Δευτέρα 27 Ιουνίου 2022

ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ “ANIME” πολύ λίγα πράγματα

Δεν θα συμμεριστώ τις γνώμες πολλών που νομίζουν πως ο Φοίβος Δεληβοριάς με το “Anime”  [Inner Ear, 2022] έβγαλε τον δίσκο της δεκαετίας. Δεν θα συμφωνήσω μ’ εκείνους που γράφουν πως... «έχουν περάσει 10 μέρες από την κυκλοφορία του νέου δίσκου του Φοίβου Δεληβοριά, ΑΝΙΜΕ, και ακόμα δεν τον έχουμε ξεπεράσει».
Διάλεξα, έτσι, μια τυχαία φράση, που διάβασα κάπου –θα μπορούσα να διαλέξω κι άλλες–, για να πω, απλώς, πως γράφτηκαν απίστευτες υπερβολές για το συγκεκριμένο άλμπουμ, οι οποίες δεν δικαιολογούνται με κανέναν τρόπο και με τίποτα.
Πραγματικά, πριν ακούσω το “Anime”... προσευχόμουν να είναι τόσο καλό, ώστε να γράψω κι εγώ έναν έπαινο, σβήνοντας ή ανατρέποντας τέλος πάντων μιαν εικόνα που έχω δημιουργήσει σε φίλους-αναγνώστες, πως τάχα δεν γουστάρω Φοίβο Δεληβοριά, πως ξύνω τα νύχια μου για διαδικτυακούς καβγάδες με τους fans του, πως μ’ αρέσει να το παίζω έτσι ή αλλιώς, ώστε να ξεχωρίζω, ακόμη κι εκεί όπου δεν υπάρχει λόγος κ.λπ. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει, φυσικά.
Ας πληροφορήσω, λοιπόν, κάποιους πως στο παρελθόν έχω γράψει και καλά λόγια για τον Φοίβο Δεληβοριά, και πως πολύ θα ήθελα να ξαναγράψω, με αφορμή το “Anime”. Πως πολύ θα ήθελα να στοιχηθώ, εννοώ, πίσω απ’ όλους τους συναδέλφους, που έχουν ήδη γράψει ύμνους για τον δίσκο και πως δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να προσμετρηθεί και η δική μου θετική γνώμη, τελευταία, πίσω απ’ όλες τις υπόλοιπες.
Δυστυχώς, όμως, δεν θα μπορέσω να το κάνω.
Και δεν θα μπορέσω (να το κάνω), γιατί ο δίσκος παρουσιάζει τεράστια κενά και... ανεπίτρεπτες προχειρότητες.
Αν εξαιρέσεις, εννοώ, τον τρόπο παρουσίασης του άλμπουμ, από την παραγωγή και τους μουσικούς, που είναι άκρως επαγγελματική (ως απολύτως θετικό το λέω αυτό), από κει και πέρα, στα βασικά στοιχεία της τραγουδιστικής ύλης (στίχοι, μουσικές, ερμηνείες) εντοπίζονται πολύ σοβαρά προβλήματα.
Ο μόνος τρόπος για να κρίνεις το “Anime” είναι να το φανταστείς χωρίς τον ήχο του και τα παιξίματα των μουσικών. Να το φανταστείς μόνο με φωνή και με κιθάρα.
Το λέω ευθαρσώς. Οι μουσικοί, με το ταλέντο τους, καλύπτουν τις αδυναμίες της τραγουδοποιίας του Φοίβου Δεληβοριά στο “Anime”. «Παραπλανούν» δηλαδή με τον ήχο τους, δημιουργώντας μιαν «υψηλή» εικόνα, που, σε κάθε περίπτωση, δεν αντιστοιχεί σε μια το ίδιο υψηλή στιχουργική, συνθετική και ερμηνευτική πρόταση.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς μπορεί να έχει τη φήμη του δυνατού στιχοπλόκου (τη λέξη δεν την χρησιμοποιώ υποτιμητικά – δεν υπάρχει τίποτα υποτιμητικό σ’ έναν δεινό στιχοπλόκο), αλλά εδώ, στο “Anime”, το αποτέλεσμα της στιχουργικής του, της στιχοπλοκής του, είναι, γενικώς, πενιχρό.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά, πολύ συχνά, αυτά που διαβάζω και ακούω στο “Anime”, τα θεωρώ κακά, δηλαδή κάκιστα ελληνικά. Και ως διατυπώσεις, και ως νοήματα, και ως τα πάντα. Ένα παράδειγμα:
«Θα φιλήσω τ’ άκρα σου στη μέση / Ο κανόνας μου θα σ’ εξαιρέσει / Θα σε πάω ταξίδι εκεί που στέκεις καθιστή / Θα σου μάθω να μου μείνεις άγνωστη / Να ’σαι στο ακίνητο σημείο μου ρευστή / Και με μένα να μου γίνεσαι άπιστη».
Αν κάποιος μπορεί να βγάλει νόημα από αυτή την ασυνάρτητη ακολουθία θα τον παρακαλέσω πολύ να μου το πει, και να μου το εξηγήσει, στα σχόλια.
Δεν χρειάζεται να πω πως τέτοιες στροφές υπάρχουν πολλές στο “Anime”.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς υπέκυψε στον βερμπαλισμό, στην άνευ λόγου πολυλογία. Ίσως να νομίζει πως όσο πιο πολλά λέει, τόσο πιο πολύ επεξηγηματικός γίνεται. Δυστυχώς, για κείνον, αυτό δεν συμβαίνει. Όσο πιο πολύ μιλάει, τόσο πιο πολύ ταλαιπωρεί εκείνο που θέλει να πει. Και από το πολύ λέγε-λέγε, τελικώς, δεν μένει απολύτως τίποτα ή σχεδόν τίποτα.
Ψάχνει, λοιπόν, το τι θέλει να πει σε κάθε τραγούδι του, ο Φ. Δεληβοριάς, γυρνάει και ξαναγυρνάει μπρος και πίσω από τις λέξεις, προκειμένου να τις φέρει σε μια φάση εκφραστικής συμμόρφωσης, αλλά είναι τόσο άτσαλες και άτεχνες οι τελικές επιλογές του, που σε κάνουν ν’ απορείς.
Και να μην ακούσω, τώρα, για... ποιητικότητες, ελλειπτικούς λόγους και τα τοιαύτα, γιατί θα καγχάσω. Δεν υπάρχει καμία ποίηση στην στιχουργική του Φ. Δεληβοριά. Αλλά ας υπήρχε ένας στίχος απλός, μεστός, κατανοητός, όχι τραβηγμένος από τα μαλλιά, όχι δέσμιος των ψεύτικων εντυπωσιασμών και δεν θα είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα.
Είναι, λοιπόν, αναμενόμενο αυτός ο τελείως ανερμάτιστος λόγος να μην είναι εύκολα μελοποιήσιμος. Αυτό το καταλαβαίνει, το νοιώθει, και ο ίδιος ο Φ. Δεληβοριάς, καθότι όταν επιχειρεί να τραγουδήσει οι παρατονισμοί πάνε σύννεφο! Να μην αρχίσω να δίνω παραδείγματα, γιατί δεν θα τελειώσουμε άλλο. Και εκτός από τους παρατονισμούς υπάρχουν και οι... επιταχυνόμενες και... επιβραδυνόμενες εκφορές λέξεων, ώστε να γίνει κατορθωτό να χωρέσουν στα μουσικά μέτρα – να μπορέσουν με κάποιο τρόπο να... ψιλο-τραγουδηθούν.
Μα τω Θεώ, απορώ. Δεν τον είχα για τόσο βιαστικό, για τόσο ατημέλητο, από τεχνικής πλευράς, τον Φοίβο Δεληβοριά. Ήξερα, νόμιζα τέλος πάντων, πως παιδεύει τις λέξεις του, πως προσπαθεί πάντα να βρει την κατάλληλη ροή – τον τρόπο να κυλάει ο λόγος του, χωρίς προσκόμματα. Δυστυχώς, εδώ, δεν το καταφέρνει.
Ακόμη και ως τραγουδιστή-ερμηνευτή τον ακούω «λίγο» σ’ αυτόν τον δίσκο. Και ευτυχώς, εδώ που τα λέμε, που έχει κοντά του την Νεφέλη Φασούλη, που του στρώνει τη φωνή με τα φωνητικά της, προσφέροντας, όπου επεμβαίνει, καλές λύσεις.
Άλλα θέματα...
Ο Φοίβος Δεληβοριάς χρησιμοποιεί συχνά κύρια ονόματα στην στιχουργική του, τοπωνύμια κ.λπ., επιδιώκοντας να δημιουργήσει μία οικειότητα με τον ακροατή του. Αυτό, προσωπικώς, το θεωρώ... πονηρό και ύποπτο. Κάπως σαν μια ευκολία, χωρίς την απαραίτητη ουσία από πίσω. Παρά το γεγονός πως αυτή η πρακτική, εδώ, δεν συναντάται σε υπερβολικό βαθμό, εντούτοις υπάρχει και πάντα θ’ ακούγεται... κάπως (Παγκράτι, Βαρνάβα, Ciao, Αχειροποιήτου, Τσιμισκή, Ροτόντα, Βαρδή Βαρδινογιάννη κ.λπ.).
Στο τραγούδι «Κάποια παιδάκια» ο Φοίβος Δεληβοριάς δείχνει σαν να θέλει να καταπιαστεί μ’ ένα πολύ σοβαρό θέμα –δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει– με τα παιδιά με «διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή», προσπαθώντας να συγκινήσει. Το θέμα είναι ειδικό, ιδιαίτερο και δύσκολο, και το να ανακατεύονται αυτά τα παιδάκια με τα άλλα τα παιδάκια, που «γυρνάν απ’ το σχολείο και λένε ψέματα», ή με τα άλλα τα παιδάκια που «τα έχουν καταστρέψει τα παινέματα» κρίνεται ως άστοχο.
Δεν ξέρω σε ποιους αναφέρεται ο Φ. Δεληβοριάς στο τραγούδι «Ο λωτοφάγος». Στον εαυτό του (δεν το πιστεύω); Στη γενιά του; Σε κάποια άλλη γενιά; Πάντως όπου κι αν αναφέρεται η κριτική είναι και υπερβολική και άδικη. Γενικά, η κριτική σε γενιές είναι άστοχη και άδικη, με τον τρόπο που γίνεται από τους γνωστούς καλοθελητές – οι οποίοι, πάντα, αν το ψάξεις δηλαδή, είναι ανάλγητοι, πρεσβεύοντας τα χειρότερα για τις κοινωνίες.
Το πιο συμπαθητικό τραγούδι, σαν τραγούδι συνολικά, του Φοίβου Δεληβοριά, από την πρώτη πλευρά του δίσκου (αν κι εγώ ακούω το CD) είναι το «Ένα Σάββατο που μοιάζει Κυριακή». Παρότι γράψαμε πιο πάνω για την χρήση των κυρίων ονομάτων, το τραγούδι αυτό, συνολικά, το ξαναλέμε, στέκεται καλά και σαν μελωδία, ενοργάνωση, φωνές-φωνητικά κ.λπ. Είναι μια καλή προσπάθεια.
Μουσικά στέκεται καλά και το επόμενο, η «Άγρια ορχιδέα», αν και οι στίχοι κατ’ εμέ, εδώ, είναι απαράδεκτοι. Και δεν το λέω αυτό εξαιτίας της λέξης «αρχίδια», αλλά γιατί μια τέτοια λέξη θα την χρησιμοποιήσεις, αν την χρησιμοποιήσεις, με πολύ μεγάλη σύνεση και για πολύ σοβαρό λόγο. Εδώ υπάρχει τέτοια και τόση κατάχρηση, με αποτέλεσμα η λέξη να ακυρώνεται, σχεδόν να γελοιοποιείται, χάνοντας και το παραμικρό νόημά της.
Και το «Αταίριαστο» στέκεται μουσικά, ενοργανικά, αλλά το τραγούδι θα μέτραγε, συνολικά, αν είχε άλλους στίχους. Εδώ ακούς... άνδρειος, εξύπνος, πέρήφανος, πάράφρων (έτσι, με δύο τόνους), κομπάνιες κ.λπ.
Αρκετά καλά είναι και τα κουπλέ στο «Ο ποιητής και το ποίημα», αλλά το/τα ρεφρέν είναι πολύ κατώτερα. Αν το τραγούδι αυτό δεν είχε τα ρεφρέν που έχει, δηλαδή δεν είχε καθόλου ρεφρέν (δεν θα χανόταν και τίποτα εδώ που τα λέμε), θα ήταν το ωραιότερο του δίσκου.
Το τραγούδι «Ελένη Τοπαλούδη» επίσης είναι καλό γενικά, αλλά και γι’ αυτό, προσωπικώς, έχω κάποιες ενστάσεις – σοβαρές θα τις έλεγε. Το τραγούδι θα έπρεπε να έχει άλλο τίτλο. Όχι άλλο θέμα, μα άλλο τίτλο. Και μια-δυο αλλαγές στα λόγια. Και ο νοών νοείτω. Και δεν θέλω να πω περισσότερα. Όποιος καταλαβαίνει τι θέλω να πω... καταλαβαίνει. Όποιος όχι, δεν πειράζει. Συνθετικά είναι, δε, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα του CD, με δυτικές και ανατολικές (ανατολίτικες) επιρροές και ωραία φωνητικά, παιξίματα κ.λπ.
Το “Anime” έχει διάρκεια γύρω στα 50 λεπτά. Αν ήταν 10-12 λεπτά μικρότερο πιστεύω πως κάποια από τα προβλήματά του θα είχαν αποφευχθεί. Όχι όλα φυσικά.
Επαφή: www.inner-ear.gr

5 σχόλια:

  1. Σχόλια από το fb...

    Aris Karampeazis
    Ολόσωστος. Πολλά τα προβλήματα/ προχειρότητες, όντως.

    Thanos Kesanlis
    Έχει γράψει πολύ καλύτερα άλμπουμ,μακάρι με αφορμή το Anime να ακουστούν και εκείνα.

    Βασίλης Καμπούρης
    Ναι σε όλα.Επισης παρατηρώ έναν μεσσιανισμό κι εναν προφανιστη Κοέλιο της μουσικής.

    Kostas Laskos
    Ακριβώς έτσι. καμιά διάψευσης της άποψης που είχα ήδη για τον καλλιτέχνη. Κι ο στίχος ένα εύπεπτο τρεντάρισμα, ότι ακριβώς θέλει ν ακούσει ένα συγκεκριμένο (δυστυχώς πολυπληθές) κοινό που έχει δημιουργηθεί την τελευταία δεκαπενταετία. Ο ορισμός του κακογουστου δήθεν (γιατί το δήθεν μπορεί να είναι και καλόγουστο)

    Adrianos Nonis
    συμφωνω...

    Stathis Nikokavouras
    φωντα ηρθε η ωρα να τσακωθουμε..μα ειναι δυνατον να μην βγαζεις νοημα στους στιχους αυτους...
    Θα φιλήσω τ’ άκρα σου στη μέση / Ο κανόνας μου θα σ’ εξαιρέσει / Θα σε πάω ταξίδι εκεί που στέκεις καθιστή / Θα σου μάθω να μου μείνεις άγνωστη / Να ’σαι στο ακίνητο σημείο μου ρευστή / Και με μένα να μου γίνεσαι άπιστη».
    βαλε ενα τσιπουρο..τραβα το μονορουφι."βαλε αλλο ενα και κατεβασε το στην υγεια μας..βαλε και τριτο και τεταρτο στην υγεια των μουσικων αυτης της γης..
    και ακομα ενα για αυτη την γη που καταστρεφουμε..
    ξαναδιαβασε τους στιχους...τι ειπες ?δεν βλεπεις?γιατι πρωτα που εβλεπες εβγαζες νοημα ?ουτε εμεις..και τι εγινε.με τοσα τσιπουρα εγινες πουλακι..τι σημασια εχουν οι στιχοι... δεν ζει και ο τζιμακος ο πανουσης να κραξει οπως πρεπει...εκει που πρεπει

    Nick Mant
    κουλτουρα να φυγουμε που έλεγε ο Χάρυ.

    Xaris Symvoulidis
    Έχει καταθέσει και καλύτερους δίσκους ο Φοίβος Δεληβοριάς -και γενικότερα, αλλά και από το 2010 κι έπειτα, για να συμπεριλάβουμε και τη φάση στην οποία ανήκει το «Anime». Ούτε εγώ καταλαβαίνω τις απίστευτες υπερβολές που διαβάζω εδώ κι εκεί. Ή, μάλλον, τις καταλαβαίνω και γι' αυτό εξοργίζομαι. Καβαλάνε σε έναν εύκολο, επιφανειακό συναισθηματισμό, προσφέροντας κάκιστες υπηρεσίες και στον δημιουργό και σε ό,τι απέμεινε από την αξιοπιστία της μουσικής κριτικής στον εγχώριο Τύπο.

    Patritsopoulos Nikos
    οταν περιμενεις πολλα απο καποιον....της μαρινας Σιατι μου εκανε πιο φρεσκο

    Mparpa Mimis
    Συμφωνώ. Ο κύριος λόγος που ακούστηκε τόσο πολύ είναι
    1.οι στίχοι που αφορούν επίκαιρα θέματα (Τοπαλούδη- Καποια παιδακια)
    2. το ανελέητο σπαμ και οι δημόσιες σχέσεις των τελευταίων ετών που έχει κανει ο Φοιβος σε ολα τα επίπεδα και κυρίως με την ''Ταράτσα''
    Κατα τα άλλα ειναι μέτριο και σίγουρα δεν είναι στα καλύτερα του.

    Fotis Zafiropoulos
    Εμένα δεν μου άρεσε καθόλου
    το anime, βέβαια δεν συγκαταλεγομαι στους φανς του Φοίβου ούτε της συγκεκριμένης μουσικής. Απλά τον βρίσκω συμπαθητικό. Έχω πρόβλημα με τους στίχους του και την τοποθέτησή τους στις μελωδίες, αυτός ο αμμετρος, τύπου ποιητικός λόγος του με κουράζει λίγο. Και η μουσική είναι οκ αλλά μέχρι εκεί. Πουλάει σαν τρελό βέβαια το cd.... Παρεμπιπτόντως εμένα μου αρέσει το artwork.

    Nickos Ventouras
    Fotis Zafiropoulos Σιγά μη πουλάει σαν το τρελό cd το 2022. Απλά έχει κάλυψη από μεσα κλπ

    Fotis Zafiropoulos
    και όμως, οι μεγαλύτερες ηλικίες αγοράζουν ακόμη cd. Από γνωστό μου στην μουσική βιομηχανία έμαθα πως εχουν σχεδόν εξαντληθεί οι κόπιες της πρώτης κυκλοφορίας. Πήγα την προηγούμενη εβδομάδα στα public να το αγοράσω για μια φίλη και δεν το είχαν.

    Nickos Ventouras
    Μπορεί να έχουν εξαντληθεί αλλά πλέον τυπώνουν ελάχιστες. Γι' αυτό και κάτι πάλαι ποτέ χρυσοί δίσκοι και τα λοιπά τώρα αντιστοιχούν σε νούμερα της πλάκας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kwstas Agas
    κι επειδή τυγχάνει να ασχολούμαι κι εγώ με το "άθλημα", δλδ βγάζω κι εγώ τις δικές μου τις δισκογραφικές δουλειές, κάτι παρόμοιο παρατηρείται και στο "πόσα είναι τα ελάχιστα αντίτυπα του cd που δικαιούσαι να ζητήσεις να σου φτιάξει το εργοστάσιο"!! Μέχρι πριν λίγα χρόνια λοιπόν τα ελάχιστα αντίτυπα που, ως παραγωγός της δουλειάς σου, δικαιούσουν να ζητήσεις ήταν τα 500 [κι έτσι ... για κάθε δουλειά μου βρισκόμουν με 500 αντίτυπα cd τα οποία, επειδή τα διακινώ ολομόναχος ως δώρο, πραγματικά δεν ήξερα τι να τα κάνω!!]!! Πλέον όμως τα ελάχιστα αντίτυπα που δικαιούσαι να ζητήσεις απ' το εργοστάσιο cd [από τα 1-2 που απέμειναν στην Ελλάδα] είναι τα 300, κι όπως πάνε τα πράγματα το νούμερο αυτό σύντομα θα πέσει κι άλλο

    Nickos Ventouras
    Να ρωτήσω γιατί Ελλάδα και όχι ένα από τα πολλά έξω (από Ιταλία και Βουλγαρία έως Γερμανία κλπ). Πατριωτικά, επειδή συμφέρει, ή λόγω ποιότητας;

    Kwstas Agas
    ε, την ... ελληνική γλώσσα ξέρουμε καλά, με αυτήν συνεννοούμαστε για να κάνουμε τις παραγγελίες μας, χε χε .... Από το 1999 δισκογραφώ και είδα "μπροστά στα μάτια μου" δύο εργοστάσια παραγωγής cd, με μεγάλη ιστορία στο χώρο [που είχαν ξεκινήσει ως εργοστάσια βινυλίων], να κλείνουν : Fabelsound και "Ορφανός ΑΒΕΕ" [μάλιστα το διπλό cd μου "Κάραβος" εκδ. Νοέμβριος 2019 ήταν Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ που βγήκε απ' την "Ορφανός", έκτοτε το εργοστάσιο δεν υπάρχει πια ... ] ... Πλέον 1 ή δύο εργοστάσια που παράγουν cd έμειναν στην Ελλάδα, αλλά ... πόσο θα αντέξουν [μακάρι ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΗ ... αλλά δεν το βλέπω, έτσι που το cd ως αντικείμενο έπεσε σε αχρησία ...] ... Την επόμενη δισκογραφική μου δουλειά υπολογίζω να τη βγάλω - αν τη βγάλω - σε 5-6 χρόνια από τώρα!! Δεν αποκλείεται ... μέχρι τότε να μην υπάρχει εργοστάσιο cd στην Ελλάδα και η παραγγελία μου να γίνει στο εξωτερικό [και φυσικά για στοκ 200 ή 300 κόπιες, μιας και θα έχει πέσει το "πλαφόν" ... ] .....

    Kwstas Agas
    το έχω ξαναπεί τι μού αρέσει σε σένα, Φώντα: Ότι γράφεις την άποψή σου "στα ίσια" και με θάρρος!! Τώρα όμως μας αποκαλύπτεις άλλο ένα "προσόν" [το οποίο ... ακόμη και στους πλέον ανοιχτόμυαλους και μορφωμένους σπανίζει]: Δεν επηρεάζεσαι από τις "μαζικές γνώμες", είτε θετικές είτε αρνητικές! Έτσι και τώρα, για έναν δίσκο που έχει συγκεντρώσει .... κύμα μαζικού ενθουσιασμού [στο οποίο, ναι, το ομολογώ, περιλαμβάνομαι και εγώ], κρατάς με θάρρος, και με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, τη ... "μειοψηφία" σου!! Κι όλα αυτά τα γράφω παρόλο που η δική μου άποψη συμμερίζεται την ... πλειοψηφία, δλδ είμαι κι εγώ της γνώμης ότι ο Φ. Δεληβοριάς έβγαλε έναν πολύ ωραίο δίσκο, ο οποίος είναι - κατά τη γνώμη μου - ο καλύτερός του!!

    Sakis Gallo
    επιτέλους και μια αντικειμενική με ουσία κριτική

    Prodromos Giagkopoulos
    Sakis υποκειμενική είναι. Και μάλιστα με συμπεράσματα που δεν ακουμπάνε αναγκαστικά σε αντικειμενικές αλήθειες.
    Αλλά οι κριτικές πρέπει να είναι υποκειμενικές.

    Δημήτρης Θ. Νικολάου
    Δεν με συγκίνησε ποτέ, γενικώς...ο ΦΒ

    Αρης Σαπρικης
    Αρχικά συγχαρητήρια για το άρθρο σου....και για αυτό το άρθρο και για όλα τα μουσικά -και μη- άρθρα που συντάσσεις....η ειλικρινέστατη και ανεπηρέαστη κατάθεση των απόψεων σου αποτελεί όαση μέσα στον βούρκο των μαζοποιημένων, ακίνδυνων και ύποπτα στρογγυλεμένων απόψεων που κυκλοφορούν εδώ κι εκεί....!!!
    Δεν θα ήθελα να σε κουράσω με αναφορά σε συγκεκριμένους στίχους του δίσκου αλλά.... σε εκείνη τη στροφή:"....που πολέμησε μονάχος του, τους Γερμανούς....και έσφαξε".....διακρίνω ένα τσουβάλιασμα;
    Δεν έχω ιδέα, απλά το αναρωτιέμαι γιατί σε γενικές γραμμές το συμπάθησα αυτό το κομμάτι....

    Tanasis Mitakos
    Οκ...

    Μαίρη Δαλάκου
    Επιφυλάσσομαι ν' ακούσω, μου κίνησες το ενδιαφέρον, αν και προτού το κάνω, με αρκετά απ' αυτά που γράφεις - π.χ. τους στίχους που παραθέτεις, και το θέμα των παρατονισμών των λέξεων που προσωπικά βγάζω άφτρες όταν τους ακούω - ήδη συμφωνώ...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Lefteris Papadimitriou
    οπως θα το περιέγραφε με μια λέξη η νεολαία: cringe

    Nikos Markakis
    Από ένα φαν του ΦΔ. Δυστυχώς ο δίσκος εντάσσεται στην γενικότερη ένδεια, που ταλανίζει το ελληνικό τραγούδι. Πιθανώς, ο χειρότερος δίσκος του Φοίβου (μουσικά), στιχουργικά τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

    Kwstas Agas
    κι εγώ τον παρακολουθώ τον Φ.Δ., έχω στη δισκοθήκη μου όλη τη δισκογραφία του υπό μορφήν cd [πλην του ΑΝΙΜΕ που ακόμη δεν έχω αποκτήσει], τον έχω δει σε ένα σωρό παραστάσεις του [και σε κάποιες έχω περάσει πολύ ωραία] κλπ ... Όμως, αν θα έπρεπε να πω "ποιος είναι ο χειρότερος δίσκος του", θα επέλεγα μεταξύ του "Έξω" και της "Καλλιθέας"!! Για το "Έξω" το έχει παραδεχθεί κι ο ίδιος ότι "τα τραγούδια μπήκαν κάπως βιαστικά"!! Κι όσο για την "Καλλιθέα", μόλις ανακοίνωσε ότι θα βγάλει δίσκο που αναπολεί την εφηβεία μας στα 80ς τον περίμενα πώς και πώς, μιας και ως περίπου συνομήλικος του περνάω ομοίως τη "φάση της νοσταλγίας μου" και, συνεπώς, ήθελα να γνωρίσω το "πώς χειρίζεται τις αναμνήσεις του"!! Όμως το υλικό της "Καλλιθέας" με απογοήτευσε πλήρως, τόσο μουσικά [ΙΔΙΩΣ], όσο και στιχουργικά!! Όσον αφορά στο ΑΝΙΜΕ το θεωρώ πολύ καλή στιγμή του, πιστεύω ότι σε μελλοντικές αποτιμήσεις του όποιου έργου θα έχει αφήσει είναι πιθανό να το θεωρήσουν ως "τον καλύτερο δίσκο του" .....

    Nickos Ventouras
    Εγώ θα έλεγα το Έξω και το Αόρατος Άνθρωπος. Η Καλλιθέα στέκεται καλύτερα. Το Anime θα το έβαζα πίσω από αυτήν.

    Kwstas Agas
    νομίζω ότι στον "Αόρατο Άνθρωπο" ο Φ.Δ. έπιασε ... το "ταβάνι" του : όσο το επέτρεπαν οι δυνάμεις του και η εμβέλειά του έβγαλε έναν δίσκο "φιλοσοφημένο", με αναζητήσεις, με εσωστρέφεια, με "σκοτεινιά" που όμως είναι μετρημένη και ισορροπημένη κλπ κλπ .... Κάτι που δυστυχώς - πάντα κατά τη γνώμη μου - δεν το συνέχισε στην Καλλιθέα!! Το δείχνουν άλλωστε κι οι στίχοι του: "ποιος σου στέλνει μηνύματα, ποιος διαγράφει αιτήματα" / "κορίτσια που τσακωνόμαστε για τον Μορισέι" / "είχα ένα περιπτεράκι Ανδρομάχης και Δαβάκη" κλπ, ε, αυτοί είναι στίχοι που θα έγραφε κι ένας 12χρονος ....

    Nikitas Kakavas
    Αγαπώ τον Φοίβο αλλά είναι ένα άνευρο, ανεμπνευστο και flat άλμπουμ

    Tanas Atanasoff
    Νομίζω πως οι στίχοι, με εξαίρέσεις πάντα, έχουν επι πολλά χρόνια πρόβλημα στην ελληνική δισκογραφία σε γενικές γραμμές, ...και αυτό είναι ντροπή θα έλεγα...Κι ακουμπά και μεγάλα ονόματα, παλιές καραβάνες, το ζήτημα

    Nickos Ventouras
    > οι στίχοι, με εξαίρέσεις πάντα, έχουν επι πολλά χρόνια πρόβλημα στην ελληνική δισκογραφία
    Μπροστά στην αρλούμπα που πέφτει ανέκαθεν στην αγγλική και αμερικάνικη δισκογραφία, ακόμα και η Νικολακοπούλου στα πιο βαριά της είναι Μητσάκης...
    Απλά εκεί το περνάνε για άποψη - ότι οι στίχοι απλά είναι λεκτικό background, και οι ακροατές και εδώ τους ακούνε περισσότερα σαν τέτοιους

    Spyros Diastimikos
    Θα σε πάω ταξίδι εκεί που στέκεις καθιστή / Θα σου μάθω να μου μείνεις άγνωστη / Να ’σαι στο ακίνητο σημείο μου ρευστή
    Κάτσε βρε Φώντα να στο κάνω λιανά, γιατί είναι πολύ ζωντανη η εικόνα που θέλει να μας δώσει. Θα στη γράψω λοιπόν χωρίς φιοριτούρες.... Λοιπόν, η τύπισσα τον έχει καυλώσει, μα πολύ λέμε. Στιλιάρι! Της αρέσει η στάση Αμαζόνας, ετοιμάζεται να καθίσει πάνω στο τρίτο το μακρύτερο, και τη "γνωρίζει" αλύπητα καθώς ιππεύει βεντουζώνοντας τα "ρευστά της βάθη" στο πετρωμένο, ακίνητο ματζαφλάρι...
    Αν ήταν μεταλλάς βέβαια, θα μας τα έλεγε σαν τους Mentors, αλλά πού να του εξηγείς...

    Patritsopoulos Nikos
    Κι απαραιτήτως ακαταλαβιστικοι στίχοι για να πεις μια απλή φράση,να μην μας πούνε και ρηχούς

    Jannis Miliaresis
    Περισσότερα μ αρέσει να τον ακούω ή διαβάζω που μιλάει γενικώς από τα τραγούδια του ενώ δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα εκτός από μερικά όσον αφορά τους στίχους και την μελωδία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλά, είναι δυνατόν να αγνοείτε τον αψεγάδιαστο λυρισμό του Μόνο Ψέματα, την έξυπνη πικρή μπαλάντα των Παιδιών, την ποπ πληρότητα του Απόψε (κι ας είναι κλεμμένο) ... Μου προξενεί αλγηνή εντύπωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή τη στιγμή πάντως τα αγνοώ σίγουρα, γιατί έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος και δεν τα θυμάμαι.

      Διαγραφή