ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ – ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ – SOCOS: η Ύδρα TΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

Το 2010 είχε κυκλοφορήσει από την Puzzlemusik το CD τού Socos «Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ», που ήταν στηριγμένο στην ποίηση του Νίκου Εγγονόπουλου, έχοντας ως απαγγελτή τον Δημήτρη Πουλικάκο.
Αυτό το άλμπουμ, δεκατρία χρόνια μετά, ξανακυκλοφορεί σε διπλό βινύλιο από την Veego Records (σε διανομή από την B-OtherSide Records). Στα δύο innersleeves τής νέας έκδοσης είναι τυπωμένοι οι στίχοι των ποιημάτων και των κειμένων του Ν. Εγγονόπουλου, ενώ στο gatefold υπάρχει κείμενο για τον Νίκο Εγγονόπουλο, κείμενο του Δημήτρη Πουλικάκου, καθώς και τα credits της ηχογράφησης.
Ακούγονται, λοιπόν, στο άλμπουμ οι Socos κιθάρα, μπάσο, τσέλο, κρουστά, προγραμματισμός, Δημήτρης Πουλικάκος φωνή, απαγγελίες, Μάριος Δαπέργολας βιολί, βιόλα, τσέλο, Δημήτρης Αντωνιάδης ντραμς, Άγγελος Σώκος μπάσο και Μαρίνος Τζιάρος κρουστά.
Για το άλμπουμ αυτό είχαμε γράψει ορισμένα λόγια τότε, το 2010, όταν είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά, και τα οποία πάνω-κάτω θα τα επαναλάβουμε και τώρα...  

Μπορεί να μην ήταν η «Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ» το πρώτο άλμπουμ που θα επιχειρούσε πάνω στην ποίηση του Νίκου Εγγονόπουλου –σε έκδοση της Lyra, το 1968, ο Νίκος Μαμαγκάκης είχε γράψει μουσική για τον «Μπολιβάρ»–, ήταν όμως η πρώτη φορά που θα αντιμετωπιζόταν η συγκεκριμένη ποίηση μέσα στο πλαίσιο του electro και του rock. Να τοποθετηθεί ο λόγος δηλαδή –έτσι όπως μεταφέρεται εκείνος από τον Δημήτρη Πουλικάκο–, πάνω από τις κιθάρες και τον προγραμματισμό τού Socos, τα έγχορδα και τα κρουστά.
Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Οι λόγοι γνωστοί. Ο Εγγονόπουλος δεν μελοποιείται χωρίς αναταράξεις. Ό,τι πιο σημαντικό μας έρχεται στο νου, στο επίπεδο της κλασικής μελοποίησης εννοούμε, είναι ο παραληρηματικός «Αφέντης της Καρύταινας» («…τα σπλάχνα που ξερίζωσε στους άνεμους θα σπείρει/ και θα σταθεί εκδικητής στο κάστρο της σιωπής») ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια, και πάλι σε μουσική του Ν. Μαμαγκάκη, από το άλμπουμ «Συλλογή, 1» [Lyra, 1970], σε ερμηνεία του Γιώργου Ζωγράφου. Και τούτο (το δύσκολο της μελοποίησης εννοούμε) είναι κάτι το οποίο γνωρίζουν, εν πολλοίς, οι συντελεστές του άλμπουμ – και γι’ αυτό πράττουν το αυτονόητο.
Στην «Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ» δεν έχουμε ακριβώς μελοποιήσεις. Εκείνο που ηχοποιείται είναι η «ανάγκη» εξεύρεσης μιας πλατφόρμας, επί της οποίας θα μπορούσε ν’ ακουμπήσει ο ατέρμων ποιητικός λόγος.
Έτσι, ο Socos, στη βάση, σχηματίζει περιβάλλοντα – χωρίς αυτό να σημαίνει πως, κατά περιπτώσεις, δεν αντιμετωπίζει (και) μελοποιητικώς τους στίχους του Εγγονόπουλου («Άνθη», «Στα όρη της Μυουπόλεως»), προτείνοντας και τραγούδια (ολοκληρωμένα ή λιγότερο).
Τον Socos, τον ενδιαφέρει πρωτίστως η αποκατάσταση ενός κλίματος, συχνά ιεροτελεστικού –δίχως, όμως, να αποκλείονται και οι... εκρήξεις–, μέσω του οποίου ο λόγος θα εκφράζει όχι μόνο το δικό του «είναι», αλλά και, ταυτοχρόνως, θα υποβάλλει, θα προκαλεί ή και θα προεξοφλεί την ηχητική επένδυσή του.
Έχουμε την γνώμη λοιπόν πως ορισμένα κομμάτια από εδώ, όπως «Ο μαθητευόμενος της οδύνης», «Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ», η «Κλέλια ή μάλλον το ειδύλλιο της λιμνοθάλασσας Ι» και ακόμη η «Πολυξένη» και το «Περί ύψους» αποτελούν χαρακτηριστικές και κυρίως επιτυχημένες απόπειρες μεταφοράς τού λόγου του Εγγονόπουλου στη σύγχρονη δισκογραφία.
Τα 180 γραμμάρια των βινυλίων, όπως και το νέο mastering του Ekelon, προσδίδουν στην έκδοση όλα εκείνα τα εχέγγυα, ώστε να ακουστεί, αυτή, με το ίδιο ενδιαφέρον και απ’ όσους έχουν κατά νου το παλαιό CD, μα και από τους νεότερους ακροατές.
Επαφή: www.veegorecords.com