ALUNE WADE ένας Σενεγαλέζος ανακατεύει μουσικές από τον ισημερινό και πάνω

Σενεγαλέζος μουσικός (συνθέτης, μπασίστας, τραγουδιστής), με καλή πορεία στα πράγματα, την τελευταία 20ετία πάνω-κάτω, ο Alune Wade, άρχισε να γίνεται γνωστός μέσα από τα συγκροτήματα του συμπατριώτη του Ismaël Lô, χρόνια πριν ξεκινήσει, και αυτός, να καταγράφει τις προσωπικές δουλειές του (για το πέμπτο σόλο άλμπουμ του, μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, διαβάσουμε κάπου).

Το “Sultan” [enja & yellowbird records / ΑΝ Music, 2022], που είναι ηχογραφημένο σε διάφορες πόλεις του κόσμου (Παρίσι, Νέα Υόρκη, Ντακάρ, Τύνιδα) είναι ένα κλασικό ethnic άλμπουμ. Μπορείς να το πεις και ethno-beat ακόμη ή και ethno-jazz κτλ., και βεβαίως να το δεις στα sections των δισκάδικων (και) κάτω από την ταμπέλα “world”.
Υπό αυτή την έννοια, το “Sultan”, είναι ένα CD, που θυμίζει πολύ 90s. Θυμίζει μόνο, γιατί στην πράξη διαθέτει πολλά σύγχρονα στοιχεία και μείξεις, ανακατέματα, που είναι –λογικό αυτό– αρκετά προχωρημένα, σε σχέση με τα προ 30ετίας συμβαίνοντα.
Ώρες-ώρες, καθώς ακούς το “Sultan”, σου δημιουργείται η εντύπωση πως ο Alune Wade θέλει να πιάσει τον σφυγμό όλης της μουσικής από τον ισημερινό και πάνω. Και της αφρικανικής, και της ευρωπαϊκής και της αμερικάνικης.
Ας πούμε στο “Nasty sand” ακούς ένα σύγχρονο ethno-rock, με την ηλεκτρική κιθάρα του Guimba Kouyate να πετάει φωτιές, απλωμένη πάνω από ένα υπνωτικό beat, που φέρνει στη μνήμη «πειραγμένη» gnawa music.
Σ’ ένα άλλο track, το “Uthiopic”, συνδυάζονται δυτικο-αφρικανικά και ανατολικο-αφρικανικά patterns, σαν να γεφυρώνεται η τεράστια απόσταση από την Σενεγάλη μέχρι την Αιθιοπία (εδώ τα σαξόφωνα του Daniel Blake, όπως και η τρομπέτα του Josh Deutsch, πρωταγωνιστούν, με το ρυθμικό τμήμα να είναι βαθύ και κάπως funky). 

Σε άλλο track, το “L'ombre de l’âme”, ανακατεύονται jazz, με ήχους από τα Βαλκάνια (και με πρωταγωνιστή το κλαρίνο του Ismaïl Lumanovski), ενώ στο “Lullaby for sultan” και πάλι η jazz πρωταγωνιστεί, μαζί με ethiopiques (ντραμς εδώ από τον Lenny White)

Φοβερό κομμάτι είναι και το “Portrait de Maure”, που δημιουργεί ιδιόμορφες groovy καταστάσεις, με επιρροές από τις μουσικές της νοτιοδυτικής Σαχάρας.

Στο “Sultan” δεν υπάρχει σταθερή ομάδα μουσικών σε όλα τα tracks, αλλά διαφορετικοί παίκτες για κάθε σύνθεση (δηλαδή παικταράδες), με τον Alune Wade να δίνει, φυσικά, το γενικό πρόσταγμα.
Ένα πολύ καλό άλμπουμ, λοιπόν, έχουμε εδώ, με... επιστημονικό ανακάτεμα «εθνικών» μουσικών, που δεν χάνει ποτέ το στόχο.