ΜΙΜΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ: μία μέγιστη απώλεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο – για πολλούς ήταν ο κορυφαίος έλληνας ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα

Η απώλεια του Μίμη Παπαϊωάννου, χθες, στα 80 χρόνια του, είναι τεράστια – και για τον κόσμο της ΑΕΚ, της οποίας υπήρξε παίκτης για 17 χρόνια, μα και για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα.
Ο Παπαϊωάννου δεν ήταν ένας όποιος κι όποιος ποδοσφαιριστής, μα ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα, που εμφανίστηκαν ποτέ στα ελληνικά γήπεδα στην δεκαετία του ’60.
Μαζί, δε, με τον Μίμη Δομάζο (ΠΑΟ), τον Γιώργο Κούδα (ΠΑΟΚ) και τον Γιώργο Δεληκάρη (ΟΣΦΠ) αποτελούν την ιδανική τετράδα μέσων και επιθετικών-μέσων του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ με βάση τα νούμερα και τις στατιστικές ο Παπαϊωάννου υπήρξε ο κορυφαίος έλληνας ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα – δίχως να λείπει ποτέ, φυσικά, από τις ανάλογες εντεκάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου, που καταρτίζονται ανά διαστήματα, από επίσημους φορείς ή και από τους απλούς φιλάθλους, στις συζητήσεις και στα φόρουμ.

Ποια ήταν, όμως, τα βασικά, τα κύρια προσόντα του Μίμη Παπαϊωάννου, που τον κατέστησαν από πολύ νωρίς «θρύλο»; Πολλά, που συνδέονται και με τις αθλητικές ικανότητές του, μα και με το ήθος του, μέσα στο τερέν.
Ο Παπαϊωάννου υπήρξε «αρχηγός» (της ΑΕΚ) για πολλά χρόνια, πράγμα που σημαίνει πως διέθετε τεράστιο αυτοέλεγχο, ήπια και φίλαθλη συμπεριφορά, παίζοντας καθαρό παιχνίδι. Δεν ήταν, όμως, το κλασικό «δεκάρι», δεν ήταν δηλαδή ο τυπικός οργανωτής του παιγνιδιού της ΑΕΚ, ούτε της Εθνικής Ελλάδος.
Ο Παπαϊωάννου ήταν μεσο-επιθετικός – έπαιζε δηλαδή κάτω από το κέντρο του γηπέδου και βεβαίως μέσα στις αντίπαλες «περιοχές».
Ως κλασικός αριστεροπόδαρος βρισκόταν σε θέσεις «μέσα αριστερά» (συνέκλινε δηλαδή προς το νοητό κέντρο), έχοντας καλή, απλή ντρίμπλα, αλλά κυρίως την έφεση να παίρνει σωστές θέσεις μέσα στην περιοχή.
Ξεμαρκαριζόταν δηλαδή και συχνά βρισκόταν σε θέσεις βολής, μόνος του απέναντι από τους τερματοφύλακες, των οποίων ήταν ο φόβος και ο τρόμος – και τούτο, χωρίς να είναι ο τυπικός σέντερ-φορ.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Σε 480 αγώνες με την φανέλα της ΑΕΚ (κορυφαίος σε συμμετοχές στο πρωτάθλημα) πέτυχε 234 γκολ (κορυφαίος και σε γκολ), ένα ασύλληπτο νούμερο, για ποδοσφαιριστή, που δεν ήταν κλασικός επιθετικός, ενώ αναδείχθηκε δύο φορές «πρώτος σκόρερ» του πρωταθλήματος (1964, 1966).
Μα το ίδιο και στην Εθνική, καθώς σε 61 παιγνίδια ο Μίμης Παπαϊωάννου σκόραρε 21 φορές. Τούτο σημαίνει πως είναι 5ος σκόρερ όλων των εποχών, έχοντας όμως πολύ λιγότερους αγώνες από εκείνους που προπορεύονται.
Για παράδειγμα ο 2ος σκόρερ Άγγελος Χαριστέας έχει 25 γκολ (τέσσερα περισσότερα από τον Παπαϊωάννου), αλλά σε 88 συμμετοχές (σε 27 παιγνίδια περισσότερα). Είναι προφανές πως αν η Εθνική έδινε πιο πολλά παιγνίδια εκείνα τα ερασιτεχνικά χρόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου (1963-1978) ο Μίμης Παπαϊωάννου θα ήταν άνετα πρώτος σκόρερ όλων των εποχών και στην Εθνική, ακόμη και σήμερα, σε απόλυτους αριθμούς. Ο άνθρωπος μυριζόταν το γκολ από χιλιόμετρα, και ήταν πάντα στην κατάλληλη θέση, για να το πετύχει.
Αν και «κοντός» για επιθετικό παίκτη, που βρισκόταν και σε θέση φορ (κρυφός έστω), ο Παπαϊωάννου υπήρξε δεινός κεφαλοσφαιριστής. Πρέπει να έκανε ειδική προπόνηση πάνω στο άλμα (πέρα από κάποιο φυσικό ταλέντο στο θέμα, που σίγουρα θα υπήρχε), καθώς πηδούσε... στο θεό. Και αφού πηδούσε στο θεό μπορούσε να μείνει παραπάνω στον αέρα, όταν οι αμυντικοί που πήδαγαν μαζί του... προσγειώνονταν στο χόρτο (ή στο ξερό).
Όπως τον έβλεπες, δηλαδή, έλεγες πως πηδούσε σε «λάθος χρόνο» και πως δεν υπήρχε περίπτωση να πιάσει την κεφαλιά. Ο Παπαϊωάννου, όμως, όχι απλώς την έπιανε, αλλά και την έστελνε σε σημεία, στα οποία ήταν αδύνατον να φθάσουν τα χέρια του τερματοφύλακα. Είχε εκθέσει εγγλέζους σέντερ-μπακ «θηρία», ο Παπαϊωάννου, των 168 εκατοστών, και αυτό είναι ό,τι πιο καίριο μπορεί να ειπωθεί για την δεινότητά του στο «κεφάλι».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/now/sport/mimis-papaioannoy-1942-2023-mia-megali-apoleia-gia-elliniko-podosfairo