Δύο νέοι στο χώρο της ελληνικής jazz μουσικοί (και νέοι στην ηλικία
φυσικά), οι οποίοι ακούγονται πολύ τον τελευταίο καιρό, είναι ο (ακουστικός)
κιθαρίστας Dennis Pol (Διονύσης Πολυγένης) και ο κοντραμπασίστας Kimon Karoutzos (Κίμων Καρούτζος). Παρότι νέοι και οι δύο έχουν ήδη μιαν ουσιαστική διαδρομή στα
πράγματα, τόσο σε επίπεδο σπουδών, συνεργασιών και εμφανίσεων στη σκηνή, όσο και
στην δισκογραφία.
Το 2019 ο Dennis Pol είχε ηχογραφήσει το άλμπουμ “New York City” (υπάρχει review στο δισκορυχείον) , μέσα από το οποίον τιμούσε τον θρύλο Django Reinhardt, ενώ ο Καρούτζος, που έχει υπάρξει μαθητής ενός άλλου θρύλου, του κοντραμπασίστα Ron Carter, έχει εμφανισθεί δίπλα σε σημαντικούς σύγχρονους σολίστες, όπως είναι οι Cyrus Chestnut και Arturo OʼFarrill μεταξύ άλλων, έχοντας ηχογραφήσει με τους Γιώργο Κοντραφούρη, Tommaso Perazzo κ.ά.
Στο “Dig!”, που κυκλοφορεί από την αμερικάνικη εταιρεία Gut String
Records (έδρα η Νέα Υόρκη) οι Dennis Pol και Κίμων Καρούτζος βρίσκονται μαζί,
σ’ ένα σχήμα ντούο, ερμηνεύοντας κλασικό, μα και πρωτότυπο ρεπερτόριο. Βασικά,
σουινγκάροντας υπέροχα και με τον τρόπο τους.
Από τα δέκα tracks του CD τους τα οκτώ είναι versions, ενώ υπάρχουν και δύο πρωτότυπα, ένα του κιθαρίστα κι ένα του κοντραμπασίστα (και τσελίστα σε δύο κομμάτια), που εντάσσονται και αυτά αρμονικά μέσα στο γενικότερο σετ.
Οπωσδήποτε το σχήμα ντούο είναι πολύ προκλητικό για δύο νέους οργανοπαίκτες, οι οποίοι θα πρέπει να επιδείξουν μια ποικιλία «σωστών κινήσεων» – από την επιλογή του ρεπερτορίου και τις χρονικές εκτάσεις των tracks, μέχρι τα είδη των παιξιμάτων, τους καταμερισμούς σε σόλι, «συνομιλίες» κ.λπ., ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι αντάξιο και του υλικού και των προθέσεών τους.
Παρότι, λοιπόν, μπορεί να λείπει η πείρα –κάτι φυσιολογικό– από τους Dennis Pol και Κ. Καρούτζο, το τελικό αποτέλεσμα στο “Dig!” δικαιώνει αμφότερους τους μουσικούς, που δείχνουν στοιχεία, δοκιμασμένων και γιατί όχι φτασμένων βιρτουόζων, ικανών για μεγάλα ή και πολύ μεγάλα πράγματα (για ακόμη μεγαλύτερα δηλαδή).
Έξοχη η σόλο κοντραμπάσο εκτέλεση στο κλασικό σπιρίτσουαλ “Sometimes I feel like a motherless child” από τον Καρούτζο, και το ίδιο συναρπαστική η άλλη σόλο κιθαριστική εκδοχή τού επίσης κλασικού “O sole mio” από τον Dennis Pol, ενώ αέρινα κυλά, όπως της αξίζει δηλαδή, η πρωτότυπη bossa nova “Lena” (σύνθεση του D. Pol), στην μέση ακριβώς του άλμπουμ. Αναφερόμαστε σε αυτά τα τρία tracks, προκειμένου να καταδείξουμε τα αισθητικά όρια τούτων των εξαιρετικών μουσικών, σε σόλο (versions) και σε ντούο (πρωτότυπη σύνθεση), οι οποίοι, δικαιωματικά, δεν γίνεται να λάβουν κάτι λιγότερο από το «άριστα».
Σε τελευταία ανάλυση, όταν οι εγγραφές των Pol & Καρούτζου έχουν τα θερμά λόγια του «γίγαντα» Ron Carter (διατυπωμένα ευφραδώς στις liner notes) τότε καθίσταται περιττή κάθε περαιτέρω συζήτηση.
Το 2019 ο Dennis Pol είχε ηχογραφήσει το άλμπουμ “New York City” (υπάρχει review στο δισκορυχείον) , μέσα από το οποίον τιμούσε τον θρύλο Django Reinhardt, ενώ ο Καρούτζος, που έχει υπάρξει μαθητής ενός άλλου θρύλου, του κοντραμπασίστα Ron Carter, έχει εμφανισθεί δίπλα σε σημαντικούς σύγχρονους σολίστες, όπως είναι οι Cyrus Chestnut και Arturo OʼFarrill μεταξύ άλλων, έχοντας ηχογραφήσει με τους Γιώργο Κοντραφούρη, Tommaso Perazzo κ.ά.
Από τα δέκα tracks του CD τους τα οκτώ είναι versions, ενώ υπάρχουν και δύο πρωτότυπα, ένα του κιθαρίστα κι ένα του κοντραμπασίστα (και τσελίστα σε δύο κομμάτια), που εντάσσονται και αυτά αρμονικά μέσα στο γενικότερο σετ.
Οπωσδήποτε το σχήμα ντούο είναι πολύ προκλητικό για δύο νέους οργανοπαίκτες, οι οποίοι θα πρέπει να επιδείξουν μια ποικιλία «σωστών κινήσεων» – από την επιλογή του ρεπερτορίου και τις χρονικές εκτάσεις των tracks, μέχρι τα είδη των παιξιμάτων, τους καταμερισμούς σε σόλι, «συνομιλίες» κ.λπ., ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι αντάξιο και του υλικού και των προθέσεών τους.
Παρότι, λοιπόν, μπορεί να λείπει η πείρα –κάτι φυσιολογικό– από τους Dennis Pol και Κ. Καρούτζο, το τελικό αποτέλεσμα στο “Dig!” δικαιώνει αμφότερους τους μουσικούς, που δείχνουν στοιχεία, δοκιμασμένων και γιατί όχι φτασμένων βιρτουόζων, ικανών για μεγάλα ή και πολύ μεγάλα πράγματα (για ακόμη μεγαλύτερα δηλαδή).
Έξοχη η σόλο κοντραμπάσο εκτέλεση στο κλασικό σπιρίτσουαλ “Sometimes I feel like a motherless child” από τον Καρούτζο, και το ίδιο συναρπαστική η άλλη σόλο κιθαριστική εκδοχή τού επίσης κλασικού “O sole mio” από τον Dennis Pol, ενώ αέρινα κυλά, όπως της αξίζει δηλαδή, η πρωτότυπη bossa nova “Lena” (σύνθεση του D. Pol), στην μέση ακριβώς του άλμπουμ. Αναφερόμαστε σε αυτά τα τρία tracks, προκειμένου να καταδείξουμε τα αισθητικά όρια τούτων των εξαιρετικών μουσικών, σε σόλο (versions) και σε ντούο (πρωτότυπη σύνθεση), οι οποίοι, δικαιωματικά, δεν γίνεται να λάβουν κάτι λιγότερο από το «άριστα».
Σε τελευταία ανάλυση, όταν οι εγγραφές των Pol & Καρούτζου έχουν τα θερμά λόγια του «γίγαντα» Ron Carter (διατυπωμένα ευφραδώς στις liner notes) τότε καθίσταται περιττή κάθε περαιτέρω συζήτηση.
Πρώτη δημοσίευση στο
περιοδικό Yellow Box, τεύχος #09, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου