δέκα πρόσφατα τζαζ άλμπουμ, που ξεχωρίζουν –εκδόσεις από αμερικάνικα, βρετανικά, γερμανικά και ελληνικά labels, που φανερώνουν το υψηλό δυναμικό της σύγχρονης τζαζ

Μέσα στην γενικότερη, ορθή αντίληψη πως, και στις μέρες μας, δεν μπορεί παρά να ηχογραφείται και να κυκλοφορεί σπουδαία μουσική, η τζαζ έρχεται να καταδείξει και να παρουσιάσει τις δικές της σημαντικές προτάσεις.
Και βασικά να αποσαφηνίσει, για μιαν ακόμη φορά, πως το αισθητικό κέντρο της ναι μεν θα παραμένει μονοσήμαντα ακαθόριστο, αλλά θα είναι πάντα εμποτισμένο από την τρανή ιστορία της.
Δέκα τωρινοί τζαζ δίσκοι, στο player ή στο πλατώ, που αξίζει να συνδεθείς, με όποιον τρόπο επιθυμείς, μαζί τους...

1. PHI-PSONICS: The Cradle
[UK. Gondwana Records / AN Music, 2022]
Οι Phi-Psonics είναι μία παράξενη τζαζ μπάντα από το Λος Άντζελες, που την καθοδηγεί ο μπασίστας Seth Ford-Young, ενώ δίπλα του παρατάσσονται οι Sylvain Carton βαρύτονο σαξόφωνο, φλάουτο, άλτο φλάουτο, τενόρο σαξόφωνο, μπάσο κλαρίνο, Mitchell Yoshida ηλεκτρικό πιάνο και Josh Collazo ντραμς.
Το “The Cradle” είναι το πρώτο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε το 2020 στην Αμερική, σε LP και CD, με πέντε και έξι tracks αντιστοίχως, ενώ το 2021 κυκλοφόρησε και στην Ευρώπη σε CD (από την βρετανική Gondwana Records), με οκτώ tracks αυτή την φορά, για να ακολουθήσει εσχάτως (2022) και νέα κυκλοφορία του σε 2LP (και πάλι από την Gondwana), ξανά με οκτώ tracks.
Τόσες και τέτοιες απανωτές κυκλοφορίες για ένα τζαζ άλμπουμ δεν είναι καθημερινό φαινόμενο – άρα, να υποθέσουμε, πως, εδώ, κάτι πρέπει να συμβαίνει. Και όντως... κάτι συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει δεν είναι μικρό πράγμα…
Οι Phi-Psonics είναι ένα κουαρτέτο, που διαπερνά την jazz φυσικά, εμφανίζοντας, όμως, μία spiritual και, κυρίως, μία ψυχεδελική αύρα στις συνθέσεις του.
Οι δε επιρροές του γκρουπ σίγουρα κατευθύνονται (και) προς το folk ή και το «ψαγμένο» ροκ (κι ας μην υπάρχει εδώ ηλεκτρική κιθάρα και ηλεκτρικό μπάσο), μα ακόμη και προς κάποιες όψεις της «κλασικής μουσικής», όπως και της world music.
Μπορεί ορισμένοι να ανακαλύψουν στα κομμάτια των Phi-Psonics επιρροές από την jazz του John Coltrane και του Pharoah Sanders ή του Joe Henderson και της Alice Coltrane, όμως και οι fans του ψυχεδελικού ροκ και της περιώνυμης σκηνής της Βοστώνης θα «ακούσουν» εδώ τους Flat Earth Society(!) – και βασικά το φοβερό κομμάτι τους “Portrait in grey” (από το μοναδικό LP τους “Waleeco” του 1968), υπαινιγμοί από το οποίο φθάνουν στ’ αυτιά μας μέσω του “Like glass”, που διαρκεί πάνω από εννέα λεπτά, και που είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά tracks του “The Cradle”.
Γενικώς, το παρθενικό αυτό άλμπουμ των Phi-Psonics, που, στην πιο εκτεταμένη εκδοχή του, περιλαμβάνει οκτώ (ορχηστρικά) tracks όπως προείπαμε, είναι καταπληκτικό, με πολύ «ζεστό» ήχο, έξοχη ηχογράφηση-παραγωγή, άπιαστο haunted ηλεκτρικό πιάνο (το μόνο ηλεκτρικό όργανο) και βαριά ψυχεδελικά vibes, που θα συναρπάσουν από jazzheads μέχρι prog-fans.
Πολύ σπουδαίος δίσκος!

3. JOHN SCOFIELD: John Scofield
[GER. ECM Records / ΑΝ Μusic, 2022]
Ο σημαίνων αμερικανός κιθαρίστας της jazz John Scofield ηχογραφεί πολλά χρόνια για την ECM. Κατ’ αρχάς συμμετέχοντας σε άλμπουμ άλλων –η πιο παλαιά παρουσία του εκεί ίσως να είναι το LP “Bass Desires”, του Marc Johnson, από το 1986– και περαιτέρω εμφανιζόμενος με σχήμα τρίο. (Άκου το προηγούμενο άλμπουμ του στο γερμανικό label, το “Swallow Tapes”, με τους Steve Swallow και Bill Stewart, από το 2020).
 Έρχεται, λοιπόν, το 2022, για να κάνει, ο ιδιαίτερος αυτός μουσικός, ένα σόλο άλμπουμ στην ECM, με τίτλο απλώς το όνομά του... “John Scofield”... λες και πρόκειται για το πρώτο του!
Αλλά μπορεί και να είναι, υπό μίαν έννοια, καθώς εδώ ο αμερικανός κιθαρίστας «παίζει» για πρώτη ίσως φόρα, με τέτοια προσήλωση, με τις πρωταρχικές μουσικές αγάπες του – που δεν περιλάμβαναν, φυσικά, μόνον την jazz, μα και το blues, την country, τα παραδοσιακά folk ακούσματα, το rock ’n’ roll κ.λπ. Και όλα τούτα χρησιμοποιώντας μόνο την ηλεκτρική κιθάρα του κι ένα looper.
Τώρα, από τα δεκατρία κομμάτια που ακούγονται στο “John Scofield”, τα πέντε είναι δικά του (παλαιότερα και πιο καινούρια), ενώ τα οκτώ είναι διασκευές. Διασκευές σε συνθέσεις επωνύμων (Keith Jarrett, Buddy Holly, Hank Williams), διασκευές σε παραδοσιακά (2) και διασκευές σε στάνταρντ (3).
Όλο αυτό το υλικό είναι έτσι τοποθετημένο, δηλαδή ωραία τοποθετημένο, ώστε να αποτελεί ένα «μουσικό ταξίδι» κατά βάση, με άξονα τις μουσικές αγάπες του John Scofield, που, όπως διαπιστώνουμε όλοι, είναι πολλές και ποικίλες (και πώς να μην ήταν εξάλλου;).
Υπάρχουν tracks εδώ που είναι, πραγματικά, απίθανα, όπως η εκδοχή του για το παραδοσιακό “Danny boy”, η οποία, σ’ ένα ήσυχο πίσω επίπεδο, ινδο-φέρνει – ενώ ξεχωρίζουν ακόμη το “Not fade away” του Buddy Holly, που βγάζει κάτι από την τραχύτητα του rock ’n’ roll, και ακόμη το κλασικό prison-blues από την Νέα Ορλεάνη “Junco Partner”.
Φυσικά, το άλμπουμ ακούγεται μονορούφι, αφού ο John Scofield ξέρει, με κάθε πρωτότυπο δικό του ή με κάθε διασκευή, να κρατάει ψηλά το ενδιαφέρον τού ακροατή κι ας βρίσκεται μόνος του στο στούντιο (κάπου στην Katonah της Νέας Υόρκης, τον Αύγουστο του 2021).

4. MELINA PAXINOS QUARTET: feat. Andreas Polyzogopoulos / Time
[MachenMachenMachen! & PlazaPlasa, 2022]
Πολύ ωραίο καλαίσθητο εξώφυλλο, πολύ ωραία καλαίσθητη μουσική. Jazz μουσική, φυσικά, γιατί η Melina Paxinos είναι μια τζαζίστρια, μια jazz-woman, αν θέλετε, που ανεβαίνει συνεχώς και με προσεκτικά βήματα, τα τελευταία χρόνια. Κυρίως αυτό, που το θεωρούμε πολύ σημαντικό.
Δεν χρειάζεται να είσαι υπερφίαλος, δεν χρειάζεται να μακρηγορείς, πρέπει, και ως νέος άνθρωπος, να είσαι απλός, ουσιαστικός και σύντομος. Να έχεις κατακτήσει εκείνη την αμεσότητα, εννοούμε, των μεγάλων μαστόρων της jazz (και όχι μόνον), ώστε εντός της ανθρώπινης διάρκειας ενός απλού δίσκου βινυλίου (χοντρικά κάπου ανάμεσα στα 30 με 40 λεπτά), να έχεις κατορθώσει να συμπεριλάβεις ή και να συμπυκνώσεις όλα εκείνα που θέλεις να πεις, δίχως να παρασύρεσαι σε υπερβολές.
Οφείλεις δε να είσαι και ακριβής, και σαφής, παρουσιάζοντας ξεκάθαρες αισθητικές κατευθύνσεις από την αρχή, πάνω στις οποίες (κατευθύνσεις) θα κτίζεις κάτι νέο, προεκτείνοντάς τες στην πορεία.
Αυτά τα χαρακτηριστικά διαβλέπουμε στα τέσσερα έως ώρας CD τής Melina Paxinos, με το πιο πρόσφατο απ’ αυτά, το “Time”, να υπογραμμίζει όλα τα προηγούμενα. Το ωραίο νέο digipak, λοιπόν, της Paxinos μπορεί να διαρκεί λίγο περισσότερο από μισή ώρα, αλλά είναι πλήρες.
Είναι δε, και αυτό, χαρακτηριστικό του τρόπου που συνθέτει η Paxinos (πέντε δικά της θέματα και μια διασκευή, στο τέλος, στο «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν» του Μάρκου Βαμβακάρη), των εμπειριών και των ακουσμάτων της, και βεβαίως της επικοινωνίας της με μια ομάδα από πολύ καλούς τζαζ μουσικούς, όπως είναι οι Ανδρέας Πολυζωγόπουλος τρομπέτα, φλούγκελχορν, Γιάννης Παπαδόπουλος πιάνο, ηλεκτρικό πιάνο, Ντίνος Μάνος ακουστικό, ηλεκτρικό μπάσο και Δημήτρης Κλωνής ντραμς.
Το άλμπουμ ανοίγει με την ελαφρώς γρήγορη μπαλάντα “Time”, με την Paxinos να καταγράφει την βασική μελωδία και με τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο να ακολουθεί, στο ίδιο πλαίσιο. Μπάσο και ντραμς από την αρχή δείχνουν πως ο ρόλος τους δεν μπορεί να είναι μόνο συνοδευτικός εδώ, με το πιάνο να παίρνει λίγα μέτρα, για μια πιο προσωπική κατάδειξη. Πολύ ωραίο άνοιγμα.
Ακόμη ωραιότερο είναι όμως το “Interaction”, και βασικά λόγω της μελωδίας του – με την Paxinos να την επεκτείνει, μέσα από μια ευφάνταστη σειρά. Η σύνθεση, από την μέση και μετά αποκτά άλλα χαρακτηριστικά, περισσότερο «ελεύθερα», με το τρίο πιάνο-μπάσο-ντραμς, να ακούγεται με περισσότερη αυτοσχεδιαστική διάθεση, πριν από την τελική επαναφορά.
Στο “Moments” κυριαρχεί θα λέγαμε το πιάνο του Γ. Παπαδόπουλου (εκεί περί την μέση), κινούμενο σ’ ένα γρήγορο τέμπο, με έντονους χρωματισμούς, όμως, και για άλλη μια φορά, όλη η σύνθεση είναι πρώτης τάξεως, με το μελωδικό παίξιμο τής Paxinos, στην αρχή και το τέλος, να δημιουργεί άριστες εντυπώσεις.
Το «βαρύ» “Choices” είναι κι αυτό ένα track, στο οποίο κυριαρχεί η συνθετική και παικτική ομορφιά, με το άλτο (που δεν είναι το πρώτο σαξόφωνο της Paxinos, καθώς το σοπράνο είναι αυτό που κυριαρχεί – εξάλλου με το σοπράνο είναι φωτογραφημένη στο εξώφυλλο) να παίρνει πάνω του το “Kinesis”. Σημαντική εδώ και η συμβολή του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου, στην τρομπέτα, ο οποίος συγκροτεί με την Melina Paxinos, ένα άψογο δίδυμο, το οποίο «συνομιλεί» με δύναμη.
Στο τελευταίο track του άλμπουμ, που είναι και το πιο μεγάλο σε διάρκεια (7:22), η μελωδία του Μάρκου Βαμβακάρη, από το κλασικό «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν», γίνεται η αφορμή για μια μελωδική κατάδειξη στο τενόρο (μετά το τρίτο λεπτό), που θα διαρκέσει για άλλα τρία λεπτά, πριν από την τελική επαναφορά.
Ένα πολύ καλό άλμπουμ είναι το “Time”, που δείχνει, ξεκάθαρα, την πρόοδο σε κάθε επίπεδο της συνθέτριας και σαξοφωνίστριας Melina Paxinos.
Επαφή: https://www.facebook.com/melina.paxinos
 
H συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/deka-prosfata-tzaz-almpoym-poy-xehorizoyn