HENCE CONFETTI: S/T [Bird’s Robe Records, 2023]
Οι Hence Confetti (Rowland Hines, Adam Golsby, Gareth Dwyer) είναι μία καινούρια μεταλλική μπάντα από την αυστραλιανή πόλη Bathurst (200 km ΒΔ του Σίδνεϊ), που εμφανίζεται τώρα στη δισκογραφία με το πρώτο αυτό και φερώνυμο μίνι-άλμπουμ της, το οποίο κυκλοφορεί από τη γνωστή μας Bird’s Robe Records.
Μπορεί να τα λένε και EP αυτά
τα 5-tracks CD, αλλά όπως και να τα πεις
η ουσία δεν αλλάζει. Εννοούμε πως το υλικό όσο σύντομο και να είναι στο χρόνο
προδίδει τα ενδιαφέροντα και τις κατευθύνσεις του γκρουπ, το οποίο φροντίζει
από την αρχή να μας μπάσει στο κλίμα τής μουσικής του.
Επαφή: www.birdsrobe.com
TREEBEARD: Nostalgia [Bird’s Robe Records, 2023]
Νέα ροκ μπάντα, και αυτή από την Αυστραλία, από την Μελβούρνη πιο συγκεκριμένα, οι Treebeard (Patrick Cooke φωνή, κιθάρες, Rhys Brennan μπάσο, Josh Bills φωνή, κιθάρες, Beau Heffernan ντραμς) έχουν τώρα έτοιμο το ντεμπούτο άλμπουμ τους, που αποκαλείται “Nostalgia”. Όπως αναφέρουν οι ίδιοι οι μεγάλες επιρροές τους είναι τα άλλα γκρουπ της Bird’s Robe, δηλαδή οι We Lost the Sea, sleepmakeswaves, Solkyri και Mushroom Giant (για άλμπουμ των οποίων έχουμε ήδη γράψει reviews στο blog), και είναι κάτι αυτό που το θεωρείς εξαρχής και λογικό και αυταπόδεικτο.
Γενικώς και εδώ εκείνο που κυριαρχεί, είτε στα πιο μικρά σε διάρκεια κομμάτια τής “Nostalgia” είτε στα μεγαλύτερα, που είναι τα απείρως περισσότερα (με δύο από τα οκτώ συνολικώς tracks να ξεπερνάνε τα δέκα λεπτά), είναι οι δυνατές κιθαριστικές συνθέσεις, με τα κάπως οπισθοχωρημένα φωνητικά και με τις κιθάρες μπρος και πίσω (σε lead και ρυθμικούς ρόλους εννοούμε) να πρωταγωνιστούν και γιατί όχι να συναρπάζουν με τις συνηχήσεις τους και με τα κρεσέντι τους. Τούτο το λέμε ακούγοντας το σχεδόν 11λεπτο “The ratcatcher”, ένα από τα ωραιότερο κομμάτια του CD, που ποτέ, εδώ που τα λέμε, δεν χάνει το ενδιαφέρον του (το CD).
Με το περισσότερο ambient “Nostalgia” εκεί προς την μέση να χωρίζει το άλμπουμ σε (υποτιθέμενη) πρώτη και δεύτερη πλευρά, οι Treebeard συνεχίζουν και με τα τέσσερα τελευταία κομμάτια τους να δυναμιτίζουν το χώρο, εμφανίζοντας ακόμη και στονεράδικες επιρροές, με ακατάσχετη riff-ολογία, στο “8X0”, που ξετινάζει πάντως τα ηχεία – και με το επακόλουθο σχεδόν 11λεπτο “Terra” να τεντώνει όσο δεν πάει άλλο τις μεμβράνες.
Τα δύο τελευταία tracks είναι χοντρικά 7λεπτα, αποκαλούνται “Dear Magdalena” και “Nostalgia II” και εντάσσονται αυθωρεί στο σκληρό ροκ, με τα βαρύγδουπα ρυθμικά σκασίματα και τις αλλοιωμένες κιθάρες, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις τους (με το spoken word στην εισαγωγή του δεύτερου κ.λπ.).
Σαν κομμάτια, δε, είναι και αυτά εξαιρετικά, δείχνοντας πως οι Treebeard πολύ γρήγορα θα κάνουν τον κόσμο (τουλάχιστον στην πατρίδα τους) να (παρα)μιλάει γι’ αυτούς. Τόσο καλοί είναι!
SEBASTIEN GUERIVE: Obscure Clarity [Atypeek
Music, 2023]
Κοιτώντας στο bandcamp τού γάλλου από την Νάντη... ηχοπλάστη Sébastien Guérive διαπιστώνεις πως βρίσκεται στη σκηνή για περισσότερο από 20 χρόνια, έχοντας κυκλοφορήσει διάφορα (άλμπουμ κ.λπ.). Μάλιστα, για ένα από αυτά, το Omega Point [Atypeek Music, 2021], είχαμε γράψει πρόπερσι εδώ στο blog – και είχαμε γράψει λόγια καλά, δηλαδή πολύ καλά, κάτι που, βεβαίως, θα το ξανακάνουμε.
Το “Obscure Clarity” είναι ένα ακόμη κατά βάση ηλεκτρονικό LP του Sébastien Guérive, εντός του οποίου «στριμώχνονται» (με την καλή και δημιουργική έννοια το λέμε) ήχοι από κοσμικόν Vangelis, στο πίσω επίπεδο, με περισσότερο δημοφιλή ηλεκτρονικά εμπρός, προσδίδοντας μία όσο να ’ναι old school αισθητική στις συνθέσεις του γάλλου μουσικού.
Τα κομμάτια φυσικά διακρίνονται κατ’ αρχάς για τις απλωμένες μελωδίες τους, και την μάλλον αργή εξέλιξή τους, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις η συνολική ατμόσφαιρα θυμίζει ακόμη και τα progressive-electronic σχήματα των seventies και κυρίως τους Neuronium (“Devi”).
Βασικά από κάτι τίτλους τύπου “Prana”, “Devi”, “Deva”, “Dukkha” (έξοχο εκεί προς το τέλος) και “Shanti” αντιλαμβάνεσαι εύκολα πως, εδώ, ο Sébastien Guérive είναι επηρεασμένος από την ινδουιστική διδασκαλία, που έχει βρει την διέξοδό της στα... δυτικά πεντάγραμμα μέσω των λεγόμενων meditation music, healing music και τ’ ανάλογα – τις τελευταίες πολλές δεκαετίες.
Εν αντιθέσει, όμως, μ’ εκείνο που κυρίως συνηθίζεται οι μουσικές του Γάλλου δεν είναι άνευρες και «χαμένες στο διάστημα» μ’ έναν new-age τρόπο. Αντιθέτως κατακρατούν περισσότερο ενδιαφέροντα στοιχεία, δανεισμένα κυρίως από τα seventies και λιγότερο από τις επόμενες δεκαετίες, όταν αυτές οι μουσικές θα βρίσκονταν στο μάτι του κυκλώνα (και δικαίως) από μια μερίδα της κριτικής.
Το “Obscure Clarity” είναι ένα πολύ καλό έως και θαυμάσιο άλμπουμ σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, που απευθύνεται σε υποψιασμένους ακροατές, που κρατούν γερά τις παραδόσεις – εκείνες, εννοούμε, που αναπτύχθηκαν στη δεκαετία του ’70. (Το “Obscure clarity II” π.χ. είναι ένα καταπληκτικό ταξιδευτικό κομμάτι, με hints από Tangerine Dream, που θα ενθουσιάσει, όπως και κάθε τι σχεδόν απ’ όσα ακούγονται εδώ).
Επαφή: www.atypeekmusic.com
HIDDEN ORCHESTRA: To Dream Is to Forget [Lone
Figures, 2023]
Τους Hidden Orchestra τους θυμάμαι σχεδόν από το ξεκίνημά τους, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, όταν γράφαμε τα σχετικά στο Jazz & Τζαζ – και από εκείνη την εποχή εντοπίζεται, τώρα, εύκολα στο δισκορυχείον το review για το άλμπουμ τους “Archipelago” [Tru Thoughts, 2012].
Έντεκα χρόνια αργότερα αυτό το «όχημα» του Joe Acheson εξακολουθεί να υφίσταται έχοντας μάλιστα και καινούριο LP… στο δρόμο, το οποίον αποκαλείται “To Dream Is to Forget” (τίτλος δανεισμένος από κάποια φράση του Fernando Pessoa).
Στο LP αυτό ο Acheson χειρίζεται πιάνο, μπάσο, zithers, αναλογικά σύνθια, dulcimer, κρουστά, field recordings και φαγκότο, ενώ συνοδεύεται από καμιά δεκαριά ακόμη μουσικούς (μερικοί είναι εδώ από παλιά, όπως οι ντράμερ Tim Lane και Jamie Graham, η βιολίστρια Poppy Ackroyd, ο κλαρινίστας Tomáš Dvořák κ.ά.), δημιουργώντας όλοι μαζί ένα σύγχρονο ελαφρώς experimental, electronic fusion ακρόαμα, με τις προσήκουσες modern classical και ethnic αναφορές, που οπωσδήποτε «κυλάει». Το λέμε, επειδή η ροή είναι ένα πολύ βασικό ζητούμενο εδώ, αφού μόνο μέσω αυτής θα μπορεί να καταστεί επιτυχής η μετάβαση από έναν κόσμο «άλφα» σε έναν άλλον «βήτα». Τώρα, το ποιοι ακριβώς μπορεί να είναι αυτοί οι κόσμοι, ο «άλφα» και ο «βήτα», δεν έχει και πολλή σημασία, υπό την έννοια πως αυτούς (τους κόσμους) τους καθορίζει ο εκάστοτε ακροατής – αναλόγως με τις ψυχικές ανάγκες του.
Πάντα ενδιαφέρον άκουσμα.
Επαφή: www.hiddenorchestra.com
Οι Hence Confetti (Rowland Hines, Adam Golsby, Gareth Dwyer) είναι μία καινούρια μεταλλική μπάντα από την αυστραλιανή πόλη Bathurst (200 km ΒΔ του Σίδνεϊ), που εμφανίζεται τώρα στη δισκογραφία με το πρώτο αυτό και φερώνυμο μίνι-άλμπουμ της, το οποίο κυκλοφορεί από τη γνωστή μας Bird’s Robe Records.
Επαφή: www.birdsrobe.com
Νέα ροκ μπάντα, και αυτή από την Αυστραλία, από την Μελβούρνη πιο συγκεκριμένα, οι Treebeard (Patrick Cooke φωνή, κιθάρες, Rhys Brennan μπάσο, Josh Bills φωνή, κιθάρες, Beau Heffernan ντραμς) έχουν τώρα έτοιμο το ντεμπούτο άλμπουμ τους, που αποκαλείται “Nostalgia”. Όπως αναφέρουν οι ίδιοι οι μεγάλες επιρροές τους είναι τα άλλα γκρουπ της Bird’s Robe, δηλαδή οι We Lost the Sea, sleepmakeswaves, Solkyri και Mushroom Giant (για άλμπουμ των οποίων έχουμε ήδη γράψει reviews στο blog), και είναι κάτι αυτό που το θεωρείς εξαρχής και λογικό και αυταπόδεικτο.
Γενικώς και εδώ εκείνο που κυριαρχεί, είτε στα πιο μικρά σε διάρκεια κομμάτια τής “Nostalgia” είτε στα μεγαλύτερα, που είναι τα απείρως περισσότερα (με δύο από τα οκτώ συνολικώς tracks να ξεπερνάνε τα δέκα λεπτά), είναι οι δυνατές κιθαριστικές συνθέσεις, με τα κάπως οπισθοχωρημένα φωνητικά και με τις κιθάρες μπρος και πίσω (σε lead και ρυθμικούς ρόλους εννοούμε) να πρωταγωνιστούν και γιατί όχι να συναρπάζουν με τις συνηχήσεις τους και με τα κρεσέντι τους. Τούτο το λέμε ακούγοντας το σχεδόν 11λεπτο “The ratcatcher”, ένα από τα ωραιότερο κομμάτια του CD, που ποτέ, εδώ που τα λέμε, δεν χάνει το ενδιαφέρον του (το CD).
Με το περισσότερο ambient “Nostalgia” εκεί προς την μέση να χωρίζει το άλμπουμ σε (υποτιθέμενη) πρώτη και δεύτερη πλευρά, οι Treebeard συνεχίζουν και με τα τέσσερα τελευταία κομμάτια τους να δυναμιτίζουν το χώρο, εμφανίζοντας ακόμη και στονεράδικες επιρροές, με ακατάσχετη riff-ολογία, στο “8X0”, που ξετινάζει πάντως τα ηχεία – και με το επακόλουθο σχεδόν 11λεπτο “Terra” να τεντώνει όσο δεν πάει άλλο τις μεμβράνες.
Τα δύο τελευταία tracks είναι χοντρικά 7λεπτα, αποκαλούνται “Dear Magdalena” και “Nostalgia II” και εντάσσονται αυθωρεί στο σκληρό ροκ, με τα βαρύγδουπα ρυθμικά σκασίματα και τις αλλοιωμένες κιθάρες, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις τους (με το spoken word στην εισαγωγή του δεύτερου κ.λπ.).
Σαν κομμάτια, δε, είναι και αυτά εξαιρετικά, δείχνοντας πως οι Treebeard πολύ γρήγορα θα κάνουν τον κόσμο (τουλάχιστον στην πατρίδα τους) να (παρα)μιλάει γι’ αυτούς. Τόσο καλοί είναι!
Κοιτώντας στο bandcamp τού γάλλου από την Νάντη... ηχοπλάστη Sébastien Guérive διαπιστώνεις πως βρίσκεται στη σκηνή για περισσότερο από 20 χρόνια, έχοντας κυκλοφορήσει διάφορα (άλμπουμ κ.λπ.). Μάλιστα, για ένα από αυτά, το Omega Point [Atypeek Music, 2021], είχαμε γράψει πρόπερσι εδώ στο blog – και είχαμε γράψει λόγια καλά, δηλαδή πολύ καλά, κάτι που, βεβαίως, θα το ξανακάνουμε.
Το “Obscure Clarity” είναι ένα ακόμη κατά βάση ηλεκτρονικό LP του Sébastien Guérive, εντός του οποίου «στριμώχνονται» (με την καλή και δημιουργική έννοια το λέμε) ήχοι από κοσμικόν Vangelis, στο πίσω επίπεδο, με περισσότερο δημοφιλή ηλεκτρονικά εμπρός, προσδίδοντας μία όσο να ’ναι old school αισθητική στις συνθέσεις του γάλλου μουσικού.
Τα κομμάτια φυσικά διακρίνονται κατ’ αρχάς για τις απλωμένες μελωδίες τους, και την μάλλον αργή εξέλιξή τους, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις η συνολική ατμόσφαιρα θυμίζει ακόμη και τα progressive-electronic σχήματα των seventies και κυρίως τους Neuronium (“Devi”).
Βασικά από κάτι τίτλους τύπου “Prana”, “Devi”, “Deva”, “Dukkha” (έξοχο εκεί προς το τέλος) και “Shanti” αντιλαμβάνεσαι εύκολα πως, εδώ, ο Sébastien Guérive είναι επηρεασμένος από την ινδουιστική διδασκαλία, που έχει βρει την διέξοδό της στα... δυτικά πεντάγραμμα μέσω των λεγόμενων meditation music, healing music και τ’ ανάλογα – τις τελευταίες πολλές δεκαετίες.
Εν αντιθέσει, όμως, μ’ εκείνο που κυρίως συνηθίζεται οι μουσικές του Γάλλου δεν είναι άνευρες και «χαμένες στο διάστημα» μ’ έναν new-age τρόπο. Αντιθέτως κατακρατούν περισσότερο ενδιαφέροντα στοιχεία, δανεισμένα κυρίως από τα seventies και λιγότερο από τις επόμενες δεκαετίες, όταν αυτές οι μουσικές θα βρίσκονταν στο μάτι του κυκλώνα (και δικαίως) από μια μερίδα της κριτικής.
Το “Obscure Clarity” είναι ένα πολύ καλό έως και θαυμάσιο άλμπουμ σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, που απευθύνεται σε υποψιασμένους ακροατές, που κρατούν γερά τις παραδόσεις – εκείνες, εννοούμε, που αναπτύχθηκαν στη δεκαετία του ’70. (Το “Obscure clarity II” π.χ. είναι ένα καταπληκτικό ταξιδευτικό κομμάτι, με hints από Tangerine Dream, που θα ενθουσιάσει, όπως και κάθε τι σχεδόν απ’ όσα ακούγονται εδώ).
Επαφή: www.atypeekmusic.com
Τους Hidden Orchestra τους θυμάμαι σχεδόν από το ξεκίνημά τους, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, όταν γράφαμε τα σχετικά στο Jazz & Τζαζ – και από εκείνη την εποχή εντοπίζεται, τώρα, εύκολα στο δισκορυχείον το review για το άλμπουμ τους “Archipelago” [Tru Thoughts, 2012].
Έντεκα χρόνια αργότερα αυτό το «όχημα» του Joe Acheson εξακολουθεί να υφίσταται έχοντας μάλιστα και καινούριο LP… στο δρόμο, το οποίον αποκαλείται “To Dream Is to Forget” (τίτλος δανεισμένος από κάποια φράση του Fernando Pessoa).
Στο LP αυτό ο Acheson χειρίζεται πιάνο, μπάσο, zithers, αναλογικά σύνθια, dulcimer, κρουστά, field recordings και φαγκότο, ενώ συνοδεύεται από καμιά δεκαριά ακόμη μουσικούς (μερικοί είναι εδώ από παλιά, όπως οι ντράμερ Tim Lane και Jamie Graham, η βιολίστρια Poppy Ackroyd, ο κλαρινίστας Tomáš Dvořák κ.ά.), δημιουργώντας όλοι μαζί ένα σύγχρονο ελαφρώς experimental, electronic fusion ακρόαμα, με τις προσήκουσες modern classical και ethnic αναφορές, που οπωσδήποτε «κυλάει». Το λέμε, επειδή η ροή είναι ένα πολύ βασικό ζητούμενο εδώ, αφού μόνο μέσω αυτής θα μπορεί να καταστεί επιτυχής η μετάβαση από έναν κόσμο «άλφα» σε έναν άλλον «βήτα». Τώρα, το ποιοι ακριβώς μπορεί να είναι αυτοί οι κόσμοι, ο «άλφα» και ο «βήτα», δεν έχει και πολλή σημασία, υπό την έννοια πως αυτούς (τους κόσμους) τους καθορίζει ο εκάστοτε ακροατής – αναλόγως με τις ψυχικές ανάγκες του.
Πάντα ενδιαφέρον άκουσμα.
Επαφή: www.hiddenorchestra.com
Για περισσότερο από μια δεκαπενταετία
οι Crabe από το Montréal του Québec πρωταγωνιστούν στην τοπική
(γαλλόφωνη) art-punk σκηνή,
δίνοντας εκρηκτικούς δίσκους (και live προφανώς).
Ο πιο πρόσφατος απ’ αυτούς έχει τίτλο “Visite Du Temple Inné” και εμφανίζει τους Mertin
Höek και Gabriel Lapierre (τα δύο βασικά μέλη των Crabe) σε πολύ καλή φόρμα.
Με το σχήμα ασχολούνται και άλλα πρόσωπα εν τω μεταξύ, και βασικά γυναίκες, που γράφουν λόγια και τραγουδούν, ενώ υπάρχει και πιανίστρια σ’ ένα κομμάτι, το “Je ne peux pas te dire je t’aime”, που είναι κάτι σαν μπαλάντα και δεν έχει ουδεμία σχέση με punk.
Επιπλέον και τα πανκ στοιχεία έχουν και αυτά ποικίλες αφετηρίες, άλλοτε περισσότερο noisy και άλλοτε περισσότερο «στρωτά» ή και μελωδικά, αν και οι αλλαγές είναι συνεχείς στα κομμάτια, αποκτώντας αυτά ποικίλες διαστάσεις.
Τούτο το αντιλαμβάνεσαι και από τις διάρκειές τους, που δεν είναι πάντα δίλεπτες ή τρίλεπτες, αγγίζοντας τα τέσσερα, τα πέντε, ακόμη και τα έξι λεπτά, παρέχοντας χώρο για πειραματισμούς και ανατροπές.
Εντάξει, είναι κατά τόπους χαοτικό το άκουσμα, αλλά σε γενικές γραμμές είναι και κοντρολαρισμένο.
Σχήμα για live είναι οι Crabe, δίχως αυτό να σημαίνει πως και οι δίσκοι τους δεν αποδίδουν την εκρηκτικότητά τους.
Επαφή: www.durevie.ca
Με το σχήμα ασχολούνται και άλλα πρόσωπα εν τω μεταξύ, και βασικά γυναίκες, που γράφουν λόγια και τραγουδούν, ενώ υπάρχει και πιανίστρια σ’ ένα κομμάτι, το “Je ne peux pas te dire je t’aime”, που είναι κάτι σαν μπαλάντα και δεν έχει ουδεμία σχέση με punk.
Επιπλέον και τα πανκ στοιχεία έχουν και αυτά ποικίλες αφετηρίες, άλλοτε περισσότερο noisy και άλλοτε περισσότερο «στρωτά» ή και μελωδικά, αν και οι αλλαγές είναι συνεχείς στα κομμάτια, αποκτώντας αυτά ποικίλες διαστάσεις.
Τούτο το αντιλαμβάνεσαι και από τις διάρκειές τους, που δεν είναι πάντα δίλεπτες ή τρίλεπτες, αγγίζοντας τα τέσσερα, τα πέντε, ακόμη και τα έξι λεπτά, παρέχοντας χώρο για πειραματισμούς και ανατροπές.
Εντάξει, είναι κατά τόπους χαοτικό το άκουσμα, αλλά σε γενικές γραμμές είναι και κοντρολαρισμένο.
Σχήμα για live είναι οι Crabe, δίχως αυτό να σημαίνει πως και οι δίσκοι τους δεν αποδίδουν την εκρηκτικότητά τους.
Επαφή: www.durevie.ca
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου