξη απαγορεύεται και η κάνναβη, μέσω του Marihuana Tax Act, η τραγουδοποιία θα προσαρμοστεί, και αυτή, σταδιακά, στα νέα δεδομένα.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/mployz-me-thema-ta-narkotika-poy-egrapsan-istoria