ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 446

4/6/2022 

Εδώ κάποια λόγια από το Jazz & Τζαζ (#145, Απρ. 2005) για τον μοναδικό δίσκο του Νίκου Καπηλίδη με το όνομά του σε εξώφυλλο (τον θάνατο του οποίου μάθαμε σήμερα) – το CD “Nickos Kapilidis and The Jazz Utopia - Arothymian” από το 2005. Πρόκειται για ένα δισέλιδο, για ένα σαλόνι, στο οποία καταγράφονται εννέα άλμπουμ. 

Αν σας φαίνεται μικρό το κείμενο είναι γιατί οι σελίδες των περιοδικών έχουν συγκεκριμένο όγκο λέξεων και εδώ θα έπρεπε να χωρέσουν εννέα δίσκοι. 

Εξάλλου για τον Νίκο Καπηλίδη είχαμε γράψει πολλές φορές στο περιοδικό (ολοσέλιδη συνέντευξη θυμάμαι και άλλα διάφορα).

[με κλικ στην εικόνα διαβάζεις και τι λέει το κείμενο]

4/6/2022

Πέθανε ο ντράμερ Νίκος Καπηλίδης στα 67 του. Απώλεια και για την τζαζ στην Ελλάδα, και για το έντεχνο, το λαϊκό κ.λπ. Δεκάδες οι δίσκοι που έπαιξε, από τις αρχές του '80 και μετά. Παπάζογλου, Μάλαμας, Μικρούτσικος, Χειμερινοί Κολυμβητές, μαζί με τους τζαζ δίσκους του (με Electric Jazz Trio, Jazz Utopia, Ανδρέα Γεωργίου κ.ά.)

Στο βίντεο, που είναι από τα πιο παλαιά του σίγουρα (1983), είναι στην μπάντα του Δήμου Μούτση. Φαίνεται καθαρά στο τέλος...
https://www.youtube.com/watch?v=3B-UDZBgBMk

3/6/2022
Ένας από τους ωραιότερους δίσκους του Κώστα Χατζή, πιθανώς ο ωραιότερος, η «Αναγέννησις Αλόννησος», ήταν τόσο φανερά θεοδωρακικός, μουσικά, που με κάνει να απορώ πώς και γιατί δεν τον έκοψε η δικτατορία... Αντιλαμβάνεστε πώς το λέω...
Φοβερό τραγούδι αυτό το «Θυμάμαι μονάχα τη θάλασσα» (λόγια Ερρίκος Θαλασσινός).
https://www.youtube.com/watch?v=nypc3pXYIoU&t=1853s

3/6/2022
Καλά τα είπε ο Καραμανλής προχθές και γι’ αυτό έχει πέσει όλος ο νεο-ακροδεξιός, νεοφιλελέδικος και πολεμοχαρής-ΝΑΤΟφιλος κατιμάς της δεξιάς να τον φάει.
Η λαϊκή, ριζοσπαστική δεξιά, ό,τι πιο υγιές διαχρονικά έχει να επιδείξει η ΝΔ ως πολιτική πρόταση (δεν λέω αναγκαστικά και ως πρακτική) βρίσκεται εν βρασμώ, ο Καραμανλής έδωσε το σύνθημα και όλοι εμείς οι απ’ έξω ευχόμαστε ανακατατάξεις στο κόμμα (καλά για την κυβέρνηση δεν το συζητάμε, αφού σε λίγους μήνες θα είναι ούτως ή άλλως παρελθόν), για το κάπως καλύτερο τέλος πάντων της γενικότερης πολιτικής ζωής.
Ο Καραμανλής αποκάλεσε παράνομο τον πόλεμο του Ρώσου κι είναι σωστό, αλλά αυτό ήταν περισσότερο μια τυπική υποχρέωση. Τα ουσιαστικά είναι άλλα. Εκείνα που είπε για την Αμερική, που υποσκάπτει και συντηρεί την ένταση, και βασικά για την Ευρώπη, που δεν έχει πολιτική και που σέρνεται πίσω από τους Αμερικάνους, πυροβολώντας τα πόδια της. Δεν έχει την ειρήνη η Ευρώπη κατά νου, παρά τον πόλεμο. Έτσι, κατ’ ουσίαν, ο Καραμανλής σακάτεψε και τους μητσοτακικούς, που στέλνουν, κατόπιν έξωθεν υποδείξεων, πολεμικό υλικό στην Ουκρανία – υλικό που δεν πρόκειται να βοηθήσει στην επίτευξη ειρήνης, μα στην συνέχιση του πολέμου, με τον κίνδυνο κάποια στιγμή αυτός να εκτραπεί.
Έπιασαν δουλειά λοιπόν οι μολυβοσπρώχτες του μητσοτακισμού κι άρχισαν να γράφουν για τον τελειωμένο, που χτίζει προφίλ υποψήφιου προέδρου δημοκρατίας (θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο να υποβαθμίσουν τις όποιες εσωτερικές διεργασίες στην δεξιά), κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν την κυβερνητική θητεία του, που οδήγησε στα μνημόνια (φυσικά τα θεμέλια για την απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας της χώρας τα έσκαψε ο μητσοτακισμός την περίοδο 1990-1993, για να χτίσει την επικείμενη καταστροφή πάνω σ’ αυτά τα θεμέλια ο σημιτισμός το 1996-2004), κάποιοι άλλοι, μεταξύ αστείου και σοβαρού, είπαν ότι ο Καραμανλής βγήκε να μιλήσει, επειδή ακρίβυναν τα σουβλάκια κ.λπ.
Η ουσία είναι ότι ο όλεθρος του νεο-μητσοτακισμού είναι στα τελευταία του και πως την πιο ηχηρή φτυαριά μέχρι τώρα, ώστε να ανοίξει ο λάκκος και να θαφτεί –ας το ελπίσουμε, ως χώρα, πως θα συμβεί τελικά, και πως δεν θα έχουμε βρυκολακιάσματα για κάποιες δεκαετίες–, δεν την έριξε ο ανύπαρκτος Τσίπρας, αλλά ο... βούδας της Ραφήνας.

2/6/2022
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΦΑΣΗΣ - ΠΩΣ ΝΑ ΦΥΓΩ…
https://www.youtube.com/watch?v=XQMjMqWVac0

2/6/2022
Έχουν ξεφύγει οι άνθρωποι και αναφέρομαι σε ορισμένους δημοσιογράφους.
Δεν φτάνει που είναι άσχετοι με τα πολιτιστικά και τελείως ανίδεοι –γνωρίζουν φερ’ ειπείν, όσα γνωρίζει κι ένας μέσος πολίτης, ο οποίος μπορεί να είναι ταξιτζής ή χασάπης και όχι πολιτιστικός συντάκτης– έχουν αποκτήσει κι ένα θράσος, που είναι και ανεπίτρεπτο, σε κάθε περίπτωση, και εμετικό, όταν το επιδεικνύουν σαν να μην τρέχει τίποτα από την τηλεόραση.
Ακούς λοιπόν αυτήν την Λένα Αρώνη στην ΕΡΤ2 να συζητάει με τον Νταλάρα, που τον έχει απέναντί της και τον ρωτάει συνήθως βλακείες.
Η κουβέντα κάποια στιγμή πάει πολύ πίσω στο χρόνο, σε σχέση με τον Νταλάρα, οπότε η παρουσιάστρια κάνει λόγο για κάποια στοιχεία καλλιτεχνίας, που είναι εγγενή σε ορισμένους, έτσι λέει, λόγω κληρονομικότητας, περιβάλλοντος... κάτι τέτοιο εννοεί... για να συμπληρώσει:
«Ήτανε κι ο μπαμπάς. Ο υπέροχος Λουκάς. Ο υπέροχος ως μουσικός. Όχι τόσο ως μπαμπάς, αλλά αυτό το παρακάμπτουμε...».
Ο Νταλάρας δαγκώνεται... δεν ξέρει τι να πει... Λέει ένα... ντάξει... με το ζόρι βγαλμένο από το στόμα του... φανερά ενοχλημένος, και κόβει την συζήτηση, λέγοντας πως γι’ αυτά... «άλλη εκπομπή θα κάνουμε», ψευτογελώντας.
Δηλαδή βγαίνεις τώρα μπροστά στον άλλον και μιλάς για τον πατέρα του, και λες πως δεν ήταν εντάξει σαν πατέρας; Με ποιο δικαίωμα;
Ό,τι και να έχει πει κατά καιρούς, δημοσίως, ο Νταλάρας για τον πατέρα του είναι δικαίωμά του. Μπορεί δε για άλλα να έχει μετανιώσει και για άλλα όχι. Δεν ξέρω. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει. Εσύ, πάντως, δεν έχεις κανένα λόγο να προσβάλλεις τον πατέρα του και να τον χαρακτηρίζεις έτσι ή αλλιώς.
Εμείς οφείλουμε να ξέρουμε ότι ο Λουκάς Νταράλας ήταν σπουδαίος μουσικός, και φοβερός τραγουδιστής. Και να ψάξουμε να δούμε το έργο του. Τι έχει αφήσει...
Από ’κει και πέρα το πώς συμπεριφερόταν σαν οικογενειάρχης δεν θα το κάνουμε θέμα μπροστά στις κάμερες, και μπροστά στο γιο του, επειδή κάτι μπορεί να έχει αρπάξει τ’ αυτί μας από δω κι από κει.
Ντροπή.
https://www.youtube.com/watch?v=HdFDyMJnZfQ

2/6/2022
Τζόνι Ντεπ, πληροφοριακή σαβούρα, πόλεμοι των Αμερικάνων (πάντα έξω από την Αμερική), με τους ίδιους ή δια αντιπροσώπων, Χόλυγουντ, ταινίες, κυρίαρχη κουλτούρα, ισοπέδωση του underground κ.λπ.
>>Η ευχάριστη Αμερική, η ιδέα του Αμερικάνου ως αγνός, χαρούμενος και ειλικρινής που ήταν παλιά, σταματάει όταν ανεβαίνει ο Kennedy. Mετά τον Kennedy, η αυταπάτη των Αμερικάνων αναπτύσσεται συνέχεια, ότι πρόκειται για ήρωες, για πολιτικά δίκαιους, ηθικούς, που θα δώσουν το παράδειγμα στον κόσμο. Και ενώ το Βιετνάμ υπήρξε μια περίπτωση μεγάλης ξεφτίλας, καταφέρνουν με τις ταινίες και τις αυταπάτες τους να νομίζουν ότι είναι ήρωες που ταλαιπωρήθηκαν και έκαναν το καθήκον τους. Τώρα, με την πολιτιστική επίδρασή της η Αμερική μάς τα έχει ζαλίσει. Με την πληροφοριακή μόλυνση που κυριαρχεί ξέρουμε ποιος βλάχος σκότωσε την χοντρή 100 κιλών γυναίκα του σε κάποιο χωριό της Αλαμπάμα και πότε θα γίνει δικαστήριο και εκείνοι δεν ξέρουν καν αν υπάρχουμε σαν χώρα! Ένας λοιπόν τρόπος είναι να τους αγνοούμε, για να έχουμε και λίγη αξιοπρέπεια.<<
[Πάνος Κουτρουμπούσης]

1/6/2022
Kάπως έτσι...

Αλέξης Τραϊανός "Οι Μικρές Μέρες" [τραμ, Θεσσαλονίκη, 1973]

1/6/2022
Είναι προφανές πως οι Γερμανοί δεν θέλουν να στέλνουν, για κάποιον καλβινικό λόγο, απ’ ευθείας πολεμικό υλικό στους Ουκρανούς και το στέλνουν μέσω προθύμων τρίτων.
Και καλά κάτι Σλοβάκοι, Πολωνοί κ.λπ., που δεν θα δίσταζαν να δαγκώσουν ακόμη και τους χορευτές του Μπολσόι στο λαρύγγι, αλλά κι οι Έλληνες να παίζουν στο ίδιο κόλπο, και να μην τους καίγεται καρφί, όταν ξεμπροστιάζονται από τους Φρίτσηδες;
Πάντως αυτά που λένε ότι θα μας στείλουν για αντικατάσταση, εκείνων που θα δώσουμε, να μην πάνε χαμένα.

Να ξαναγυρίσουμε καμιά ταινία με Ναζί, ώστε κάπου να τα χρησιμοποιήσουμε κι εμείς...
[Ζώρας Τσάπελης θεός]

31/5/2022
Ελληνικές ταινίες μπορεί να έπαιζε η τηλεόραση και την δεκαετία του ’70, μπορεί να τις βλέπαμε κιόλας γιατί ήταν διασκεδαστικές και ευχάριστες (κάποιες τουλάχιστον), αλλά δεν υπήρχε αυτή η τρέλα που προέκυψε αργότερα με τον «παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο», την «χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου» κ.ο.κ.
Περαιτέρω και τα τραγούδια και τις μουσικές από τις ελληνικές ταινίες τα αντιμετωπίζαμε στις σωστές τους διαστάσεις – δηλαδή μέτρια πράματα, που τα έκαναν οι συνθέτες για λόγους βιοπορισμού. Απλά το ταλέντο τους προσέδιδε σε ό,τι και να έκαναν ένα άλφα επίπεδο.
Προσωπικά θεωρώ ψιλομαλακίες ακόμη και πολλά σάουντρακ του Μορικόνε και όλων των άλλων Ιταλών, για τα οποία μουρλαίνονται σήμερα διάφοροι, που μας έχουν ζαλίσει με τα groovy, τα ψευτο-ψυχεδελικά κ.λπ. Άσε ρε τώρα, που θ’ ακούσω ψυχεδέλεια από Μορικόνε και από Πλέσσα!! Αν είναι δυνατόν!!
Θες ν’ ακούσεις Μορικόνε; Τράβα άκουσε το άλμπουμ της Nuova Consonanza στην Cramps, για να δεις τι σημαίνει avant-garde και πρωτοπορία. Τα υπόλοιπα, πολλά από τα υπόλοιπα, είναι τελείως φλούδια... Καλοφτιαγμένα, αλλά φλούδια.
Ήρθαν λοιπόν οι έμποροι, οι πετσωμένοι, οι δήθεν ξέβλαχοι, κι έριξαν στα ελληνάδικα, στα τέλη 80s-αρχές 90s, οθόνες, στις οποίες προβάλλονταν αποσπάσματα από ελληνικές ταινίες, μαζί με τα σχετικά τραγούδια – κι από ’κει άρχισε να γίνεται το σώσε. Και να ανακαλύπτουν τον ελληνικό κινηματογράφο οι άσχετοι, που δεν θα κάθονταν ποτέ να δούνε μιαν «Αναπαράσταση» ή μια «Φόνισσα».
Εμείς, που μεγαλώναμε στα σέβεντις εν τω μεταξύ, είχαμε αντιληφθεί εγκαίρως πως ελληνικό σινεμά ήταν οι έρημες παραλίες, οι έρωτες πάνω στα βράχια, λίγο βυζί, λίγος κwλος, κανα μπουνίδι, κανα κυνηγητό, καμιά αρχαιοκαπηλία, μέχρι εκεί. Τέλος πάντων όσα δεν έδειχνε η τηλεόραση. Και με μουσικές ό,τι να’ναι. Κλεμμένες από Pink Floyd, μέχρι War και Santana.
Τι Πλέσσας τώρα και Δάκης και Χρονοπούλου «Του αγοριού απέναντι» και «θα πιω απόψε το φεγγάρι»... μ’ αυτά δεν ασχολιόταν κανείς. Γελάγαμε μάλλον. Τα θεωρούσαμε τελείως τηλεοπτικού γούστου. Δηλαδή αδιάφορα και ακίνδυνα.
Από σέβεντις Δάκη θυμάμαι το “Mammy Blue”, το “Gaston” βασικά, που παιζόταν παντού, ακόμη και στις ντίσκο, και λίγο πιο μετά το ντουέτο με τη Χριστιάνα, που μου είχε πάρει τα μυαλά, και που μου είχε φάει πολλά δίφραγκα στα τζουκ-μποξ.
Δυστυχώς, τότε, δεν είχα δει ακόμη αυτό...
https://www.youtube.com/watch?v=9wJJ4ZwR5_o

31/5/2022
Αποκόψαμε όλες τις διπλωματικές διεξόδους προς την Ανατολή, έχουμε γίνει περίγελος των Τούρκων, τους οποίους συγκρατούσαν σ’ ένα άλφα επίπεδο προκλήσεων μόνον οι Ρώσοι (και όχι το ΝΑΤΟ φυσικά), τα έχουμε σπάσει από Άραβες μέχρι Ζωροάστρες, η Κύπρος κινδυνεύει φανερά με διχοτόμηση, και μας έχουν απομείνει μόνον κάτι Μακρόνηδες, κάτι Σόλτσηδες και κάτι Μπαϊντενόπουλοι, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν, στις κρίσιμες ώρες, είναι να νίβουν τα χέρια τους, φορτώνοντάς μας με ακρίβεια, πείνα και χρέη.
Μέχρι και ο ΥΠΕΞ του Ιωαννίδη, ο Τετενές, είχε παραιτηθεί τον Ιούλιο του ’74, λίγο πριν από την καταστροφή...

31/5/2022
>>Ζελένσκι «καρφώνει» Μακρόν: Μου ζήτησε παραχώρηση εδαφών στη Ρωσία<<
>>«Βρείτε τα!» λέει σε Ελλάδα και Τουρκία το Βερολίνο, σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου<<
Τώρα μας λένε «βρείτε τα». Αλλά, αν δεν «τα βρούμε», τότε θα λένε και σ’ εμάς για παραχώρηση εδαφών...
Εν τω μεταξύ το χάος, που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση της ΝΔ στην εξωτερική πολιτική θα το «ζήλευε» κι η χούντα, το καλοκαίρι του ’74...

30/5/2022
Έριξα πριν από λίγο στο πικάπ ένα δίσκο του Δάκη, από τους πιο υποτιμημένους του νομίζω, το «Ελάτε Μαζί μου», με τα τραγούδια του Αλέκου Χρυσοβέργη από το 1973. Να πω την πάσα αλήθεια δεν θυμόμουν ότι είχα αυτό το άλμπουμ, καθώς θα το αγόρασα κάποτε στα nineties από τα «πεντακοσάρικα» και δεν θα του έδωσα, τότε, την πρέπουσα σημασία.

Υπάρχουν αρκετά τραγούδια που είναι καλά και σ’ αυτόν τον δίσκο. Λογικό...
Για σας που σιχαθήκατε ν’ ακούτε χθες και σήμερα «Τόσα καλοκαίρια» κι «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά»...
https://www.youtube.com/watch?v=WcVg0gejE3c

30/5/2022
Όταν κάποιον τον ρωτάνε μέσα στις δεκαετίες για κάποιο γεγονός και δίνει διάφορες απαντήσεις κάθε φορά, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς, να ξέρετε πως την αλήθεια την λέει μόνο στην ανύποπτη στιγμή. Την οποίαν οφείλεις να εντοπίζεις – αν θες να είσαι σωστός. Μετά, μετράει αντιδράσεις (θετικές ή αρνητικές) και τα λέει κάπως αλλιώς...

30/5/2022
>>Ο Δάκης στο Μουσικό Κουτί της ΕΡΤ: Mια ζωή γεμάτη επιτυχίες – Η συνεργασία με τους Rolling Stones<<
>>Σε διεθνές επίπεδο έχει συνεργαστεί με τους Rolling Stones, Σαρλ Αζναβούρ, Δαλιδά, Μίλβα, Τζο Ντασέν, Σασά Ντιστέλ και Ντέμη Ρούσσο, με τον οποίο ήταν ξαδέρφια.<<
Συνεργάστηκε ο Δάκης με τους Rolling Stones; Τι λέτε ρε γίδια; Να το πούμε και στον Τζάγκερ, αν δεν το ξέρει...
Είναι γνωστό από δεκαετίες πως ο Δάκης δεν γούσταρε καθόλου τους Rolling Stones, γιατί ήταν «μπητλικός». Τόσο πολύ, ώστε όταν καλέστηκε να εμφανισθεί στην Λεωφόρο, στην αποφράδα εκείνη συναυλία των Stones, το 1967 –που τόσο μας ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια, καθώς ο κάθε τυχάρπαστος γράφει γι’ αυτήν–, εκείνος (ο Δάκης) έδωσε την παράστασή του, για να σηκωθεί να φύγει, αμέσως μετά, χωρίς να καταδεχτεί να τους δει!
Και μόνο γι’ αυτή την κίνησή του η εκτίμησή μου απέναντί του, από μεγάλη που ήταν, έγινε με μιας υπερβολική.