ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 449

22/6/2022
Διαβάζοντας το βιβλίο του Γιώργου Αλλαμανή για την Λιλιπούπολη θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει παλιά σε σχέση με τον Μάνο Χατζιδάκι και που εντάσσεται και αυτό στο κυνήγι που του έκανε η Δεξιά, όταν κοντραριζόταν μαζί της για τα θέματα του Τρίτου.
Είχαν πιάσει τον Χατζιδάκι (1980) για λαθραία εξαγωγή συναλλάγματος – ενός ποσού 1.800 δολαρίων κατ’ αρχάς, που θα μπορούσε άνετα να το είχε πάρει νόμιμα, όπως και για ένα αδήλωτο ποσό 18.000 δραχμών!
Ο ίδιος είχε ισχυριστεί πως είχε ξεχάσει τα ποσά στο πορτοφόλι του μετά από συνεχή ταξίδια, στο εξωτερικό, και κινούμενος βιαστικά επίσης, για να πάει σ’ ένα συνέδριο περί μουσικής στην Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα το δικαστήριο, πέραν της φυλάκισης, σε πρώτο βαθμό, του είχε στερήσει (πάντα σε πρώτο βαθμό) και τα πολιτικά δικαιώματα για ένα χρόνο!

Δεν ξέρω αν ψήφισε τελικά στις εκλογές του ’81 ο Χατζιδάκις, αλλά δεν το βλέπω με τίποτα να ψήφισε Δεξιά (αν ψήφισε). Κανα ΚΚΕ (εσωτερικού) θα είχε ρίξει...
Στην άλλη περίπτωση, λίγο αργότερα, «τρώει» άλλους 4 μήνες λόγω δυσφήμισης του Λεωτσάκου.
Ούτε στο Στρατό τέτοιο κυνήγι...

22/6/2022
Φίλος με πήρε τηλέφωνο τις προάλλες και μου είπε... ρε το πήρες ένα καινούριο βιβλίο για Το Βρώμικο Ψωμί του Σαββόπουλου; Γράφει και για σένα μέσα... Ε, του απάντησα, άμα γράφει και για μένα μέσα τότε να πάω να το πάρω... Και όντως δηλαδή, αφού πήγα και το αγόρασα τις επόμενες μέρες –λέμε για το βιβλίο του Χριστόφορου Κάσδαγλη, σε εκδόσεις οξ υ– και αφού το διάβασα σε χρόνο dt (το βιβλίο είναι σε σχήμα τσέπης, δηλαδή πρόκειται για βιβλιαράκι, και δεν το λέω υποτιμητικά) λέω τώρα λίγα λόγια. Όχι σαν κριτική, γιατί αν έκανα κριτική θα έγραφα κανονικό και ολοκληρωμένο κείμενο, αλλά έτσι σαν μια πρωταρχική γνώμη.
Το βιβλίο είναι γενικά μέτριο, και βασικά περιαυτολογικό. Ο Κάσδαγλης είχε δει τον Σαββόπουλο στο Κύτταρο την εποχή του Βρώμικου Ψωμιού και προσπαθεί μετά από 50 χρόνια να θυμηθεί τα τι και πώς. Δεν θυμάται και πολλά πράγματα, και γι’ αυτό αρχίζει τα τηλέφωνα, για να επιβεβαιώσει το ένα ή το άλλο. Τελικά, αφήνει πολλά κενά, εμμένοντας σε ανούσιες λεπτομέρειες (π.χ. ποιανού ήταν η τούμπα στο δίσκο, αν ήταν του Μπαχ-Σπυρόπουλου ή της φιλαρμονικής της Νέας Ιωνίας). Για να μην γράψω τώρα για όλα αυτά που λέει για τον Γκάλη, και που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το θέμα (το Βρώμικο Ψωμί). Κι όλα τα υπόλοιπα άσχετα (Πούσκας, Γουέμπλεϋ κ.λπ.).

Το βασικό μειονέκτημα του Κάσδαγλη είναι πως δεν ξέρει να ψάχνει. Κι επειδή δεν ξέρει να ψάχνει, γι’ αυτό ακριβώς και με αναφέρει! Αν ήξερε να ψάχνει δεν θα υπήρχε λόγος να με αναφέρει!

Μπορεί εγώ, ας πούμε, να έχω χειροπιαστό το τεύχος της «Επιθεώρηση Τέχνης» που γράφει για τον Σαββόπουλο, αλλά αυτό υπάρχει και στο δίκτυο. Κι έτσι μπορεί κάποιος να το χρησιμοποιήσει σαν να το έχει χειροπιαστό. Κανείς δεν θα σε ρωτήσει, αν πάρεις ένα απόσπασμα από ’κει, αν το έχεις στη βιβλιοθήκη σου ή όχι. Επίσης το κείμενο του Γιώργου Μανιάτη από την «Ελευθερία» υπάρχει στο δίκτυο, οπότε ούτε γι’ αυτό τον λόγο έπρεπε να με αναφέρει. Το ίδιο φυσικά και για το ακατάληπτο φωνητικό τμήμα του «Μπάλλου». Ούτε γι’ αυτό θα έπρεπε να με αναφέρει, αφού κι αυτό υπάρχει σε βιβλίο με στίχους του Σαββόπουλου, το οποίο ο συγγραφέας έχει (το αναφέρει στη βιβλιογραφία).
Δεν ξέρω, τελικά, γιατί με ανέφερε ο Κάσδαγλης στο βιβλίο του (για δύο «σαββοπουλικά» κείμενα που έχω γράψει στο LiFO.gr). Αν όντως ξέρει να ψάχνει (πράγμα που εγώ δεν το πιστεύω, απ’ αυτά που διάβασα) και παρ’ όλα αυτά με αναφέρει, τότε θα το έκανε για να με τιμήσει σαν γραφιά – που έχει γράψει πέντε πράματα σοβαρά-ερευνητικά για τον Σαββόπουλο και που υπάρχουν στο δίκτυο.
Αν είναι έτσι, τότε τον ευχαριστώ πολύ (και δεν το λέω ειρωνικά).

20/6/2022
Crucis από Αργεντινή, 1976. Από τα καλύτερα prog-rock άλμπουμ από κει κάτω... Πολύ Yes, Beggar's Opera, PFM κ.λπ.
Το ακούω πολλά χρόνια, σχεδόν 30, και κάποτε έκανα μεγάλο λάθος όταν έδωσα το γιαπωνέζικο CD, κρατώντας το αργεντίνικο βινύλιο. Έπρεπε να τα κρατήσω και τα δύο.
https://www.youtube.com/watch?v=Ms0vaq4rJRg

20/6/2022
Από το προφανές... η παράταση του πολέμου εξυπηρετεί μόνο τον Ρώσο (και βλάπτει όλους τους άλλους), μέχρι το νατοϊκό... μαχόμαστε για να ηττηθεί ο Ρώσος (ανεξαρτήτως συνεπειών) η απόσταση, στην πράξη, είναι μηδαμινή. Βασικά πρόκειται για το ίδιο πράγμα, αλλά με άλλα λόγια.
Οι Γάλλοι δεν είναι οι πρώτοι που το κατάλαβαν, απλώς είναι οι πρώτοι που το εξέφρασαν.

19/6/2022
Από ένα τετράχρονο παιδί
Μην περιμένεις κάποια ιδιοφυΐα
Όπως τ’ άλλα παιδιά έτσι κι εγώ
Ζήσαμε σ’ ένα κόσμο από χτισμένα τούβλα

Το όνομα του πατέρα μου ήταν μπαμπάς
Και της μάνας μου μαμά
Πώς μπορώ να πάρω την ευθύνη
Για ό,τι έχω γίνει;

Τώρα είμαι στη σημερινή μου ηλικία
Αυτό που ο κόσμος αποκαλεί το άβολο στάδιο
Γιατί θα έπρεπε να γίνουν όλα έτσι
Ώστε να μοιάζουν με τρελή απόδραση;

[ένας ύμνος του βρετανικού ψυχεδελικού ροκ, από το 1968]
https://www.youtube.com/watch?v=3helJXwGBSI

18/6/2021
Το έχει ακούσει αυτό o Nick Cave; Βασίλης Παπακωνσταντίνου «Κάθε πρωί»...
https://www.youtube.com/watch?v=KOPWiEHlXSQ

18/6/2022
ΞΑΝΑ ΞΑΝΑ ΞΑΝΑ ΞΑΝΑ ΞΑΝΑ...
Ξαναπερνάω σαββοπουλική κρίση. Θα το ξαναξεπεράσω. Σκύβω και πάλι στο κλασικό έργο του, μέχρι το ’75, το ξανακούω, ξαναπροσέχω λεπτομέρειες, ξαναψάχνω, ξανακαταγράφω και ξαναδιατυπώνω πάλι σκέψεις... κι έτσι πιθανώς να προκύψει και κανα νέο σαββοπουλικό κείμενο. Αλλά και να μην προκύψει δεν πειράζει...
Το έργο του Σαββόπουλου, έως και το «10 Χρόνια Κομμάτια», είναι τεράστιο. Και ατελείωτο. Και συνεχώς αναβλύζει. Σε αποζημιώνει, δε, κάθε φορά που το προσεγγίζεις και αυτό είναι κάτι σπάνιο και εν πολλοίς ανεξιχνίαστο.
Κάποιοι, παρά ταύτα, θα πούνε... πάλι τα ίδια και τα ίδια. Πάλι για Σαββόπουλο θα μιλάμε; Να δώσουμε και χώρο στους νέους, στα σημερινά ονόματα… κ.λπ.
Προσωπικά, γράφω συνέχεια και για τα τωρινά, αλλά δεν έχω ξεμπερδέψει, και δεν θα ξεμπερδέψω ποτέ με κάποια πράγματα από το χθες.
Χωρίς την επιστροφή στη βάση, ξανά και ξανά, ξεχνιέσαι, λησμονείς, παραμυθιάζεσαι και τρως αμάσητη την όποια αρλούμπα του σήμερα, που σου πλασάρεται σαν κάτι το εξέχον και προχωρημένο.
Πρέπει να έχεις διαρκώς μπροστά σου τα σταθμά, τις μονάδες μέτρησης και να ζυγίζεις με ακρίβεια, σαν μαθηματικός - όχι σαν μπακάλης (με όλο το σέβας, που τρέφω, για τους παλιούς μπακάληδες).
https://www.youtube.com/watch?v=utF-WryAtDE

18/6/2022
>>Επιτέλους! Ο Νίκος Γκάλης στα σχολεία… «Ενας μικρός Θεός» είναι ο τίτλος του κειμένου, απόσπασμα εντός του βιβλίου νεοελληνικής της Α’ Γυμνασίου, αναφορά στην καταλυτική παρουσία του, μ’ έμφαση στη διοργάνωση (1987) που άλλαξε τον ρου του ελληνικού αθλητισμού αλλά και διαμόρφωσε τη στάση ζωής, την ίδια εποχή, σημαντικού τμήματος του πληθυσμού!<<
Υπερβολές! Μεγάλωσα με τον Γκάλη, και όταν εννοώ μεγάλωσα, εννοώ πως τον παρακολουθούσα, και ζωντανά, στο γήπεδο, από την αρχή της καριέρας του στην Ελλάδα και όχι από το 1987 και μετά.
Τον θαύμαζα σαν μπασκετμπολίστα και μόνο σαν τέτοιο, αλλά δεν τον είχα ποτέ για πρότυπο. Και όχι μόνο γιατί ήμουν βασικά του ποδοσφαίρου και όχι του μπάσκετ, αλλά και γιατί δεν μου άρεσε ποτέ η αντίληψη που περνούσαν κάποιοι (και έμμεσα ο ίδιος) πως... πρέπει να κοιτάς μόνο τη δουλειά σου και να είσαι ο καλύτερος σ’ αυτήν.
Ο Γκάλης λοιπόν μπορεί να ήξερε να βάζει την μπάλα στο καλάθι, όπως κανένας άλλος, αλλά ήξερε μόνο αυτό. Έτσι, πέρα από μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση, άιντε και μια... εθνική υπερηφάνεια μετά το 1987, δεν είχες να πάρεις κάτι άλλο απ’ αυτόν.
Άσε δε τη μ@λακία που λέγανε τότε και τη λένε και σήμερα δηλαδή. Ότι ο αθλητισμός σε βοηθάει να μην μπλέξεις με τα ναρκωτικά, με κακές παρέες και άλλα τέτοια βλακώδη.
Ξέρω πολλούς μπασκετμπολίστες που υπήρξαν χρήστες, καταστρέφοντας την καριέρα τους ή και τη ζωή τους ακόμη, όπως και κάποιους που δολοφονήθηκαν κιόλας από μαφίες (των ναρκωτικών και άλλες).
Ο αθλητισμός, και όχι ο πρωταθλητισμός, μπορεί να είναι κάτι ωραίο, κάτι γόνιμο, αλλά είναι κάτι ανάμεσα σε πολλά άλλα. Δεν είναι το παν. Δεν είναι ούτε το μισό. Ούτε το ένα τρίτο...

17/6/2022
Η καλύτερη ταινία, με διαφορά, που έχω δει με Ζαν-Λουί Τρεντινιάν είναι «Ο Kομφορμίστας» του Μπερτολούτσι (εκπληκτικός!), αλλά νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο κλιπ απ’ αυτό, για να αποχαιρετήσεις τον γάλλο ηθοποιό. RIP
https://www.youtube.com/watch?v=FL5OTudnlmg

17/6/2022
Διονύσης Σαββόπουλος. Κάποτε, παλιά. Ωραία λόγια!
Τώρα δεν ακούς τέτοια από καλλιτέχνες. Όλο σούξου-μούξου και δημοσιοσχεσίτικες παπαρίες.
Στο τέλος, μάλιστα, λέει πως προτιμάει τον κάφρο από τον... Μπονάτσο και πως όλοι οι άνθρωποι που αγαπήσαμε και μας εμπνεύσανε ήταν όλοι τους κομπλεξικοί!

[Μην γράψετε βλακώδη σχόλια εναντίον του Σαββόπουλου θα τα σβήσω. Εδώ είναι άλλο το νόημα του ποστ.]

17/6/2022
Χίππηδες και Ντιρλαντάδες. H καλύτερη εκτέλεση… Θανάσης Γκαϊφύλλιας...
https://www.youtube.com/watch?v=nznhL3gKWEo