ANTOINE ένας σπουδαίος γάλλος τραγουδοποιός από τα σίξτις και η σχέση του με την Ελλάδα – Ντύθηκε τσολιάς και φωτογραφήθηκε στην Ακρόπολη, κρατώντας ελληνικά περιοδικά κι εφημερίδες, πριν γίνει θαλασσοπόρος

Όταν το άστρο του Bob Dylan έπιανε κορφή, εκεί στα μέσα των σίξτις, θα εμφανίζονταν παντού στον κόσμο τραγουδοποιοί, που θα επιχειρούσαν να φτιάξουν τραγούδια όπως εκείνος.
Πολλοί προσπάθησαν για το καλύτερο, αλλά λίγοι απ’ αυτούς θα κατόρθωναν να ξεχωρίσουν, όχι ως κόπιες του Dylan –όπως ο Έλληνας Πάνος «Λέννον» Ζαχαρίου ας πούμε, που δεν τον θυμάται κανείς σήμερα–, αλλά ως αληθινοί δημιουργοί, με προσωπική άποψη για το στίχο, τη μουσική και το τραγούδι συνολικότερα.
Στην Μεγάλη Βρετανία ήταν ο Donovan, o Bert Jansch και ο Meic Stevens, στην Ισπανία ήταν ο Joan Manuel Serrat, στις Γερμανίες ήταν ο Wolf Biermann και ο Perry Friedman, στην Τσεχοσλοβακία ο Karel Kryl, στην Ουγγαρία ο Tamás Cseh, στην Σουηδία ο Mikael Wiehe, στην Ελλάδα ήταν ο Διονύσης Σαββόπουλος, στην Ιαπωνία ο Nobuyasu Okabayashi και στην Γαλλία με τη μεγάλη παράδοση στο κοινωνικό και αγωνιστικό τραγούδι, ο Bob Dylan θα επηρέαζε πάμπολλους τραγουδοποιούς, με ξεχωριστή πορεία στα πράγματα. Μερικοί απ’ αυτούς ήταν ο Hugues Aufray, o Michel Polnareff, o Jacques Dutronc, ο Benjamin, o Maxime Le Forrestier και βεβαίως ο Antoine.
Αυτός ο τελευταίος είχε γεννηθεί στην Μαδαγασκάρη το 1944 (γαλλική αποικία τότε) και ως παιδί θα ζούσε σε διάφορα μέρη, κάτι που, στην πορεία, θα αποδεικνυόταν καθοριστικό για τα γενικότερα ενδιαφέροντα και τις ασχολίες του.
Το 1964 ο Antoine θα βρισκόταν για λίγο καιρό στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκεί όπου θα τον συνέπαιρνε η folk music, που τότε βρισκόταν ακόμη στα πάνω της – πριν ηλεκτροποιηθεί, δηλαδή, στην δισκογραφία και τις συναυλίες (επισήμως από τον Bob Dylan, την επόμενη χρονιά) και μετατραπεί σε folk-rock.
Από την μια μεριά το folk και από την άλλη τα βρετανικά συγκροτήματα (οι Animals, οι Rolling Stones, οι Manfred Mann, οι Them, οι Kinks κ.ά.) επηρεάζουν σφόδρα των νεαρό Antoine, ο οποίος την επόμενη χρονιά (1965) κυκλοφορεί το πρώτο 45άρι του, με τα τραγούδια “Autoroute européenne N°4 / Un jour c'est longtemps pour nous deux” [Disques Vogue]. Καταπληκτικά κομμάτια, που καταπιάνονται με νεανικά θέματα, εμφανίζοντας μία κάπως hobo διάθεση, σφόδρα επηρεασμένα απ’ όλα αυτά τα ονόματα που προαναφέραμε

Ακολουθούν κι άλλα δυνατά τραγούδια, όπως το κοινωνικό / αντιπολεμικό “La guerre” (1965) ή το “Les elucubrations D'Antoine” (1966), στο οποίο ο γάλλος τραγουδοποιός θίγει διάφορα θέματα, που προκαλούν είτε τους πιο συντηρητικούς (όπως εκείνο των μακριών μαλλιών) είτε αυτή καθ’ αυτή τη «μουσική βιομηχανία», που επενδύει, σαν να μην υπάρχει αύριο, στα ποπ-είδωλα. Τον ακούμε να τραγουδά:
«Η μητέρα μου μού είπε “Αντουάν, κούρεψε τα μαλλιά σου” / Της είπα “μαμά μου, σε 20 χρόνια αν θες / Δεν τα έχω για να με προσέξουν / ούτε επειδή το βρίσκω να ’ναι ωραίο, αλλά γιατί μ’ αρέσει”». Και λίγο πιο κάτω: «Όλα πρέπει να αλλάζουν συνεχώς / έτσι ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο διασκεδαστικός / Θα βλέπαμε αεροπλάνα στις γραμμές του μετρό / και τον Johnny Hallyday σε ένα κλουβί του τσίρκο Médrano».
Και κάπως έτσι, στις αρχές του 1966 θα κυκλοφορήσει και το πρώτο LP τού Antoine (Disques Vogue), που είχε σαν τίτλο το όνομά του και το οποίο περιλάμβανε τραγούδια του από τα 45άρια, μα και νεότερα, προκαλώντας αίσθηση. Το λέμε, γιατί ο δίσκος θα κυκλοφορούσε στη νότια Ευρώπη (Ιταλία και Ισπανία), στη Λατινική Αμερική, μα ακόμη και στην Μεγάλη Βρετανία (κάτι όχι αναμενόμενο, για έναν γάλλο τραγουδιστή).
Είναι η εποχή όπου ο Antoine θα έχει πλέον κι ένα συγκρότημα δίπλα του, τους Les Problèmes, μαζί με τους οποίους θα δώσει το άλμπουμ “Antoine Rencontre Les Problèmes” [Disques Vogue, Απρίλιος 1966], που επίσης περιέχει θαυμάσια κομμάτια (από τις 45 στροφές ή όχι). Κομμάτια, που αποδίδονται είτε από τον Antoine, είτε από το συγκρότημα (κυρίως), είτε και από τους δυο μαζί.
Το τραγούδι που ξεχωρίζει από ’δω είναι το “Je dis ce que je pense et je vis comme je veux” (Λέω αυτό που σκέφτομαι και ζω όπως θέλω), που είναι ένα αυθάδες garage-punk, όχι μόνο στη μουσική, μα ακόμη και στα λόγια, και που συντηρεί, ανάμεσα σε άλλα, και την κόντρα με τον ποπ-αστέρα Johnny Hallyday (ο οποίος παραμένει στο... κλουβί τού τσίρκο Médrano).
Ο Hallyday θα απαντούσε βεβαίως σε όλες αυτές τις προκλήσεις του Antoine με το τραγούδι του “Cheveux longs et idées courtes” (Μακριά μαλλιά και κοντές ιδέες), που θα κυκλοφορούσε στις 10 Μαΐου του 1966. (Ο Hallyday είχε δανειστεί τη μουσική από το “My crucified Jesus”, του πολύ σπουδαίου βέλγου τροβαδούρου Ferre Grignard, που και αυτός, ως φαίνεται, την είχε δανειστεί, προηγουμένως, από κάποιο αμερικάνικο παραδοσιακό).
Ουσιαστικά ο Johnny Hallyday ασκούσε κριτική μέσω του τραγουδιού του στους beatniks και στα πιστεύω τους, στο αντιπολεμικό κίνημα κ.λπ., ειρωνευόμενος τις πρακτικές τους. Τα «σκάγια» θα έπαιρναν, βεβαίως, και τον Antoine.
 
H συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/antoyan-enas-spoydaios-gallos-tragoydopoios-apo-ta-60s-kai-i-shesi-toy-me-tin-ellada