KAVRILA: Mor [Narshardaa Records, 2021]
Για τους «μεταλλικούς» Kavrila, από το Αμβούργο, γράψαμε προσφάτως. Ήταν τον προηγούμενο Μάρτιο, όταν αναφερθήκαμε στο “Rituals III”, ένα 4-tracks EP τους, που ακολουθούσε τα “Rituals I” (2016) και “Rituals II” (2018) και που τόνιζε την αξία αυτού του γκρουπ στον doom και sludge metal περίγυρο.
Τώρα οι Kavrila έχουν καινούρια κυκλοφορία, και μάλιστα άλμπουμ, που
τυπώνεται σε LP και CD, ενώ διατίθεται και σε digital. Ο τίτλος του είναι “Mor” και περιλαμβάνει δέκα tracks... κανονικής διάρκειας
(από 1:53 έως 4:14).
Οι Kavrila είναι εξαιρετικοί. Όλα τα κομμάτια τους είναι άψογα επεξεργασμένα και εκτελεσμένα, με παραγωγή που «φυσάει» ολοκληρωμένη από δύο Έλληνες του εξωτερικού, τους A. Filippou & M. Karanastassis (ο τελευταίος έχει επιμεληθεί και το artwork).
Κιθάρα, μπάσο, ντραμς, φωνή, καθότι τετραμελείς, οι Kavrila, ξέρουν να απλώνουν απολύτως πειστικά σκληροτράχηλα passages, που, σε συνδυασμό με την... ακατάσχετη riff-ολογία και το άψογο τραγούδισμα από τον Alex, προσδίδουν στα τραγούδια τους μια σκοτεινή μεγαλοπρέπεια.
Εκμεταλλεύονται, λοιπόν, το αψεγάδιαστο μουσικό και ερμηνευτικό κομμάτι τους, προκειμένου να απλώσουν πάνω σ’ αυτό τα λόγια –γραμμένα σχεδόν όλα από τον Alex, πλην του “Retribution” τους στίχους του οποίου έχει γράψει ο μπασίστας Daniel–, που γενικώς έχουν να κάνουν με σκληρές προσωπικές εμπειρίες και στιγμές, καθώς, και όπως διαβάζουμε στο δίκτυο, η αφορμή είναι η απώλεια της μητέρας του στιχουργού και ερμηνευτή (Αlex) και όλη η διαδικασία αντιμετώπισής της.
Φοβερά tracks υπάρχουν εδώ, όπως το “Mor” για παράδειγμα, με κάποια εξ αυτών, σαν το “Flay” να περνάνε ακόμη και τo όριo του hardcore.
Πολύ καλή περίπτωση «μεταλλικού» γκρουπ, που έχει να πει και στους φίλους του είδους, και σε άλλους.
Επαφή: www.narshardaa.com
TANGLED THOUGHTS OF LEAVING: Deaden the Fields
[Bird’s Robe Records, 2011/2021]
Τα δεκάχρονα του πρώτου δίσκου τους γιορτάζουν οι Tangled Thoughts of Leaving από το Περθ, επανακυκλοφορώντας τον σε 2LP, CD και digital.
Μπάντα, που μας έχε απασχολήσει και στο παρελθόν, μέσω του άλμπουμ της “No Tether” (2018), οι Tangled Thoughts of Leaving, δηλαδή οι Ron Pollard πιάνο, σύνθια, Ben Stacy ντραμς, Andrew McDonald κιθάρες και Luke Pollard μπάσο, samples, δημιουργούν με το ντεμπούτο τους “Deaden the Fields” όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της κατοπινής διάκρισής τους.
Κολοσσιαίο άλμπουμ το “Deaden the Fields”, καθώς περιέχει μόλις έξι μέσης και μεγάλης διάρκειας tracks, με διάρκειες που κυμαίνονται από τέσσερα λεπτά και ξεπερνούν τα δέκα επτά(!), κατορθώνει να κάνει την έκπληξη στηριζόμενο στο μόνο πολύ δυνατό προσόν, που μπορεί να κάνει την διαφορά – και που δεν είναι άλλο από τις συνθέσεις.
Ξεπερνώντας λοιπόν το προφανές, πως εδώ έχουμε να κάνουμε κατ’ αρχάς με μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών –ιδίως ο πιανίστας Ron Pollard είναι εκπληκτικός–, μένουμε στις συνθέσεις τού “Deaden the Fields”, που είναι κατ’ αρχάς ορχηστρικές και που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν ακόμη κι εκείνο το στοιχείο της έκπληξης. Και αναφερόμαστε πρωτίστως στο 11λεπτο “Deep rivers run quiet”, που θα έκανε τους Yes να ανατριχιάσουν – και όχι γιατί οι Tangled Thoughts of Leaving θυμίζουν τους Βρετανούς στον ήχο, αλλά γιατί ομνύουν κι εκείνοι στην συνθετότητα και την πολυπλοκότητα, χωρίς ποτέ να χάνουν την διαδρομή, που θα τους βγάλει από τον λαβύρινθο. Γιατί, ναι, το έχουν το λαβυρινθώδες τα κομμάτια των Αυστραλών. Και δεν είναι μόνον οι διάρκειες εκείνο που τα καθορίζει, αλλά και ο τρόπος που ενσωματώνονται οι μελωδίες στο γενικότερο πλάνο, οι ρυθμικές εναλλαγές, ο ενορχηστρωτικός συνδυασμός και το καταπληκτικό ομαδικό παίξιμο.
Η ομάδα δουλεύει σαν «ένα». Χωρίς κενά, με συνεχή οργανικά ντεμαράζ, με φανταστική δουλειά στα πλήκτρα και τις κιθάρες, και μ’ ένα ρυθμικό τμήμα ταυτοχρόνως, που «τα σπάει» σε ένταση και σε δύναμη.
Ναι, αγγίζουν τα όρια του progressive μετάλλου οι Tangled Thoughts of Leaving σ’ αυτό το ντεμπούτο τους, χωρίς φυσικά να τα ξεπερνούν ποτέ, παραμένοντας στο χώρο του math και του τσιτωμένου post-rock, με πολλές και ποικίλες αναφορές, που είναι δύσκολο να τις προσεγγίσεις για έναν και μόνο λόγο – επειδή είναι τέλεια αφομοιωμένες.
Όλο το “Deaden the Fields” κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα, αλλά από την μέση και μετά –ήτοι τα τρία τελευταία (από τα έξι) tracks– είναι απλώς εκπληκτικό!
Για τους «μεταλλικούς» Kavrila, από το Αμβούργο, γράψαμε προσφάτως. Ήταν τον προηγούμενο Μάρτιο, όταν αναφερθήκαμε στο “Rituals III”, ένα 4-tracks EP τους, που ακολουθούσε τα “Rituals I” (2016) και “Rituals II” (2018) και που τόνιζε την αξία αυτού του γκρουπ στον doom και sludge metal περίγυρο.
Οι Kavrila είναι εξαιρετικοί. Όλα τα κομμάτια τους είναι άψογα επεξεργασμένα και εκτελεσμένα, με παραγωγή που «φυσάει» ολοκληρωμένη από δύο Έλληνες του εξωτερικού, τους A. Filippou & M. Karanastassis (ο τελευταίος έχει επιμεληθεί και το artwork).
Κιθάρα, μπάσο, ντραμς, φωνή, καθότι τετραμελείς, οι Kavrila, ξέρουν να απλώνουν απολύτως πειστικά σκληροτράχηλα passages, που, σε συνδυασμό με την... ακατάσχετη riff-ολογία και το άψογο τραγούδισμα από τον Alex, προσδίδουν στα τραγούδια τους μια σκοτεινή μεγαλοπρέπεια.
Εκμεταλλεύονται, λοιπόν, το αψεγάδιαστο μουσικό και ερμηνευτικό κομμάτι τους, προκειμένου να απλώσουν πάνω σ’ αυτό τα λόγια –γραμμένα σχεδόν όλα από τον Alex, πλην του “Retribution” τους στίχους του οποίου έχει γράψει ο μπασίστας Daniel–, που γενικώς έχουν να κάνουν με σκληρές προσωπικές εμπειρίες και στιγμές, καθώς, και όπως διαβάζουμε στο δίκτυο, η αφορμή είναι η απώλεια της μητέρας του στιχουργού και ερμηνευτή (Αlex) και όλη η διαδικασία αντιμετώπισής της.
Φοβερά tracks υπάρχουν εδώ, όπως το “Mor” για παράδειγμα, με κάποια εξ αυτών, σαν το “Flay” να περνάνε ακόμη και τo όριo του hardcore.
Πολύ καλή περίπτωση «μεταλλικού» γκρουπ, που έχει να πει και στους φίλους του είδους, και σε άλλους.
Επαφή: www.narshardaa.com
Τα δεκάχρονα του πρώτου δίσκου τους γιορτάζουν οι Tangled Thoughts of Leaving από το Περθ, επανακυκλοφορώντας τον σε 2LP, CD και digital.
Μπάντα, που μας έχε απασχολήσει και στο παρελθόν, μέσω του άλμπουμ της “No Tether” (2018), οι Tangled Thoughts of Leaving, δηλαδή οι Ron Pollard πιάνο, σύνθια, Ben Stacy ντραμς, Andrew McDonald κιθάρες και Luke Pollard μπάσο, samples, δημιουργούν με το ντεμπούτο τους “Deaden the Fields” όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της κατοπινής διάκρισής τους.
Κολοσσιαίο άλμπουμ το “Deaden the Fields”, καθώς περιέχει μόλις έξι μέσης και μεγάλης διάρκειας tracks, με διάρκειες που κυμαίνονται από τέσσερα λεπτά και ξεπερνούν τα δέκα επτά(!), κατορθώνει να κάνει την έκπληξη στηριζόμενο στο μόνο πολύ δυνατό προσόν, που μπορεί να κάνει την διαφορά – και που δεν είναι άλλο από τις συνθέσεις.
Ξεπερνώντας λοιπόν το προφανές, πως εδώ έχουμε να κάνουμε κατ’ αρχάς με μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών –ιδίως ο πιανίστας Ron Pollard είναι εκπληκτικός–, μένουμε στις συνθέσεις τού “Deaden the Fields”, που είναι κατ’ αρχάς ορχηστρικές και που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν ακόμη κι εκείνο το στοιχείο της έκπληξης. Και αναφερόμαστε πρωτίστως στο 11λεπτο “Deep rivers run quiet”, που θα έκανε τους Yes να ανατριχιάσουν – και όχι γιατί οι Tangled Thoughts of Leaving θυμίζουν τους Βρετανούς στον ήχο, αλλά γιατί ομνύουν κι εκείνοι στην συνθετότητα και την πολυπλοκότητα, χωρίς ποτέ να χάνουν την διαδρομή, που θα τους βγάλει από τον λαβύρινθο. Γιατί, ναι, το έχουν το λαβυρινθώδες τα κομμάτια των Αυστραλών. Και δεν είναι μόνον οι διάρκειες εκείνο που τα καθορίζει, αλλά και ο τρόπος που ενσωματώνονται οι μελωδίες στο γενικότερο πλάνο, οι ρυθμικές εναλλαγές, ο ενορχηστρωτικός συνδυασμός και το καταπληκτικό ομαδικό παίξιμο.
Η ομάδα δουλεύει σαν «ένα». Χωρίς κενά, με συνεχή οργανικά ντεμαράζ, με φανταστική δουλειά στα πλήκτρα και τις κιθάρες, και μ’ ένα ρυθμικό τμήμα ταυτοχρόνως, που «τα σπάει» σε ένταση και σε δύναμη.
Ναι, αγγίζουν τα όρια του progressive μετάλλου οι Tangled Thoughts of Leaving σ’ αυτό το ντεμπούτο τους, χωρίς φυσικά να τα ξεπερνούν ποτέ, παραμένοντας στο χώρο του math και του τσιτωμένου post-rock, με πολλές και ποικίλες αναφορές, που είναι δύσκολο να τις προσεγγίσεις για έναν και μόνο λόγο – επειδή είναι τέλεια αφομοιωμένες.
Όλο το “Deaden the Fields” κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα, αλλά από την μέση και μετά –ήτοι τα τρία τελευταία (από τα έξι) tracks– είναι απλώς εκπληκτικό!
Επαφή: www.birdsrobe.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου