Πάντα θα υπάρχουν διαθέσιμα τα digital, αλλά πάντα θα υπάρχουν και οι «φυσικές μορφές», οι δίσκοι βινυλίου και τα
CD, μα και οι κασέτες κάποιες φορές, που θα κερδίζουν την εμπιστοσύνη των
μουσικόφιλων.
Όλα τα παρακάτω άλμπουμ είναι της πρόσφατης ελληνικής παραγωγής και κυκλοφορούν και σε φυσικές μορφές – για όλους εκείνους, που επιμένουν να τοποθετούν δίσκους σε πικάπ και CD-players.
1. BURGUNDY GRAPES: Quadrella
[Inner Ear, 2023]
Οι Burgundy Grapes υπάρχουν πολλά χρόνια, σχεδόν είκοσι, αλλά δεν είμαι σίγουρος, αν όλο αυτό το διάστημα βρίσκονται αληθινά, σαν σχήμα, εν δράσει, ή μαζεύονται, ανά διαστήματα τέλος πάντων, όταν έχουν κάτι δισκογραφικό να πουν.
Το λέω αυτό, γιατί, προσωπικώς, τους είχα εντελώς ξεχάσει, αφού το προηγούμενο άλμπουμ τους “Short Stories, Lasting Shadows” είναι έξι χρόνια παλιό. Και κάπως έτσι το “Quadrella” δεν μπορεί παρά να σκάει... σαν «από το πουθενά», αποτελώντας οπωσδήποτε μιαν ευχάριστη «έκπληξη».
Εμένα μου αρέσει το γεγονός πως οι Burgundy Grapes δεν γράφουν τραγούδια, αλλά «σκέτη» μουσική. Είναι κάτι διαφορετικό, σαν επιλογή, που έχει νόημα και αξία, ιδίως όταν πολλά στιχάκια που ακούμε, από τα ελληνικά σχήματα και τους καλλιτέχνες (και ελληνικά στιχάκια, μα και αγγλικά), δεν ξεφεύγουν από την πεπατημένη, ενώ πολλές φορές κινούνται (τα στιχάκια) κάτω και απ’ αυτήν (την πεπατημένη) – ακόμη και όταν προέρχονται από μεγάλα και δημοφιλή ονόματα, που χαίρουν, γενικώς, εκτίμησης.
Μουσικές λοιπόν από τους Burgundy Grapes –δηλαδή τον Γιώργο Κολυβά (κιθάρες, ακορντεόν, κρουστά, μπάντζο, όργανο κ.λπ.), τον Αλέξανδρο Μιαούλη (κιθάρες, κρουστά, όργανο, μπάσο κ.λπ.) και τους φίλους τους (Διονύσης Μακρής, Γιώργος Τσιατσούλης, Θοδωρής Ρέλλος, Κώστας Κακούρης, Γιώργος Κατσάνος, Νίκος Βελιώτης), οι οποίοι ακούγονται ανά περίπτωση– μουσικές ακουστικές και ηλεκτρικές, αλλά σε κάθε περίπτωση χαμηλών τόνων, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, που στοχεύουν κατ’ ευθείαν στον συναισθηματικό κόσμο ενός χαλαρού και ευπροσήγορου ακροατή, που έχει μάθει, στη μουσική (για να μην το πάμε παραπέρα) να τα ζυγίζει όλα όχι με την ένταση και την σκληρότητα των vibes, ούτε με τα ηλεκτρονικά τερτίπια και τα μαγειρέματα στο στούντιο, ομνύοντας τέλος πάντων στους «καθαρούς» ήχους των οργάνων και στις χαμηλές ταχύτητες.
Βεβαίως τους ακούω ελαφρώς πιο ροκ, σε κάποια τουλάχιστον κομμάτια, τους Burgundy Grapes στο νέο LP τους (όπως στο “Green door”, για παράδειγμα), αλλά ακόμη κι έτσι να είναι δεν ξεφεύγουν και τόσο από το περιβάλλον, που φιλοτεχνούν χρόνια τώρα.
Είναι αμερικάνικος ο ήχος των Burgundy Grapes, έχει κάτι το αρχαϊκό, καθώς φέρνει στη μνήμη John Fahey, Robbie Basho, συγκροτήματα όπως οι Oregon (Ralph Towner κ.ά.) ή οι (Paul) Winter Consort, ονόματα τέλος πάντων που ανακάτεψαν folk, blues, jazz, country, world, ακόμη και romantic, classic ή και baroque στοιχεία, δημιουργώντας τα δικά τους ψυχεδελικά περιβάλλοντα.
Εκεί κινούνται, σε γενικές γραμμές, και οι Burgundy Grapes, στο “Quadrella”, ένα άλμπουμ, που λειτουργεί από την αρχή έως το τέλος του κάπως σαν... ίαμα.
Επαφή: https://innerear-burgundygrapes.bandcamp.com/album/quadrella
4. YIANNIS KASSETAS: Lucid Dream
Νομίζουμε πως το προηγούμενο άλμπουμ τού σαξοφωνίστα και συνθέτη της τζαζ Γιάννη Κασέτα ήταν το “Northern Lights” [Puzzlemusik], από το 2017. Είχε έξι χρόνια να βγάλει δίσκο ο Γιάννης Κασέτας; Πολύ πιθανό.
Τέλος πάντων... τώρα έχουμε ένα καινούριο άλμπουμ του Κασέτα στο
Τέλος πάντων... τώρα έχουμε ένα καινούριο άλμπουμ του Κασέτα στο player, που αποκαλείται “Lucid Dream” και που περιλαμβάνει δώδεκα δικές του συνθέσεις. Αν και το σωστότερο είναι να πούμε πως οι συνθέσεις είναι πέντε. Δηλαδή η εξαμερής σουίτα “Nomad Suite”, η διμερής σύνθεση “Lucid Dream”, οι συνθέσεις “Darker” και “Nostalgia in Puerto Rico” και τέλος η σύνθεση “The Ingenious Mind of 8-month-old Rocky Liangi” (με την εισαγωγή της).
Δίπλα σ’ αυτούς τους τέσσερις μουσικούς τώρα παρατάσσονται, αναλόγως με τις ανάγκες των συνθέσεων άλλοι εννέα(!) μουσικοί, γνωστά, γενικώς, ονόματα της ελληνικής σκηνής (Αντώνης Ανδρέου, Μάνος Θεοδοσάκης, Λεωνίδας Σαραντόπουλος, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Απόστολος Λεβεντόπουλος, Κωνσταντίνος Στουραΐτης, Κώστας Σαπούνης, Νίκος Χατζητσάκος, Jason Wastor), που προσφέρουν στις ενορχηστρώσεις, και φυσικά στο άκουσμα, ποικίλα ηχοχρώματα.
6. LIA HIDE: The Missing Fourth Guest
[ConchTown Records / B-OtherSide Records, 2023]
Τραγουδοποιός με διακριτό ίχνος στην πιο πρόσφατη ελληνική δισκογραφία, η Lia Hide έχει καινούριο LP που τιτλοφορείται “The Missing Fourth Guest”. Στον δίσκο αυτό, που είναι πολύ περιποιημένος από εικαστικής πλευράς, η Lia Hide τραγουδά, χειρίζεται πλήκτρα, κάνει προγραμματισμό, γράφει στίχους και βεβαίως μουσικές (τις τελευταίες μαζί με δύο μέλη του συγκροτήματός της, τους Aki’Base και George Rados). Στο άλμπουμ αυτό ο Aki’Base έχει αναλάβει τα μπάσα, ο George Rados τα ντραμς, ενώ ακούγονται ακόμη τρομπέτα (από τον Στέλιο Χατζηκαλέα) και κιθάρες (από τους Dennis Morfis και Πάνο Αγγελοθανάση).
Το “The Missing Fourth Guest”, σε γενικές γραμμές, θα το χαρακτηρίζαμε ποπ – αλλά ποπ με ψαγμένους τρόπους. Ο ήχος του, χωρίς να είναι παλιομοδίτικος, κατακρατεί μιαν «αίσθηση» από τα eighties, με την Lia Hide να επιδίδεται σε ποικίλους φωνητικούς ακροβατισμούς, προκειμένου να αποδώσει αυτά τα οκτώ τραγούδια, που, γενικώς, δεν είναι «εύκολα».
Δηλαδή, όλα, και οι συνθέσεις, και τα λόγια (που άλλοτε είναι υπαρξιακά, άλλοτε αποτυπώνουν ιστορίες, που μοιάζει να έρχονται από το απώτατο χθες και άλλοτε μιλάνε για τον έρωτα μ’ έναν προσωπικό τρόπο), και βεβαίως οι ερμηνείες, τοποθετούν την τραγουδοποιία τής Lia Hide κάπου πέραν του αναμενόμενου, αλλά πάντως, και σε κάθε περίπτωση, εντός των ορίων της ποπ – μιας ποπ, που, οπωσδήποτε, πατάει πάνω σε πολύ ισχυρές βάσεις. (Είναι και το ηχογραφικό παρελθόν της Lia Hide, που επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο, μα και ο συγκεκριμένος δίσκος αυτός καθαυτός).
Ναι, υπάρχει και το indie-rock εδώ –ας πούμε σ’ ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου, το “Cloud” –, αλλά επειδή τα πλήκτρα και ο προγραμματισμός έχουν πολύ ισχυρό μερίδιο στον δίσκο, το ροκ, γενικώς, είναι κάπως «πιο πίσω» (ή και αρκετά «πιο πίσω» στα περισσότερα κομμάτια), αφήνοντας χώρο στις πιο british / electro / pop αναφορές.
Και στην πρώτη πλευρά υπάρχουν ωραία τραγούδια, όπως το “Uterus will” ή το “Niobe”, όμως στην δεύτερη είναι όλα τα tracks που δημιουργούν ένα πολύ δυνατό σύνολο, δείχνοντας πως η Lia Hide διατηρεί σε υψηλό επίπεδο την τραγουδοποιία της, δίχως να παραχωρείται πότε από ’δω και πότε από ’κει.
Ιδιαίτερο άλμπουμ, που απαιτεί απανωτές ακροάσεις προκειμένου να αποκαλύψει τα ποικίλα μυστικά του.
Επαφή: https://liahide.bandcamp.com/album/the-missing-fourth-guest
Η συνέχεια
εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/10-ellinika-almpoym-tis-syghronis-diskografias-poy-xehorizoyn
Όλα τα παρακάτω άλμπουμ είναι της πρόσφατης ελληνικής παραγωγής και κυκλοφορούν και σε φυσικές μορφές – για όλους εκείνους, που επιμένουν να τοποθετούν δίσκους σε πικάπ και CD-players.
[Inner Ear, 2023]
Οι Burgundy Grapes υπάρχουν πολλά χρόνια, σχεδόν είκοσι, αλλά δεν είμαι σίγουρος, αν όλο αυτό το διάστημα βρίσκονται αληθινά, σαν σχήμα, εν δράσει, ή μαζεύονται, ανά διαστήματα τέλος πάντων, όταν έχουν κάτι δισκογραφικό να πουν.
Το λέω αυτό, γιατί, προσωπικώς, τους είχα εντελώς ξεχάσει, αφού το προηγούμενο άλμπουμ τους “Short Stories, Lasting Shadows” είναι έξι χρόνια παλιό. Και κάπως έτσι το “Quadrella” δεν μπορεί παρά να σκάει... σαν «από το πουθενά», αποτελώντας οπωσδήποτε μιαν ευχάριστη «έκπληξη».
Εμένα μου αρέσει το γεγονός πως οι Burgundy Grapes δεν γράφουν τραγούδια, αλλά «σκέτη» μουσική. Είναι κάτι διαφορετικό, σαν επιλογή, που έχει νόημα και αξία, ιδίως όταν πολλά στιχάκια που ακούμε, από τα ελληνικά σχήματα και τους καλλιτέχνες (και ελληνικά στιχάκια, μα και αγγλικά), δεν ξεφεύγουν από την πεπατημένη, ενώ πολλές φορές κινούνται (τα στιχάκια) κάτω και απ’ αυτήν (την πεπατημένη) – ακόμη και όταν προέρχονται από μεγάλα και δημοφιλή ονόματα, που χαίρουν, γενικώς, εκτίμησης.
Μουσικές λοιπόν από τους Burgundy Grapes –δηλαδή τον Γιώργο Κολυβά (κιθάρες, ακορντεόν, κρουστά, μπάντζο, όργανο κ.λπ.), τον Αλέξανδρο Μιαούλη (κιθάρες, κρουστά, όργανο, μπάσο κ.λπ.) και τους φίλους τους (Διονύσης Μακρής, Γιώργος Τσιατσούλης, Θοδωρής Ρέλλος, Κώστας Κακούρης, Γιώργος Κατσάνος, Νίκος Βελιώτης), οι οποίοι ακούγονται ανά περίπτωση– μουσικές ακουστικές και ηλεκτρικές, αλλά σε κάθε περίπτωση χαμηλών τόνων, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, που στοχεύουν κατ’ ευθείαν στον συναισθηματικό κόσμο ενός χαλαρού και ευπροσήγορου ακροατή, που έχει μάθει, στη μουσική (για να μην το πάμε παραπέρα) να τα ζυγίζει όλα όχι με την ένταση και την σκληρότητα των vibes, ούτε με τα ηλεκτρονικά τερτίπια και τα μαγειρέματα στο στούντιο, ομνύοντας τέλος πάντων στους «καθαρούς» ήχους των οργάνων και στις χαμηλές ταχύτητες.
Βεβαίως τους ακούω ελαφρώς πιο ροκ, σε κάποια τουλάχιστον κομμάτια, τους Burgundy Grapes στο νέο LP τους (όπως στο “Green door”, για παράδειγμα), αλλά ακόμη κι έτσι να είναι δεν ξεφεύγουν και τόσο από το περιβάλλον, που φιλοτεχνούν χρόνια τώρα.
Είναι αμερικάνικος ο ήχος των Burgundy Grapes, έχει κάτι το αρχαϊκό, καθώς φέρνει στη μνήμη John Fahey, Robbie Basho, συγκροτήματα όπως οι Oregon (Ralph Towner κ.ά.) ή οι (Paul) Winter Consort, ονόματα τέλος πάντων που ανακάτεψαν folk, blues, jazz, country, world, ακόμη και romantic, classic ή και baroque στοιχεία, δημιουργώντας τα δικά τους ψυχεδελικά περιβάλλοντα.
Εκεί κινούνται, σε γενικές γραμμές, και οι Burgundy Grapes, στο “Quadrella”, ένα άλμπουμ, που λειτουργεί από την αρχή έως το τέλος του κάπως σαν... ίαμα.
Επαφή: https://innerear-burgundygrapes.bandcamp.com/album/quadrella
Νομίζουμε πως το προηγούμενο άλμπουμ τού σαξοφωνίστα και συνθέτη της τζαζ Γιάννη Κασέτα ήταν το “Northern Lights” [Puzzlemusik], από το 2017. Είχε έξι χρόνια να βγάλει δίσκο ο Γιάννης Κασέτας; Πολύ πιθανό.
Τέλος πάντων... τώρα έχουμε ένα καινούριο άλμπουμ του Κασέτα στο
Τέλος πάντων... τώρα έχουμε ένα καινούριο άλμπουμ του Κασέτα στο player, που αποκαλείται “Lucid Dream” και που περιλαμβάνει δώδεκα δικές του συνθέσεις. Αν και το σωστότερο είναι να πούμε πως οι συνθέσεις είναι πέντε. Δηλαδή η εξαμερής σουίτα “Nomad Suite”, η διμερής σύνθεση “Lucid Dream”, οι συνθέσεις “Darker” και “Nostalgia in Puerto Rico” και τέλος η σύνθεση “The Ingenious Mind of 8-month-old Rocky Liangi” (με την εισαγωγή της).
Δίπλα σ’ αυτούς τους τέσσερις μουσικούς τώρα παρατάσσονται, αναλόγως με τις ανάγκες των συνθέσεων άλλοι εννέα(!) μουσικοί, γνωστά, γενικώς, ονόματα της ελληνικής σκηνής (Αντώνης Ανδρέου, Μάνος Θεοδοσάκης, Λεωνίδας Σαραντόπουλος, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Απόστολος Λεβεντόπουλος, Κωνσταντίνος Στουραΐτης, Κώστας Σαπούνης, Νίκος Χατζητσάκος, Jason Wastor), που προσφέρουν στις ενορχηστρώσεις, και φυσικά στο άκουσμα, ποικίλα ηχοχρώματα.
[ConchTown Records / B-OtherSide Records, 2023]
Τραγουδοποιός με διακριτό ίχνος στην πιο πρόσφατη ελληνική δισκογραφία, η Lia Hide έχει καινούριο LP που τιτλοφορείται “The Missing Fourth Guest”. Στον δίσκο αυτό, που είναι πολύ περιποιημένος από εικαστικής πλευράς, η Lia Hide τραγουδά, χειρίζεται πλήκτρα, κάνει προγραμματισμό, γράφει στίχους και βεβαίως μουσικές (τις τελευταίες μαζί με δύο μέλη του συγκροτήματός της, τους Aki’Base και George Rados). Στο άλμπουμ αυτό ο Aki’Base έχει αναλάβει τα μπάσα, ο George Rados τα ντραμς, ενώ ακούγονται ακόμη τρομπέτα (από τον Στέλιο Χατζηκαλέα) και κιθάρες (από τους Dennis Morfis και Πάνο Αγγελοθανάση).
Το “The Missing Fourth Guest”, σε γενικές γραμμές, θα το χαρακτηρίζαμε ποπ – αλλά ποπ με ψαγμένους τρόπους. Ο ήχος του, χωρίς να είναι παλιομοδίτικος, κατακρατεί μιαν «αίσθηση» από τα eighties, με την Lia Hide να επιδίδεται σε ποικίλους φωνητικούς ακροβατισμούς, προκειμένου να αποδώσει αυτά τα οκτώ τραγούδια, που, γενικώς, δεν είναι «εύκολα».
Δηλαδή, όλα, και οι συνθέσεις, και τα λόγια (που άλλοτε είναι υπαρξιακά, άλλοτε αποτυπώνουν ιστορίες, που μοιάζει να έρχονται από το απώτατο χθες και άλλοτε μιλάνε για τον έρωτα μ’ έναν προσωπικό τρόπο), και βεβαίως οι ερμηνείες, τοποθετούν την τραγουδοποιία τής Lia Hide κάπου πέραν του αναμενόμενου, αλλά πάντως, και σε κάθε περίπτωση, εντός των ορίων της ποπ – μιας ποπ, που, οπωσδήποτε, πατάει πάνω σε πολύ ισχυρές βάσεις. (Είναι και το ηχογραφικό παρελθόν της Lia Hide, που επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο, μα και ο συγκεκριμένος δίσκος αυτός καθαυτός).
Ναι, υπάρχει και το indie-rock εδώ –ας πούμε σ’ ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου, το “Cloud” –, αλλά επειδή τα πλήκτρα και ο προγραμματισμός έχουν πολύ ισχυρό μερίδιο στον δίσκο, το ροκ, γενικώς, είναι κάπως «πιο πίσω» (ή και αρκετά «πιο πίσω» στα περισσότερα κομμάτια), αφήνοντας χώρο στις πιο british / electro / pop αναφορές.
Και στην πρώτη πλευρά υπάρχουν ωραία τραγούδια, όπως το “Uterus will” ή το “Niobe”, όμως στην δεύτερη είναι όλα τα tracks που δημιουργούν ένα πολύ δυνατό σύνολο, δείχνοντας πως η Lia Hide διατηρεί σε υψηλό επίπεδο την τραγουδοποιία της, δίχως να παραχωρείται πότε από ’δω και πότε από ’κει.
Ιδιαίτερο άλμπουμ, που απαιτεί απανωτές ακροάσεις προκειμένου να αποκαλύψει τα ποικίλα μυστικά του.
Επαφή: https://liahide.bandcamp.com/album/the-missing-fourth-guest
https://www.lifo.gr/culture/music/10-ellinika-almpoym-tis-syghronis-diskografias-poy-xehorizoyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου