οι Έλληνες ΕΝΑΝΤΙΑ και οι Αμερικανοί BLACK PYRAMID – δύο νέες εκδόσεις της Labyrinth of Thoughts

ΕΝΑΝΤΙΑ: Γιατί πολύ αφήσαμε τα ποντίκια να χορεύουν...» [Labyrinth of Thoughts, 2023]
Όπως λένε οι ίδιοι στο bandcamp τους: «Είμαστε οι ΕΝΑΝΤΙΑ και με αυτό το όνομα υπάρχουμε από τις αρχές του 2005, όταν και συστηθήκαμε στον κόσμο με την πρώτη ντέμο δουλειά μας με τίτλο “Για μία στιγμή / Διπρόσωπε”. Βέβαια παίζουμε πολλά περισσότερα χρόνια μαζί μιας και οι περισσότεροι, σαν ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, παίζαμε από το 1986 έως και το 2000».

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε εδώ μ’ ένα γκρουπ όχι καινούριο, και σίγουρα με παρακαταθήκες –αφού ως Αντίδραση είναι πασίγνωστο στους φίλους της ντόπιας hardcore σκηνής–, που σήμερα αποτελείται εκ των Γιάννη S. φωνή, Γιώργο Geo Beo κιθάρα, φωνή, Κώστα Μπ. μπάσο και Σταύρο Δ. ντραμς (με τους Κώστα A. μπάσο, Κώστα Μαυρ. ντραμς, Αλέκο Alex ντραμς και Θέμη κιθάρα να βοηθούν επίσης).
Τώρα, το συγκεκριμένο άλμπουμ που αποκαλείται «Γιατί πολύ αφήσαμε τα ποντίκια να χορεύουν...» είναι κομμένο σε 500 αντίτυπα και περιέχει δεκαπέντε κομμάτια των Ενάντια, αποτελώντας ταυτοχρόνως και την πρώτη βινυλιακή κατάθεσή τους.
Η μπάντα παίζει ελληνόφωνο hardcore φυσικά, πολύ ωραία και προσεκτικά γραμμένο, ώστε τα λόγια να ακούγονται όσο το δυνατόν καλύτερα, σε πρώτο χρόνο, υιοθετώντας, παράλληλα, όλες εκείνες τις κλασικές τεχνικές, που θα κάνουν τα τραγούδια τους να ρέουν απρόσκοπτα – είτε μέσα από τις γοργές ταχύτητες, είτε μέσα από τα «σπασίματα» του τέμπο, που χρειάζονται κι αυτά, προκειμένου να δραματοποιηθούν, ακόμη πιο πολύ, οι περιγραφόμενες καταστάσεις. Πού είναι ποιές; Μα όλες εκείνες, που αναμένει ο καθείς ν’ ακούσει από ένα σύγχρονο hardcore συγκρότημα, με κοινωνική συνείδηση και ευαισθησίες.
Πολλά τα καλά τραγούδια εδώ, όπως το «Αόρατος εχθρός», «Το κέρασμα» (που συνδυάζει ραπάρισμα με hardcore), το «Διπρόσωπε», το «Φύγε» κ.λπ.
Ωραία η ηχογράφηση-παραγωγή, με το innersleeve να περιλαμβάνει τυπωμένους και τους στίχους – κάτι πάντα χρήσιμο, γι’ αυτού του είδους τις μπάντες.

BLACK PYRAMID: II [Labyrinth of Thoughts, 2022]
Οι Black Pyramid είναι μια μεταλλική, μια stoner μπάντα από το Northampton της Μασαχουσέτης. Όπως διαβάζουμε στο discogs σχηματίστηκαν το 2007, διαλύθηκαν το 2013, ξαναφτιάχτηκαν το 2015, ενώ τώρα φαίνεται πως ετοιμάζουν και καινούρια δουλειά, που λογικά θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2023.
Λογικώς, η μπάντα έχει τους fans της (και) στην Ελλάδα κι έτσι η γνωστή μας Labyrinth of Thoughts θα επανατύπωνε σε βινύλιο, το 2021, το πρώτο άλμπουμ της από το 2009, ενώ πέρυσι θα έδινε και το δεύτερό της, που τιτλοφορείται απλώς “II” (πρώτη κυκλοφορία από το 2012). 

Το “II” είναι κομμένο σε 300 αριθμημένες κόπιες και τυπωμένο σε curacao vinyl. Ομολογώ πως δεν ήξερα τι χρώμα είναι αυτό... κι έτσι έπρεπε να δω τον δίσκο για να καταλάβω περί τίνος επρόκειτο (το χρώμα είναι κάπως σαν αυτό του θαλασσί φωτιστικού οινοπνεύματος).
Παρατηρώ, πάντα από το discogs, πως το original vinyl του “II” ήταν διπλό, με εννέα κομμάτια, όμως εννέα κομμάτια έχει και το μονό βινύλιο της Labyrinth of Thoughts, οπότε δεν λείπει κάτι (απλώς η χάραξη είναι πυκνότερη).
Οι Black Pyramid είναι μια ενδιαφέρουσα ή και πολύ καλή μπάντα – για το είδος της. Παίζει απλό και κατανοητό σκληρό rock, χωρίς ιδιαίτερες ακρότητες (σίγουρα οι doomy μεταλλάδες θα τους θεωρούν κάπως... pop, αλλά δεν πειράζει), με ωραίες αναπτύξεις στα θέματά τους (αυτό φαίνεται ας πούμε στο 12λεπτο “Dreams of the dead”, που μπορεί και σε «κρατάει» άνετα, για όλο αυτό το διάστημα), με ακατάσχετη riff-ολογία, αλλά ταυτοχρόνως με δύναμη και κυρίως με παλμό. Γιατί «δυνατά» μπορεί να είναι όλα τα σχετικά σχήματα, αλλά παλμό δεν συναντάς σε όλα. Κομμάτια, δηλαδή, που να σε παρασύρουν, σαν το “Sons of chaos”. Επίσης μου αρέσουν ιδιαιτέρως οι rhythm n’ blues αναφορές σε κομμάτια σαν τα “Night queen” και “The hidden kingdom”, που δίνουν οπωσδήποτε μιαν επιπλέον χάρη στους Black Pyramid – που αποδεικνύονται γνώστες πολλών παραμέτρων του rock (ακόμη και του… psych-folk στο “Tanelorn”).
Το δεύτερο άλμπουμ των Black Pyramid θα κλείσει με το θεόρατο “Into the dawn”, που διαρκεί 15:36 και που προς το τέλος του, μετά το ενδέκατο λεπτό, αποκτά μια άγρια ομορφιά, φέρνοντας στη μνήμη heavy / space κιθαριστικό rock από τα seventies.
Έχουν πολλές αναφορές οι Andy Beresky (κιθάρες, φωνή), Gein (μπάσο) και Clay Neely (ντραμς) και αυτές ξέρουν να τις περνούν στα δικά τους passages με μελετημένο τρόπο.
Πολύ δυνατό το κλείσιμο και του κομματιού (“Into the dawn”) και του άλμπουμ – το ξαναλέμε και το ξανα-επισημαίνουμε.
Επαφή: www.labyrinthofthoughts.gr