PRINS OBI νέο άλμπουμ σε CD και σε κασέτα

Σε CD και σε κασέτα, με πέντε και με έξι κομμάτια ανά πλευρά αντιστοίχως, κυκλοφορεί το “New World Boi” (2023), το πέμπτο άλμπουμ του Prins Obi για την Inner Ear. Το άλμπουμ αυτό περιλαμβάνει αγγλόφωνα (βασικά), μα και ελληνόφωνα κομμάτια και είναι μάλλον... αλλοπρόσαλλο από ηχητικής πλευράς. Είναι κάπως και το στυλ του Prins Obi αυτό, βεβαίως, να πειραματίζεται με πολλά και διάφορα δεδομένα, επιχειρώντας να τα ενσωματώσει σ’ ένα ενιαίο πλαίσιο. Δεν είναι εύκολο, αλλά σε κάθε περίπτωση η προσπάθεια υπάρχει στο “New World Boi” και δεν είναι άνευ σημασίας.

Κατ’ αρχάς εκείνο που πρέπει να πούμε είναι πως ο δίσκος είναι προϊόν ενός, βασικά, ανθρώπου. Ο Prins Obi είναι αυτός που πρέπει να χειρίζεται ό,τι ακούγεται στον δίσκο (και βεβαίως τα πάσης φύσεως keyboards, που πρωταγωνιστούν), ενώ δικές του είναι οι μουσικές και οι στίχοι και συντριπτικά δικές του οι φωνές, που ακούγονται στην εγγραφή. 

Ας πάμε, όμως, και στα πιο ειδικά...
Το “The slumber machine” είναι ένα κομμάτι, που καλείσαι να το προσέξεις. Ξεκινά πολύ καλά, με μια εμπνευσμένη pop-psych εισαγωγή, που ακούγεται «από το διπλανό δωμάτιο», για να ακολουθήσει ένα ραπάρισμα, που διαθέτει ενδιαφέροντα κοινωνικά μηνύματα (σε σχέση με την αδηφάγα πραγματικότητα και τις νησίδες προστασίας σου).

Το «UFO από άλλο πλανήτη» έχει ελληνικά λόγια, σέβεντις αισθητικής, με το synth ηχητικό κάλυμμα να είναι έιτις. Το spoken word δίνει, κι αυτό από τη μεριά του, κι άλλες διαστάσεις στο κομμάτι, που ακούγεται μπερδεμένο στ’ αυτιά μου, αλλά ok.
Στο “Sister can’t help falling down” κυριαρχούν το πιάνο και τα πλήκτρα γενικότερα (για μπαλάντα πρόκειται). Τα λόγια κι εδώ έχουν ενδιαφέρον, καθώς καταγράφονται κοινωνικοί προβληματισμοί σε σχέση με τους ανθρώπους, που καταδυναστεύονται, παντοιοτρόπως, από τις κυρίαρχες τάξεις και που καλούνται να πιστέψουν στον εαυτό τους, για να μπορέσουν να επιβιώσουν (εγώ κάπως έτσι το καταλαβαίνω). Σαν κομμάτι είναι ένα από εκείνα που ξεχωρίζουν, συνολικά, στο άλμπουμ.
Το “Deep sleep” διαθέτει indian vibes, καθότι ψέλνεται και κάτι σε στυλ Hare Krisna. Τo κομμάτι παρουσιάζει «αλλαγές», διαθέτει μια ψυχεδελικότητα και είναι, επίσης, απ’ αυτά που ξεχωρίζουν.
Το “Resurrection” μοιάζει κάπως σαν να είναι βγαλμένο από τελετή (μυστικιστική π.χ.), διαθέτει spoken word, αντρικές και γυναικείες φωνές, χοντρικώς είναι electro, εμφανίζοντας hints από Brian Eno (ιδίως προς το τέλος του).
Πιο απλό κομμάτι, στηριγμένο στο πιάνο (ή κάτι σαν πιάνο) και τα πλήκτρα, το “Yawning caves of blue” είναι ένα ακόμη Eno-ικό τραγούδι, με ωραία λόγια (σε σχέση με την αποστολή του καλλιτέχνη, που πρέπει να κλείνει τ’ αυτιά του στις διάφορες σειρήνες). Από τα ωραιότερα κομμάτια του CD (και της κασέτας).
Το “Alice (Don’t you call me back home)” είναι ένα από τα πιο... ψυχεδελικά tracks του “New World Boi”. Η Αλίκη του Lewis Carroll είναι εδώ η έμπνευση απ’ ό,τι φαίνεται.
Στο “Ninja assassin” κυριαρχούν τα reggae-dub ηχοχρώματα. Κι εδώ τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα είναι προφανή, αφού ο Prins Obi λέει κάπου... ψηφίστε αναρχικούς, κομμουνιστές, οικολόγους (ό,τι θέλετε τέλος πάντων), αλλά περιφρονήστε κάθε απαράδεκτο άτομο.
Λίγο πριν από το τέλος... το “Oh Vera” είναι ένα ωραίο ερωτικό τραγούδι, που βγάζει σε όλο το διάβα του μια θετική αύρα.
Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το «Αυτοψυχανάλυση», που είναι ένα τελείως προσωπικό spoken word, κάπως σαν «κατάθεση ψυχής» για τον Prins Obi.
Ένας πλουραλιστικός και γι’ αυτό ίσως κάπου μπερδεμένος δίσκος είναι το “New World Boi”, για τον Prins Obi, που έχει ορισμένες πολύ καλές στιγμές και πολλές ενδιαφέρουσες.
Επαφή: www.inner-ear.gr