MOWGLI, DOBBELTGJENGER σύγχρονο ευρωπαϊκό rock από την Τουλούζη και το Μπέργκεν

MOWGLI: Gueule de Boa [BMC Records, 2022]
Γάλλοι από την Τουλούζη είναι οι Mowgli, με το “Gueule” να αποτελεί την πλέον πρόσφατη δουλειά τους.

Λέμε για ένα τρίο κατ’ αρχάς (Ferdinand Doumerc σαξόφωνα, φλάουτο, μεταλλόφωνο, Bastien Andrieu πλήκτρα, μεταλλόφωνο, Pierre Pollet ντραμς), το οποίο κάνει... κρα, πως ανήκει στην γαλλική σχολή.
Το rock(;), που παίζουν οι Mowgli είναι εντελώς... γαλλικό, με πολλά jazz και avant στοιχεία, ωραία όμως ενταγμένα σε μια ροή, χωρίς επιτηδεύσεις, αυτοαναφορές ή άλλα τινά προσκόμματα. Ένα άλμπουμ, με άλλα λόγια, που το χαρακτηρίζει μια αισθητική σαφήνεια – σε κάθε περίπτωση όχι «εγκεφαλική» και ψυχρή, αλλά διανθισμένη, κατά τόπους, και με μελωδικά στοιχεία.
Γενικώς, θα λέγαμε πως εδώ rock είναι περισσότερο μια γενικότερη στάση και όχι τόσο τα μουσικά passages αυτά καθ’ αυτά, που σχετίζονται περισσότερο με την jazz και την avant (όπως προείπαμε).
Τρομερό κομμάτι είναι το “Dario”, που συνδυάζει έναν παράξενο και κάπως θλιμμένο λυρισμό, με εξωφρενική στην πορεία ρυθμική γραμμή (στ’ αυτιά μας ακούγεται τελείως προχωρημένο, διαθέτοντας και synth-rock χαρακτηριστικά), ενώ δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος από τις εξελίξεις κομματιών σαν τα “Léviathan”, “Bicouic orbidède” και “Sauge d’une nuit d’été”, που ενσωματώνουν τελείως πρωτότυπα το αναπάντεχο στην εξέλιξη. Όχι «αλλαγές» για τις «αλλαγές», μα «αλλαγές» με νόημα, που δίνουν συνεχώς νέο ενδιαφέρον στα κομμάτια. Εντυπωσιακά! Και όλο το άλμπουμ γενικά!
Επαφή: www.bmcrecords.hu

DOBBELTGJENGER: The Twins [Apollon Records, 2023]
Οι Dobbeltgjenger είναι μια μπάντα από το Bergen της Νορβηγίας, που υπάρχει δισκογραφικώς από το 2016, έχοντας ηχογραφήσει έως σήμερα τέσσερα άλμπουμ – το τέταρτο είναι το “The Twins”, για το οποίο θα κάνουμε λόγο τώρα.
Παραδόξως να πούμε(;) οι Dobbeltgjenger δεν σχετίζονται με την progressive σκηνή της πόλης, που βρίσκεται σε τρομερή άνθηση, μα με την πιο... εναλλακτική.
Έτσι, το “Twins” είναι ένα indie άλμπουμ, αν και όχι τόσο καθαρόαιμο – καθότι hints από το rock των seventies θα βρεις κι εδώ, κυρίως στα τραγουδίσματα, αν και γιατί όχι και στα παιξίματα, που κάποιες φορές, στα πιο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια (που πάντως ποτέ δεν ξεπερνάνε τα πέντε λεπτά), μοιάζουν περισσότερο περφεξιονιστικά.
Το άλμπουμ αποτελείται από δεκατρία τέλος πάντων tracks, έντονα, πληθωρικά και κάπως θορυβώδη στην εξέλιξή τους, τα οποία φέρουν εις πέρας πέντε μουσικοί, δηλαδή οι Vegard Wikne κιθάρες, μπάσο, σύνθια, φωνή, Knut-Martin Langeland Rasmussen κιθάρες, Bastian Veland κιθάρες, σύνθια, Jone Kuven μπάσο και Sondre Veland ντραμς.
Στιχουργικώς, τώρα, το LP αυτό (και CD και digital) έχει ένα κάπως συγκεκριμένο θέμα, που χοντρικά συμβολίζεται και στο εξώφυλλό του. Εκεί... υπάρχουμε εμείς και ο δίδυμος εαυτός μας, που μας αντιπαλεύει.
Διαβάζω στο δίκτυο πως ο δίσκος είναι προϊόν μιας δύσκολης προσωπικής διαδρομής του βασικού στιχουργού του γκρουπ Vegard Wikne, κάτι που αποτυπώνεται σε τραγούδια σαν το “Purplegreenish” ή το “Like o crocodile” για παράδειγμα – αν και το άκουσμα, οι συνθέσεις εννοούμε δεν είναι μαύρες και «νταουνιάρικες».
Ίσως, μάλιστα, το “The Twins” να αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτό. Στην προσπάθεια να αποτυπώσεις δυσάρεστα πράγματα μ’ έναν περισσότερο εξωστρεφή τρόπο. Και η αλήθεια είναι πως οι Dobbeltgjenger το καταφέρνουν αυτό «μια χαρά», αν κρίνουμε από τραγούδια σαν το “Shoot!” – ή και άλλα ακόμη.
Επαφή: www.apollonrecords.no